Çok fedakarlıklar yaptım abim, yengem ve yeğenlerim için, hala da yaparım onlar benim canım, iyi olsunlar yeter ki. Yalnız bir yıl abimlere biraz sık gitmiştim haftada bir gibi, kalmalı, iş yerime yakınlar diye. İşte o yıl bir defasında sadece yeğenime doğum günü hediyesi vermek için uğramıştım, ağır da bir hediyeydi. Aradım, komşuda gündeyiz, kahve içmeden bırakmıyorlar dedi yengem ve anahtarı komşusunun balkonundan attı, sen gir biz bir saate geliriz dedi. Zoruma gitmişti ve ben saf gibi o anahtarı aldım. Şimdiki aklım olsa hediyeyi komşusuna bırakır hiç girmezdim evine. Ama işte mevzu canım yeğenimi sevindirmek olunca akıl edemedim. Ve sanırım o yıl sürekli onlarda kalacağımı zannetti, belki o yüzden böyle yaptı. Ben tabi ki kalmadım, yeğenim hala gel dedikçe gittim, mümkün oldukça da yatılı kalmadım, ailem köyde, ben de bakardım o zamanlar. Sanırım kimse düzeninin bozulmasını istemiyor ya da bozulacağından korkuyor, önlem alıyor kendince. Ben de uzun süre gitmedim bu olaydan sonra, kendileri aramadan da gitmedim.
