çok kırgınım.. çok üzgünüm..
dünyalar tatlısı 2 yaşında yeğenim var, teyzesinin bi tanesi, meleğim.
geçen gün bize geldiler, kız kardeşimle yeğenim. kuzumu sevmeye başladım nolduğunu anlayamadım kardeşimin yüzü düştü. yemeğe kalıcam dedi yemeden gitti. hiç kendime yormadım hiç.
ama dün öğrendim sebebini, dünden beri gözlerim doluyor .
benim 9 yaşında minnoş bir kızım (kedim) var. her zaman annecim diye severim, çocuğum gibi.
yeğenimi de teyzecim diye. dil alışkanlığı yeğenime de annecim demişim farkında bile değilim.
anneme çok meraklıysa evlensin de doğursun annecim demesin demiş.
öyle kırıldım ki. Rabbim bana nasip etmişse olur zaten. ben yeğenimi öyle seviyorum ki kim sevmez, dilimden yanlışlıkla annecim çıkmış, art niyetle demedim ki şükürler olsun ki anası babası var
(((
Güncellemek istedim, soranlar olmus..
kızlar hepinize çok teşekkür ederim.
çok güzel şeyler demişsiniz hakkımda, okuyunca mutlu oldum. kardeşimle konuştum, hiç beklediğim gibi bi konuşma olmadı.
yeğenimi sevme şeklimden rhatsız olmuş, canımın içi diye seviyomuşum, annesi o'ymuş.
ben öyle sevince annesi mi oluyorum.. çok kırıldım bir kez daha.
bu arada kardeşimi abla sananlar olmuş. benden 5 yaş küçük, ben ablasıyım.
her şeyinde yanındaydim, arkasındaydım.
ben evlenememişim de ondan çocugunu seviyomuşum, yeğenim diye değil.
yani anlayacağınız benim yeğenimi kendi canım kanım olarak görmem ve yavrum gbii sevmem kardeşimi rahatsız etmiş. Lafı da evde kalmıssın'a kadar getirdi. yazık çok yazık.
ben ne diceğimi bilmiyorum.
konuşmuyorum artık. madem beni evde kalan, çocugunu almaya çalışan abla olarak görüyor, konuşmuyorum. ne diyim..
sözün bittiği noktadayım.
Herkese cok tesekkur ederim.. Sevgilerle