- 8 Mart 2011
- 10.737
- 18.139
- 298
- Konu Sahibi huzurmelegim
- #341
Ve biliyor musun. Burada bir gün artık BOŞANDIMMMMMM. Yazmayı da çok istiyorum.
Umarım bir gün sizin için en hayırlısı olur ama ertelenen boşanmalar hiç gerçekleşmiyor. Çocuklar büyüsün, sonra okulları bitsin etkilenmesinler, sonra evlenirken ele güne mahçup olmasınlar derken bu böyle gidiyor. Annem şimdi de ben gidersem bu adam sizin başınıza kalacak. Zaten yaşladım bu saatten sonra böyle gider diyor. Onun da en büyük hayali boşandım diyebilmekti ama zaman zaman herkes engel oldu. Bir keresinde biz de dahil.
Evde kavga, gürültü, geçimsizlik varmıydı ki sadece evliliğin sizin için sürdüğünü hissettiniz?
Küçük yaşlarımızda hiç hissetmedik. O zamanlar cidden bilmezdik ama biz büyüdükçe annemin tahammülü de azaldı. Sonuçta ergenlikte ve biraz büyüyünce asilikler baş gösteriyor. Babamın yanında bazen biz de üzdük annemi, dinlemedik, başkaldırdık, e bunun için mi devam ettim ben bunca sene, bunun için mi katlandım oldu kadın da. Çocuklar büyüdükçe hem tahammül azalıyor hem de rol yapmak o kadar da kolay olmuyor. Bir de soyut şeylere inanırım ben. Bir evde mutsuzluk varsa bu bir şekil hissediliyor. Sadece görüntüde olan şeyler yetmiyor bazen.