ben içkiyi hiçbir zaman sevmedim, içmedim de. dindar bir insanımdır ama sevmeyişim dindarlığımdan değil tadını, kokusunu, verdiği kafa bulanıklığını sevmediğimden.
ailem de dinini çok güzel yaşayan insanlardan oluşur. ama annemden babamdan tut anneanneme dedeme kadar herkesin de çok yerinde bir içki kültürü vardır.
yorgun gecelerde bir şişe şarap açarlar. bazen rakı sofrası kurarlar. özel günlerde likör ikram ederler.
yani şunu anlatmaya çalışıyorum. ufacık bir içki meselesini bu kadar büyütmeye gerek yok. bak benim kendi öz anne-babam içiyor, ben içmiyorum. bugüne kadar bu konu en ufak bir sorun olmadı. çünkü onlar ne yaptıklarını bilecek olgunlukta ve zekada insanlar.
içki dinde haram falan da değil. haram olan "kötülük yapmak".
içkiyi içip kendini kaybedip kötülük yapmak, sonra da suçu içkiye atmak haram! önce bunu bir açıklığa kavuşturalım.
ayrıca buralarda fanatikliğe varacak şekilde din çığırtkanlığı yapanlar da beni gerçekten çok rahatsız ediyor.
söyledikleri ve savundukları şeylerin bir çoğu kuran'da bile yazmıyor. uydurma hadislerden veya kültürel geleneklerden yola çıkarak kendi kendinize din yaratmayın lütfen!
bir tarafta aşk var, bir tarafta ne idüğü belirsiz bir problem... eğer sen bu insanın yüreğini, aklını sevmesen zaten ona aşık olmazdın... onda güzel bir şeyler var, güzel bir yürek var ki kalbin onun için atıyor.
şimdi abuk subuk sebeplerden bu güzel duygulardan vazgeçme. gerçekten çok üzülürüm.
