çok yaşlı hissediyorum..

Kedimmm .!.:

Beni anlatmışsın bende böyle yim belki de yaşadıklarımdan dolayı ama nasıl deyim biraz dağıtsam bile hemen derim kendine gel diye.Alışmışım böyle olmaya arkadaşlarım da kendim gibi ve kendim gibi olmayan kişilerle anlaşamıyorum. örnek bir ara farklı bir gurupta takılmıştım tek konuştukları dedikodu tanımadıkları kişiler hakkında bile dedikodu yapıyolar ve bunlar tam da anlattığın gibi hep neşeliler eğleniyorlar ama ben dayanamadım kendi arkadaş çevrem bana yetiyor.Yaşım 19 ve bu şekilde mutluyum bence kendini asla değiştirme sen busun bu şekilde mutlu olabilirsin hem olgun insanlar zorluklar sıkıntılar karşısında daha dirençli oluyor hayat hep kakara kikiri ile geçmez esas zorluklarla karşılaştığında kişiliğinin avantajını göreceksin.

Genişletmek için tıkla...

wisemine .!.:

küçük çaplı depresyondasın herkes neden mutlu neden ben de değilim diyosun psikoloğada gitsen de ilaç kullansanda fayda yok muhtemelen sınıfta hiç arkadaşın sohbet ettiğin birlikte dişarı çıktığın grup yada kişiler yok çevrendekileri sevmiyorsun yada onlar seni sevmiyo bu tur semptomların sebebi hep asosyalliktir ayh bi sayfa dolusu yazmak istiyorum

bende böle düşünüyodum lise bir de tek arkadaşım meyve suyumdu valla diyorum okula geç başlamam sebebiyle herkes gruplaşmıştı bende sessiz mizacımdan dolayı kımseye mudara etmeyip her işimi kendim görmüştüm zaten psikolojik destek alıyodum bu durumla bide ailevisorunlarla birleşince herşey dahada şiddetlendi öyle sorunlu bi dönemdi bide sınıfta kendimi gereksiz saçma sapan bi varlık gibi hissetmeye başladım düşünseize herkes siz yokmuşunuz gibi davranıyo onuncu sınıfta dayanamadım kavga çıkardım sonra sınıf değişti yine sonradan girdiğim için sınıfa aynısı olur diye tırstım ama yeni arkadaşlarım oldu çok güze anılarım var eğer o kavgayı çıkarmasaydım sıradan bi lise hayatım olacaktı anısız ve dertleşebileceğim gülüp eğlenebileceğim bi çevreye kavusmamla birlikte herşey normale döndü o kadar ağır haplar almama gerek yokmuş diyorum şimdi. hayatan nefret ediyodum hiç bir yapasım gelmiyodu gün boyu yatağa kapanıp uyuyodum durup dururken gelen ağlama krizleri yaşamaktan hiç zevk almıyodum yani senin kat kat kötü halin ama arkadaş çevresi sosyalleşme dertleşebileceğim kişilerin olması herşeyi bi anda normale çevirdi

.basit seyler gibi görunsede psikolojık sorunlar yasayan ergen için çok buyuk dert bu asosyallik dışlanma hissi bak yine kendi derdirme döndüm hep içimde kalmıştır bi anlatımde rahatlim dedim kız

neyse konu sahibesi senin benim yadıklarıı okumana pek gerek yok özetle diyorumki ne yap et erkadaş edin kafana göre kişiler yoksa eğer sınıftamı kalıyon gececiysen sabahamı geçiyon ne yapıyosan yap yeni kişiler eğlenceli vakit geçirebileceğin çevre tüm bu hislerini silip atacak illaki kafana göre kişiler vardır bende ay benim hiçbiyerde arkadaşım olmaz olmasınıda istemem diyodum ama illaki kafana göre birileri vardır emin ol eğer olmuyosa sosyal bi etkinlige katıl ordan çevre yap evde mal mal takılma dışsarı çık bi şey yap kafanada böle şeyler getirme

ay hep psikoloji okumak istemişimdirr ama olmuyo herkesin derdine deva olmak istiyorum eminim dinlemeden antideprasan yazan doktorlardan olmazdım içimde hep ukde hayal olarak kalıcak özelliklede çocuk ergen kesimine

Genişletmek için tıkla...

wisemine .!.:

küçük çaplı depresyondasın herkes neden mutlu neden ben de değilim diyosun psikoloğada gitsen de ilaç kullansanda fayda yok muhtemelen sınıfta hiç arkadaşın sohbet ettiğin birlikte dişarı çıktığın grup yada kişiler yok çevrendekileri sevmiyorsun yada onlar seni sevmiyo bu tur semptomların sebebi hep asosyalliktir ayh bi sayfa dolusu yazmak istiyorum

bende böle düşünüyodum lise bir de tek arkadaşım meyve suyumdu valla diyorum okula geç başlamam sebebiyle herkes gruplaşmıştı bende sessiz mizacımdan dolayı kımseye mudara etmeyip her işimi kendim görmüştüm zaten psikolojik destek alıyodum bu durumla bide ailevisorunlarla birleşince herşey dahada şiddetlendi öyle sorunlu bi dönemdi bide sınıfta kendimi gereksiz saçma sapan bi varlık gibi hissetmeye başladım düşünseize herkes siz yokmuşunuz gibi davranıyo onuncu sınıfta dayanamadım kavga çıkardım sonra sınıf değişti yine sonradan girdiğim için sınıfa aynısı olur diye tırstım ama yeni arkadaşlarım oldu çok güze anılarım var eğer o kavgayı çıkarmasaydım sıradan bi lise hayatım olacaktı anısız ve dertleşebileceğim gülüp eğlenebileceğim bi çevreye kavusmamla birlikte herşey normale döndü o kadar ağır haplar almama gerek yokmuş diyorum şimdi. hayatan nefret ediyodum hiç bir yapasım gelmiyodu gün boyu yatağa kapanıp uyuyodum durup dururken gelen ağlama krizleri yaşamaktan hiç zevk almıyodum yani senin kat kat kötü halin ama arkadaş çevresi sosyalleşme dertleşebileceğim kişilerin olması herşeyi bi anda normale çevirdi

.basit seyler gibi görunsede psikolojık sorunlar yasayan ergen için çok buyuk dert bu asosyallik dışlanma hissi bak yine kendi derdirme döndüm hep içimde kalmıştır bi anlatımde rahatlim dedim kız

neyse konu sahibesi senin benim yadıklarıı okumana pek gerek yok özetle diyorumki ne yap et erkadaş edin kafana göre kişiler yoksa eğer sınıftamı kalıyon gececiysen sabahamı geçiyon ne yapıyosan yap yeni kişiler eğlenceli vakit geçirebileceğin çevre tüm bu hislerini silip atacak illaki kafana göre kişiler vardır bende ay benim hiçbiyerde arkadaşım olmaz olmasınıda istemem diyodum ama illaki kafana göre birileri vardır emin ol eğer olmuyosa sosyal bi etkinlige katıl ordan çevre yap evde mal mal takılma dışsarı çık bi şey yap kafanada böle şeyler getirmemiş olursun

ay hep psikoloji okumak istemişimdirr ama olmuyo herkesin derdine deva olmak istiyorum eminim dinlemeden antideprasan yazan doktorlardan olmazdım içimde hep ukde hayal olarak kalıcak özelliklede çocuk ergen kesimine

Genişletmek için tıkla...

Marcenko .!.:

aaaa olur mu öyle şey tabi ki okuyacağım yazdıklarınızı
hemen yazdıklarınızı okuyorum benim için upuzuun yazmışsınız ellerinize sağlık hemen okuyup cevap yazıyorum :)

Genişletmek için tıkla...

wisemine .!.:

ya son olarak bu takıntı mükemmeliyetçilik yüzünden doktora gidip ilaç kullandınmı ben tam bi buçuk yıl kullandım hala küçük olayları çok çok büyütürüm sanki karakteristik bi özellik gibi bunla yaşamaya mecburum ewet bu son sorumdu sizi rahat bırakıyorum

Genişletmek için tıkla...

Marcenko .!.:

daha 18 yaşındayım ama kendimi o kadar yaşlı hissediyorum ki.. her şey çok hızlı gelişti hayatımda.. üniversite 3.sınıftayım şimdi, okulun sistemi gereği böyle, ama 2 sene sonra mezun olacağım. yaşa takılmayıp asıl derdimle ilgilenebilirseniz sevinirim.. komedi malzemesi yapılmasından hoşlanmıyorum..

normalde sınıfta yaşı en küçük olan benim ama çok yaşlı hissediyorum.. sınıftakiler konuşurken gülüp eğlenirken " ne güzel eğleniyorlar, gençliklerini yaşıyorlar" diye düşünüyorum.. hayatı bu kadar hızlı yaşayınca fazla mükemmelliyetçi oldum, çevrem de öyle zaten.. benim hata yapma lüksüm yokmuş gibi hissettiriyor herkes bana.. ya ben hiçbir zaman hoppidi böyle enerji dolu arkadaşlarıyla gezen tozan gencecik bir kız olamadım, hep büyüklerin örnek gösterdiği, çalışkan düzgün kızdım.. zaten boyum çok uzun, beni daha da büyük zannediyorlar yaş olarak.. hiçbir zaman böyle enerjik yaşının kızı olamayacağım..

hayat akıp gidiyor ve ben yetişemiyorum kaçırıyorum eğlencesini gibi geliyor.. niye böyleyim, hep farklıydım ama hayatını yaşayan farklı da olan bir genç kız gibi olabilirdim.. niye olamıyorum, niye kendimi çok yaşlı hissediyorum..

Genişletmek için tıkla...

minekosan .!.:

ben bu kadar cok kasmaya kesin kurdesen dokmüstum bu ne ya

Genişletmek için tıkla...

Marcenko .!.:

daha anlattıklarım %10..
dışarıdan çok rahat eğlenceli ve kararlı görünürüm, birçok arkadaş da imrenir hayatıma amaa..
dediğim gibi, kurdeşen dökmedim Allaha şükür

Genişletmek için tıkla...

minekosan .!.:

2 yıl sonra bu haline güleceksin

Genişletmek için tıkla...