dün akşam eve gittiğimde annem eşimle konuşmalarını anlattı tekrar..eşim artık bıktım anne demiş..yoruldum..bir taraftan annem bir taraftan kardeşim bıktım demiş..onları bile görmek istemiyorum bazen demiş..eşimde beni anlamıyor demiş..yemin ederim tartışacakları aklıma gelmedi gelse getirirmiydim demiş..
beni şikayet etmiş..çok sinirli çok kızıyor herşeye diye..ki ben hamileliğimin son ayından beri böyleyim..haklı o konuda..
kızkardeşimde ama siz insanları çok sinirlendiriyorsunuz dün annenin dediklerini kulağımla duydum, ablamın sinirlenmemesi mümkün değil..sürekli siz kendinizi düşünüyorsunuz demiş..
ben eşimi çok seviyorum, o benim karım ben karımı tanımammı..o çok iyi bir insandır..merhametlidir kin tutmaz demiş..o son zamanlarda yaptıkları canıma tak etti artık demiş..annemde sen bu işi beceremiyorsun demiş..yeri geldiği zaman annene dur demesini bileceksin o benim karım diyebileceksin..eşine o benim annem biraz alttan al diyeceksin..bunları yapamıyosan cesaretin yoksa, annene gidip sen haklısın eşine gelip sen haklısın diyeceksin..sen dengeleri kuramıyorsun dem yapamıyorsun demiş..