Herkese selam,
Bebeğim 9 aylık olmak üzere.
Birden bire çok hareketlendi. Ben de daha ritmini yakalayamadım. Bugün işe yanımda götürmek durumunda kaldım. Bebek arabasındaydı, kemerini de yeni çözmüştüm kanguruya alıp dışarı çıkacaktık. 15-20 sn için kanguruyu alıp bağlamak üzere arkamı döndüm ve kütt diye sesle beraber bir baktım yerde sırtüstü yatıyor. Zemin de beton.
30-40 cm kadar yükseklikten ve ufacık boşluktan kendini sarkıtarak düşmeyi başardı yani.
Çok korktu ağladı içini çekti yazık. 10 dk ya sakinleşti bir sorun da yok şişlik falan. Başının arkası kızarmıştı hemen geçti. Herhangi bir sorun yok kusma, titreme vs. Gülmeye başladı, uyutmadım vs.
Sonra aradan 2 saat kadar geçince eşimin de haberi olması gerektiğini düşünerek sakin şekilde aradım. (Aramasam iyiymiş) Telefonda kızdı bana, bağlasan düşmezdi, dikkat etmiyorsun vs vs. Zaten içim üzüntü ve pişmanlık dolu bir de kendisi bir güzel suçladı.
Halbuki 15 gün önce kendisi bebeği kucağından kendi telefonuna bakıcam diye uğraşırken düşürmüştü. Ben daha soğukkanlıyımdır. O panikle kendini suçlarken ben ona üzülme, arada böyle küçük kazalar olabilir, ayaklandıkça kendi de çarpacak düşecek, suçlama kendini daha dikkatli oluruz diyip bir tane üzüleceği şey söylemedim. Çünkü olmasa iyi ama olabiliyor işte... bir de üstüne kavga edip bebeği daha çok germenin ne anlamı var?
Eşimin bu şekilde davranması beni çok üzdü ve bebeğe bakımımda yetersiz hissettirdi. Zaten işe götürmek zorunda kalmışım, bebek için çok zor şartlardayız, eşyası yemeği alt değiştirmesi hepsi birer "challenge" olmuş. Bir de o böyle yapınca çok üzüldüm. Olaydan sonra ya düşürürsem diye korkarak kucağıma aldım vallahi.
Sizin de eşleriniz bebek konusunda böyle mi? Hatanız olduğunda bu şekilde mi tepki veriyor?
Bebeğim 9 aylık olmak üzere.
Birden bire çok hareketlendi. Ben de daha ritmini yakalayamadım. Bugün işe yanımda götürmek durumunda kaldım. Bebek arabasındaydı, kemerini de yeni çözmüştüm kanguruya alıp dışarı çıkacaktık. 15-20 sn için kanguruyu alıp bağlamak üzere arkamı döndüm ve kütt diye sesle beraber bir baktım yerde sırtüstü yatıyor. Zemin de beton.
30-40 cm kadar yükseklikten ve ufacık boşluktan kendini sarkıtarak düşmeyi başardı yani.
Çok korktu ağladı içini çekti yazık. 10 dk ya sakinleşti bir sorun da yok şişlik falan. Başının arkası kızarmıştı hemen geçti. Herhangi bir sorun yok kusma, titreme vs. Gülmeye başladı, uyutmadım vs.
Sonra aradan 2 saat kadar geçince eşimin de haberi olması gerektiğini düşünerek sakin şekilde aradım. (Aramasam iyiymiş) Telefonda kızdı bana, bağlasan düşmezdi, dikkat etmiyorsun vs vs. Zaten içim üzüntü ve pişmanlık dolu bir de kendisi bir güzel suçladı.
Halbuki 15 gün önce kendisi bebeği kucağından kendi telefonuna bakıcam diye uğraşırken düşürmüştü. Ben daha soğukkanlıyımdır. O panikle kendini suçlarken ben ona üzülme, arada böyle küçük kazalar olabilir, ayaklandıkça kendi de çarpacak düşecek, suçlama kendini daha dikkatli oluruz diyip bir tane üzüleceği şey söylemedim. Çünkü olmasa iyi ama olabiliyor işte... bir de üstüne kavga edip bebeği daha çok germenin ne anlamı var?
Eşimin bu şekilde davranması beni çok üzdü ve bebeğe bakımımda yetersiz hissettirdi. Zaten işe götürmek zorunda kalmışım, bebek için çok zor şartlardayız, eşyası yemeği alt değiştirmesi hepsi birer "challenge" olmuş. Bir de o böyle yapınca çok üzüldüm. Olaydan sonra ya düşürürsem diye korkarak kucağıma aldım vallahi.
Sizin de eşleriniz bebek konusunda böyle mi? Hatanız olduğunda bu şekilde mi tepki veriyor?