- 3 Mart 2016
- 18.150
- 76.575
- 598
Benzer bir hikaye çıkaralım desek sonuç fantazi ilaçlama yani... Bilemedim. yazacaksak oraya taşınırız yazarken, sonra geri döneriz. Buraya yazarsak hatlar karışır.
Nasıl yani burada mı yazalım başlık mı taşınsın ne yapalım istiyorsun he :)
Yavrum derin bir nefes çekiyorsun, balkona bir sandalye çekiyorsun ya da çıkabiliyorsan çatıya çıkıyor bir sandalye çekiyor ve biraz yıldızları izliyorsun, bir-iki bardak suyu yudum yudum hissederek içiyorsun, duşa giriyor suyun altına kafanı güzelce bi sokuyorsun tarıyorsun saçlarını, kokular tütüler şampuanlar artık ne varsa güzel kokular içinde yıkanıyorsun, sonra saçlarını kurutuyor ve ev içinde giyebileceğin, rahat ve fakat ani bir misafir gelse de karşılayabileceğin renk uyumunda giyiniyorsun, saçların uzunsa kendine en yakıştırdığın şekilde yapıyorsun...
Bunlar iyi gelecek iç darlanmalarına...
Varsa evde bir uyku ilacı, onu da alıp uyuyorsun.
Lanet gelmesin attım birkaç ay önce ilaçların hepsini. Nasılsa artık kullanmayacağım diye. Bileydim atmazdım.
Balkon iyi fikir, duş sürekli giriyorum kısmen işe yarıyor ama bana gece saatleri geliyorlar zaten.
Bir de kalbim ağzımda atıyor dostlar. Geldi yine bana gelenler. En son 4 yıl önce olmuştu aha yine peydah oldu. Böyle nasıl anlatsam her an kötü bir şey olacakmış, çok mühim bir şey yapmam gerekiyormuş da unutmuşum gibi bir hal. Nefes alamıyorum, kalbim götümde atıyor panik haldeyim. Panik atak gibi değil de daha çok panik bozukluk şeklinde. Allam nolur aynı günlere dönmeyeyim diye dua ediyorum birkaç gündür. Rahatlamaya ihtiyacım var ama başaramıyorum. O dönemlerde balkona çıkar derin nefes alır bir şekilde yenerdim bu hali. İyi değilim :/
Ölüm ya da hastalık korkusu yok. Fiziksel bir reaksiyon benimki. Temelde bir korku tetiklemiyor. Ben anlamıştım kaç gündür yerimde duramaz hallerimden. Bir şekilde sürekli fiziksel aktivite halindeyim çünkü oturunca huzursuzlanıyor bedenim. Şu lanet kalp çarpıntısı başlayınca toparlanaıyorum. Pof.
Ben hayatım boyunca beynimi bu kadar az kullanmak zorunda kaldığım bir dönem yaşamadım. Zombiye dönüştüm. O yüzden şu an bana hiçbir şey yeterince dert gibi gelmiyor. Kaynana nedir ya, korona var korona :)
Bana da gelir öyle, yıldızları seyredince iyi geliyor. Benim evcil bi yıldızım var, mutfak penceremden selamlaşır bakışırız. İsmi Güney. :)) Kendisi güney batı tarafta fazla parlıyor eşek sıpası.
Bana da gelir öyle, yıldızları seyredince iyi geliyor. Benim evcil bi yıldızım var, mutfak penceremden selamlaşır bakışırız. İsmi Güney. :)) Kendisi güney batı tarafta fazla parlıyor eşek sıpası.
İki tane almıştım hafhaŞey patlıcanınız var mı. Poşete gerek yok ben bi tane alıcam da. Evet sapığım çünkü, ondan bi tane.
Çarpıntı daha uzun sürebiliyor, arada olur bana da. Böyle tık tık yavaşlatamıyorsun kalbini falan.Heh ben
Biraz once diğer başlığa yazıyordum
2 gün önce hayatımda ilk defa çarpıntım oldu.
Yani sanırım bunun adı çarpıntı.
30-40 saniyebkadar, kalp hizim 150nin ustune cikti. Nefes almaya calistigimda ciğerimde batma ve sıkışma hissi oldu.
Sonra da aynı hızla normale döndü.
Fiziksel semptom veriyorum artık
Neyim var diye düşünmedim bile.
Kesin kısılıp kalmaktan
Ayı da buluyorsunuz kendine haksızlık etmeBen gökyüzünde güneş hariç bir gordugumu bir daha bulamıyorum. Takdir ettim şu an.
Heh ben
Biraz once diğer başlığa yazıyordum
2 gün önce hayatımda ilk defa çarpıntım oldu.
Yani sanırım bunun adı çarpıntı.
30-40 saniyebkadar, kalp hizim 150nin ustune cikti. Nefes almaya calistigimda ciğerimde batma ve sıkışma hissi oldu.
Sonra da aynı hızla normale döndü.
Fiziksel semptom veriyorum artık
Neyim var diye düşünmedim bile.
Kesin kısılıp kalmaktan
Hayali arkadaş gibi bir şey sanırım evcil yıldız iyiymiş :)
Sinirimi alıyor kız, arada sataşıyorum "Parlıyorsun orada durmuş, ışığın bilmem kaç bin yıl öteden geliyor dünya sana güzel len" diye. Yatmadan bakarım arada duruyor mu yerinde diye. Buzdolabından kaçamak bir şeyler yerken beni seyrediyor. : p
Az önce arkadaşlarımla konuşuyordum, bu yazdıklarına çok benzer şeyler söylediler.Benim bünye baskı altında olmaya, baskılanmaya dayanamıyor turuncu. Seninki de öyle olabilir. Mevzu inan dışarı çıkmak değil ki ben öyle çılgınlar gibi gezen bir tip değilim, evcil insanım. Ama bu belirsizlik, baskı altında kalma hissi beni mahvetti. Desem ki saldım, o da değil. Gayet rutin koşturma devam ediyor. Kaşımı bıyığımı bike alıyorum düzenli olarak sjsjs.
Çocukken de böyleydim. Hatta ergenlikte bir gün sağolsun babam zorbalık yaptı bir konuda. Anam kriz geçirdim. Engelledi beni bir konuda ki o an elzem, olmasa öleceğim bir mevzu değildi. Ancak nasıl anlatsam bilmiyorum hani bir önüme tabanca koysa ve kafana sıkmayacaksın emrediyorum dese, ben o an ölmeyi özgürlük diye düşünebilirim. Öyle bir ruh hastalığı. Şimdi de kendimi sıkışmış, baskılanmış, nefes alamaz hissediyorum.
Çarpıntı çok fena ilk kez olduysa şoka girmen normal.
Bilmez miyim evde yaşıyor bir tane her boka söylenen, her durumdan dram üreten.
Aşırı sıkıldım ben valla gidip kendime korona bulaştırasım var. Ölmezsem bir hastane havası alırım değişiklik olur.
Az önce arkadaşlarımla konuşuyordum, bu yazdıklarına çok benzer şeyler söylediler.
Ve onlara ‘tek çocukla iki çocuk farkı, benim düşünmeye, hissetmeye zamanım yok’ dedim ama işin aslı öyle değil.
Zihnime kazıdım ben ilk vaka ile ‘uyursan ölürsün’ repliğini, ‘çıkarsan ölürsün en güvenli bölgen ve hayatta kalma alanın sadece evin’ diye kodladım.
Nasıl yaptım, bilemiyorum ama fazla iyiyim.
Olmaması gerektiği kadar iyiyim, bu da beni artık endişelendirmeye başladı.
Sen, kk üyeleri, ailem, arkadaşlarım sapır sapır belirsizlik, baskılanma vs şeylerle boğuşurken ben nasıl iyiyim, acaba tümden asıl sıyıran ben miyim diye öz eleştiri yapmama sebep oluyor.
Sevmediğim kocam bile gözümde değerlenmeye başladı, stockholm sendromunu farklı türde mi yaşıyorum acaba, normal olan senin gibi bedenen ve ruhen tepki vermek mi?
Ben de iyiyim. Gündemi takip bile etmiyorum doğru düzgün. Kendim dışında hiçbir şey üzerinde kontrolüm yok bu süreçte. Hayatımı çok karıştırdı corona, vermem gereken kararlar, atmam gereken adımlar var ama hepsi şu an belirsiz bir süre askıya alındı. Ama kabullendim.Az önce arkadaşlarımla konuşuyordum, bu yazdıklarına çok benzer şeyler söylediler.
Ve onlara ‘tek çocukla iki çocuk farkı, benim düşünmeye, hissetmeye zamanım yok’ dedim ama işin aslı öyle değil.
Zihnime kazıdım ben ilk vaka ile ‘uyursan ölürsün’ repliğini, ‘çıkarsan ölürsün en güvenli bölgen ve hayatta kalma alanın sadece evin’ diye kodladım.
Nasıl yaptım, bilemiyorum ama fazla iyiyim.
Olmaması gerektiği kadar iyiyim, bu da beni artık endişelendirmeye başladı.
Sen, kk üyeleri, ailem, arkadaşlarım sapır sapır belirsizlik, baskılanma vs şeylerle boğuşurken ben nasıl iyiyim, acaba tümden asıl sıyıran ben miyim diye öz eleştiri yapmama sebep oluyor.
Sevmediğim kocam bile gözümde değerlenmeye başladı, stockholm sendromunu farklı türde mi yaşıyorum acaba, normal olan senin gibi bedenen ve ruhen tepki vermek mi?
Korkuyorum sormayaİki tane almıştım hafha
AbsolutPromise sorsana estra'ya doğumgününü nasıl kutlamışım birkaç sene önce?
Çarpıntı daha uzun sürebiliyor, arada olur bana da. Böyle tık tık yavaşlatamıyorsun kalbini falan.
Benim bünye baskı altında olmaya, baskılanmaya dayanamıyor turuncu. Seninki de öyle olabilir. Mevzu inan dışarı çıkmak değil ki ben öyle çılgınlar gibi gezen bir tip değilim, evcil insanım. Ama bu belirsizlik, baskı altında kalma hissi beni mahvetti. Desem ki saldım, o da değil. Gayet rutin koşturma devam ediyor. Kaşımı bıyığımı bike alıyorum düzenli olarak sjsjs.
Çocukken de böyleydim. Hatta ergenlikte bir gün sağolsun babam zorbalık yaptı bir konuda. Anam kriz geçirdim. Engelledi beni bir konuda ki o an elzem, olmasa öleceğim bir mevzu değildi. Ancak nasıl anlatsam bilmiyorum hani bir önüme tabanca koysa ve kafana sıkmayacaksın emrediyorum dese, ben o an ölmeyi özgürlük diye düşünebilirim. Öyle bir ruh hastalığı. Şimdi de kendimi sıkışmış, baskılanmış, nefes alamaz hissediyorum.
Çarpıntı çok fena ilk kez olduysa şoka girmen normal.
Saldım zaten.
Iki gun meselesi değil belirsizlik tırmalıyor.
6 ay desen eyvallah derim
Sorun zaman da değil.
Ne zaman?
Ben 3.ye hamile kaldığımda eşim ne dedi biliyor musun
Evet beklemiyorduk ama ben çok sevindim
En azında sürekli hayatın planlanmayacagini bu çocuk sana öğretecek dedi.
Cünkü benim 5-10 yıllık planlarım hazırdı
Alt üst oldular ve yenisini yapmadım.
Iyi de gidiyordum ama bu belirsizlik yine çarptı.
Ben aşırı evci bir tipimdir. Haftalarca evden çıkmasam neden çıkmadım demem ama bir ay daha bugün doldu benim için ve birkaç gün önce sinir krizi geçirdim. Gerçekten bir ergenmişcesine kendimi koltuğa atıp ağladım, ayaklarımı vura vura tepindim. Annemle kavga ettim. Hızımı alamadım babamla tartıştım şimdi küsüz.Benim bünye baskı altında olmaya, baskılanmaya dayanamıyor turuncu. Seninki de öyle olabilir. Mevzu inan dışarı çıkmak değil ki ben öyle çılgınlar gibi gezen bir tip değilim, evcil insanım. Ama bu belirsizlik, baskı altında kalma hissi beni mahvetti. Desem ki saldım, o da değil. Gayet rutin koşturma devam ediyor. Kaşımı bıyığımı bike alıyorum düzenli olarak sjsjs.
Çocukken de böyleydim. Hatta ergenlikte bir gün sağolsun babam zorbalık yaptı bir konuda. Anam kriz geçirdim. Engelledi beni bir konuda ki o an elzem, olmasa öleceğim bir mevzu değildi. Ancak nasıl anlatsam bilmiyorum hani bir önüme tabanca koysa ve kafana sıkmayacaksın emrediyorum dese, ben o an ölmeyi özgürlük diye düşünebilirim. Öyle bir ruh hastalığı. Şimdi de kendimi sıkışmış, baskılanmış, nefes alamaz hissediyorum.
Çarpıntı çok fena ilk kez olduysa şoka girmen normal.
Aha tam olarak bu:)Bende de bi saçma rahatlama var kaç gündür, baskılamıyorum da. İyiyim ilginçtir ki; relaks bi moddayım. Adam sinirime dahi dokunmuyor. Günler sonra ilk defa az önce sıkıldım bi iç sıkıntısı geldi resim istediğim gibi olmadı diye ama böyle bi "Dünyanın anasını satmışım" halindeyim.
Akılcı yaklaşım, olması gereken senin bakış açın.Ben de iyiyim. Gündemi takip bile etmiyorum doğru düzgün. Kendim dışında hiçbir şey üzerinde kontrolüm yok bu süreçte. Hayatımı çok karıştırdı corona, vermem gereken kararlar, atmam gereken adımlar var ama hepsi şu an belirsiz bir süre askıya alındı. Ama kabullendim.
Hastalığın kendisinden zaten korkmuyorum.
Öyle aman bu günler de geçecek napayım modunda takılıyorum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?