- 1 Ağustos 2013
- 293
- 363
- 123
- 41
Merhaba çok değerli kadın savaşçılar,
36 yaşında, 7 yıllık evliliği zoraki yürütmeye çalışan bir savaşçıyım ben de. 4 yaşında bir oğlum var.
Aslında evliliğim yaklaşık 2 yıl önce bence bitti. Ama bunu ne eşime itiraf edebiliyorum ne de eşim hissetse bile kabullenmek istemiyor.
Sevmiyorum eşimi, hatta onunla beraber yaşamaya katlanamıyorum bile. Tabi beni bu noktaya getiren onlarca travma, yüzlerce sebep var ama sayarak tekrar hatırlamak istemiyorum.
Evliliğimi birçok kere bitirme kararı aldım ancak her defasında oğlum için vazgeçtim.
Çocuklarını alıp yeni bir hayata başlayabilen o güçlü kadınları gördükçe kendi acizliğime inanamıyorum.
Oğlum evine, anne-babasına çok düşkün ve çok duygusal bir çocuk. Eşim her ne kadar berbat bir eş olsa da bir o kadar mükemmel bir baba.
Oğlumun her türlü ihtiyacına koşar, onunla oynar, duygusal bağları çok kuvvetli.
Ancak buraya kadar. Ben artık, sadece oğlum evinde anne-babasıyla birlikte büyüsün diye yürüttüğüm evliliğimin altında eziliyorum. Psikolojik işkence görüyorum. Katlanamıyorum.
Çalışıyorum. Corona döneminde de tam zamanlı çalışmaya devam etmek zorundayım. Eşim evden çalışıyor ve oğluma o bakıyor bu dönemde. Annem bel fıtığından geçirdiği ağır bir ameliyattan sonra hala toparlanamadı. Babam 66 yaşında ve kronik hipertansiyon hastası. 2 aydır onları göremiyorum bile corona yüzünden. Oğlum kreşe gidiyordu ancak okullar kapalı. Kısacası boşanmak istiyorum ama bu dönemde oğlumu kime bırakıp işe gideceğim, ya da nereye taşınıp gideceğim bilemiyorum.
Bakıcı aradım ama doğal olarak bu dönemde kimse kimsenin evine girip çıkmak istemiyor.
Kayınvalidem bakardı eskiden ama ona da oğlunu boşayacağım oğluma bakar mısın diyemeyeceğime göre...
Elim kolum bağlı. İşe gireli daha 1 yıl olmadı, yıllık iznim yok. Annemlerin evine taşınsam onlar çocuğa bakabilecek durumda değiller. Malum benim ufaklık da fazlasıyla hareketli.
Şu korona bitsin, okullar açılsın sabredeyim, ondan sonra ayrılayım diyorum... Ama o zaman ne zaman gelecek onu da kestiremiyorum.
Bi akıl verin lütfen, beni corona değil bu çaresizlik öldürecek.
36 yaşında, 7 yıllık evliliği zoraki yürütmeye çalışan bir savaşçıyım ben de. 4 yaşında bir oğlum var.
Aslında evliliğim yaklaşık 2 yıl önce bence bitti. Ama bunu ne eşime itiraf edebiliyorum ne de eşim hissetse bile kabullenmek istemiyor.
Sevmiyorum eşimi, hatta onunla beraber yaşamaya katlanamıyorum bile. Tabi beni bu noktaya getiren onlarca travma, yüzlerce sebep var ama sayarak tekrar hatırlamak istemiyorum.
Evliliğimi birçok kere bitirme kararı aldım ancak her defasında oğlum için vazgeçtim.
Çocuklarını alıp yeni bir hayata başlayabilen o güçlü kadınları gördükçe kendi acizliğime inanamıyorum.
Oğlum evine, anne-babasına çok düşkün ve çok duygusal bir çocuk. Eşim her ne kadar berbat bir eş olsa da bir o kadar mükemmel bir baba.
Oğlumun her türlü ihtiyacına koşar, onunla oynar, duygusal bağları çok kuvvetli.
Ancak buraya kadar. Ben artık, sadece oğlum evinde anne-babasıyla birlikte büyüsün diye yürüttüğüm evliliğimin altında eziliyorum. Psikolojik işkence görüyorum. Katlanamıyorum.
Çalışıyorum. Corona döneminde de tam zamanlı çalışmaya devam etmek zorundayım. Eşim evden çalışıyor ve oğluma o bakıyor bu dönemde. Annem bel fıtığından geçirdiği ağır bir ameliyattan sonra hala toparlanamadı. Babam 66 yaşında ve kronik hipertansiyon hastası. 2 aydır onları göremiyorum bile corona yüzünden. Oğlum kreşe gidiyordu ancak okullar kapalı. Kısacası boşanmak istiyorum ama bu dönemde oğlumu kime bırakıp işe gideceğim, ya da nereye taşınıp gideceğim bilemiyorum.
Bakıcı aradım ama doğal olarak bu dönemde kimse kimsenin evine girip çıkmak istemiyor.
Kayınvalidem bakardı eskiden ama ona da oğlunu boşayacağım oğluma bakar mısın diyemeyeceğime göre...
Elim kolum bağlı. İşe gireli daha 1 yıl olmadı, yıllık iznim yok. Annemlerin evine taşınsam onlar çocuğa bakabilecek durumda değiller. Malum benim ufaklık da fazlasıyla hareketli.
Şu korona bitsin, okullar açılsın sabredeyim, ondan sonra ayrılayım diyorum... Ama o zaman ne zaman gelecek onu da kestiremiyorum.
Bi akıl verin lütfen, beni corona değil bu çaresizlik öldürecek.
