Bu 2. üyeliğim rahatça dertleşebilmek adına ilk üyeliğimden açmadım, derdim sorunum ablam, birkaç ay içinde evleniyorum, 1 yıl öncesinden de evlenebilirdim bekledim biraz belki ablam evlenir diye ne yazık ki olmadı.Eğitimli meslek sahibi, çok eğlenceli, güzel, becerikli ve iyi kalpli ama kısmeti kapalı bir insan adı ver deseniz onunki olur.
Çevresindeki herkes evlendi, kendisi hala güzel olsa da artık 20 lerindeki kadar güzel olmadığının bilincinde sürekli dile getiriyor, 35 yaşında şu an, giderek kendinden vazgeçiyor, sinirli, geçimsiz bir insana dönüşüyor, aslında öyle olmadığını biliyorum ama hayata geç kalmış olmanın verdiği hisle çok fazla bunalımda.
Birisini bulmak gibi hiçbir çabası yok yanlış anlaşılmasın, ama iyi biri çıksa kesin evlenir, aksini iddia etse de. Biliyorum güçlü görünmeye çalışıyor çok üzüldüğünü farkediyorum, elimden de birşey gelmiyor, anneme kalsa hiç sorun yok, neden bilmiyorum. Zamanında çok kişiyi reddetti, herkes çok beğenirdi, ama giden zaman geri gelmiyor işte.
Ben gidince tamamen içine kapanmasından korkuyorum, şu an bile bana kızgın olduğunu biliyorum evleniyorum diye asla söylemese de.
Çok doldum, çok ağladım,elimden bir şey gelmiyor, kendisiyle de açıkça konuşamıyorum bu durumu yanlış anlar diye. Evlenince başı göğe ermiyor belki insanın ama en azından hayatı bir yerinden yakalayıp devam ediyor insan işte. Tek başına mı geçecek hayatı.İnsanların acımasızlığı da çok üzüyor beni. Laf sokuyorlar bazen anlamamazlıktan geliyor bazen cevabını veriyor ama üzüldüğü gerçeğini değiştirmiyor.
Ablamla konuşamam evlenmemle ilgili bir şeyler. Beni kıskandığını söylemiş gibi olurum çok üzülür.
