- Konu Sahibi TheBlueDreamer
-
- #1
İnsanların hakkımda ne düşündüğünü çok önemsiyorum galiba. Ve birilerini kırmaktan ve çok sinirlenipte öç almak istemedikçe kimseyi utandırmaktan çok çekiniyorum. Örnek vermek gerekirse; Mesela kendim yemek için bir tabağa yemek koydum ve bir arkadaşım gelip yemeği onun için koyduğumu sandı ve teşekkür etti ardından gerçeği anlayıp o yemeği kendime koyup koymadığımı sorduğunda kesin bir dille "Hayır senin için koymuştum." diyebiliyorum.
Bide mesela çevremde bazı insanlar var çok rahat tavırları var. Sadece kendilerini düşünüp konuşan insanlar. Eskiden bende öyleydim ama şimdi O tür kişilerle aynı ortamda olduğumda inanılmaz geriliyorum. Aslında inanın bir sene önce hiçte böyle bir insan değildim. Düşünmeden konuşup gerektiğinde çok kırıcı olabiliyordum ama sanırım beni değiştiren olay şuydu;
Yaren adında sevdiğim ve gerçekten saygı duyduğum bir arkadaşım vardı. Arkadaşımın her zaman biz yaşıtlarına göre daha olgun davranışları vardı bunun farkındaydım ve yetiştirilme tarzından olduğunu sanıyordum ama değilmiş. Dediğim gibi ben eskiden daha kanlı canlı biri olarak öğretmenlerimlede aram iyiydi ve bir gün ingilizce öğretmenimden Yaren hakkında öğrendiğim bir gerçekle resmen yıkılmıştım. Allah'ıma şükür ben hayatım boyunca çok yakınımdan kimseyi kaybetmemiştim bu yüzden acısını bilemiyordum ama duygularını tahmin edebiliyordum. Meğer arkadaşımın annesi hastaymış ve bir kaç ay kadar önce arkadaşım annesini kaybetmiş. Bunu yalnızca ben ve samimi olduğum arkadaşım Leyla biliyordu ve inanın öğrendikten sonra çok zor anlar yaşadım. Mesela sınıf ortamında annelerle ilgili bir konu açılıyordu biri gidip Yarene sorduğunda kızın gözlerinden geçen hüznü gördükçe içime kapanmaya başlamıştım. Artık insanlara karşı davranışlarımı yavaş yavaş değiştirmeye başlamıştım. İnsanları kırmaktan korkup konuşmayı kestim. Artık arkadaşlarımdan en sık duyduğum şeyler;
"Kızım ne oldu sana yaa? Çok değiştin. Artık eskisi kadar gülüp eğlenmiyorsun v.s.."
İşte sonra ben git gide içime kapandım ve şimdide insanlardan soğudum ve gerekmedikçe evden çıkmıyorum. Evden dışarıda olduğumda içime bir sıkıntı oturuyor ve bir an önce eve gitmek istiyorum. Hatta geçenlerde kuzenimize gittik uzak oldukları için iki gece orada kaldık ve ikinci günü sıkıntıdan burnum kanamaya başladı. Öyle stres olmuşum ki eve geldikten sonra iki gün daha bunum kanadı.
Ve artık o kadar değiştim ki ailemden bile uzaklaşmaya başladım. Sürekli kitap okuyorum ve ancak kendimi o zaman iyi hissediyorum.
ÇOK ÖZÜR DİLERİM UZUN OLDU AMA LÜTFEN OKUYUN VE NELER YAPMAM GEREKTİĞİ HAKKINDA BENİ BİRAZ BİLGİLENDİRİN...
Bide mesela çevremde bazı insanlar var çok rahat tavırları var. Sadece kendilerini düşünüp konuşan insanlar. Eskiden bende öyleydim ama şimdi O tür kişilerle aynı ortamda olduğumda inanılmaz geriliyorum. Aslında inanın bir sene önce hiçte böyle bir insan değildim. Düşünmeden konuşup gerektiğinde çok kırıcı olabiliyordum ama sanırım beni değiştiren olay şuydu;
Yaren adında sevdiğim ve gerçekten saygı duyduğum bir arkadaşım vardı. Arkadaşımın her zaman biz yaşıtlarına göre daha olgun davranışları vardı bunun farkındaydım ve yetiştirilme tarzından olduğunu sanıyordum ama değilmiş. Dediğim gibi ben eskiden daha kanlı canlı biri olarak öğretmenlerimlede aram iyiydi ve bir gün ingilizce öğretmenimden Yaren hakkında öğrendiğim bir gerçekle resmen yıkılmıştım. Allah'ıma şükür ben hayatım boyunca çok yakınımdan kimseyi kaybetmemiştim bu yüzden acısını bilemiyordum ama duygularını tahmin edebiliyordum. Meğer arkadaşımın annesi hastaymış ve bir kaç ay kadar önce arkadaşım annesini kaybetmiş. Bunu yalnızca ben ve samimi olduğum arkadaşım Leyla biliyordu ve inanın öğrendikten sonra çok zor anlar yaşadım. Mesela sınıf ortamında annelerle ilgili bir konu açılıyordu biri gidip Yarene sorduğunda kızın gözlerinden geçen hüznü gördükçe içime kapanmaya başlamıştım. Artık insanlara karşı davranışlarımı yavaş yavaş değiştirmeye başlamıştım. İnsanları kırmaktan korkup konuşmayı kestim. Artık arkadaşlarımdan en sık duyduğum şeyler;
"Kızım ne oldu sana yaa? Çok değiştin. Artık eskisi kadar gülüp eğlenmiyorsun v.s.."
İşte sonra ben git gide içime kapandım ve şimdide insanlardan soğudum ve gerekmedikçe evden çıkmıyorum. Evden dışarıda olduğumda içime bir sıkıntı oturuyor ve bir an önce eve gitmek istiyorum. Hatta geçenlerde kuzenimize gittik uzak oldukları için iki gece orada kaldık ve ikinci günü sıkıntıdan burnum kanamaya başladı. Öyle stres olmuşum ki eve geldikten sonra iki gün daha bunum kanadı.
Ve artık o kadar değiştim ki ailemden bile uzaklaşmaya başladım. Sürekli kitap okuyorum ve ancak kendimi o zaman iyi hissediyorum.
ÇOK ÖZÜR DİLERİM UZUN OLDU AMA LÜTFEN OKUYUN VE NELER YAPMAM GEREKTİĞİ HAKKINDA BENİ BİRAZ BİLGİLENDİRİN...