Herkese merhaba öncelikle şimdiden hepinizden canınızı sıkacağım için özür diliyorum...
29 yaşında, çalışan, kendi ayakları üstünde duran genç bir kadınım. Ancak bana büyük haksızlık ediliyor edende ailem... Konu şu
2016 yılında annem hipertansiyon nedeni ile felç geçirdi çok severek okuduğum okulu açık öğretime çevirip anneme baktım ve bundan gurur duyuyorum onu fizik tedaviye yatırdım bebek gibi baktım ve evet sonunda yürüttüm..
Diğer bu sürede ne yaptı derseniz;
Büyük ablam sürekli ağladı psikolojisi bozuldu ama hastanede bir gece annemin yanında kalmadı eşim izin vermiyor diye. Eşinden ayrıldı 2 ay sonra başkasıyla evlendi...
Erkek kardeşim evli ufak bir bebeği var eşi istemediği için annemin sorumluluğunu alamıyor.
Abim.. o da şöyle annemin bakıcısı ile evlilik kararı aldı kadının üç çocuğu var hepsi yetişkin 20 li yaşlarında ilkten abim, eşi annem ve babam aynı evde kalacaklardı. Ben de tayin oldugum yere kadının kızlarını götürecektim kızlar birlikte oturmak istememislerdi. Bilezik alındi( Hepsini annem aldı) imam nikahi kıyıldı resmi nikah Mayıs'ta şimdi kadın birlikte oturmak istemediğini, anneme bakmaya devam edemeyeceğini, EVLENDİKTEN SONRA CALİSMAK İSTEMEDİGİNİ söyleyerek kenara çekildi.
Abim de şunu yaptı. Bu kadının tek evladı ben değilim birlikte oturmak istemiyor eşim biz yine gider geliriz. Sen sadece kendini düşünüyorsun işime karışma benden uzak ol dedi bana.
Peki neden? Ben kalıcı değilim. Annemin çocuklarına ihtiyacı var birinin onun yanında olması lazım bakmak istemiyorsanız bakıcı tutarız ama yanında yaşayın annem tek başına ihtiyaçlarını göremiyor babam yaşlı anneme yetişemez dediğim için en kötüsü ben oldum. Ben sadece kendimi düşünüyormuşum!
Şu an bir hastane odasından ağlayarak yaziyorum. 11 gündür annemin yanindayim ufak bir tedavi görmesi gerekiyor. Ben ne yapayım? Ne yapmalıyım? Kafayı yiyeceğim. Nerde hata yapıyorum? Yanlış mı düşünüyorum...