Önceki konum aşağıdadır. Konuyu anlamak için önce onu okuyunuz.
Ben bu şahsı uyarmak, düzeltmek için mesajlar attım git konuş kendini anlat gibisinden. Ve cevap olarak "gelicem, babanla konuşucam, bu işi bitiricem" gibi mesajlar attı. Sanki durumdan sorumlu olan benmişim gibi. Neyse anneme anlattım. Gelsin konuşalım o çok şımardı gibi şeyler söyledi. Sonra annemle tartıştım. Eski defterler açıldı. Tüm kinimi döktüm. Ve ne oldu biliyor musunuz? Önce evli olduğum şahsa döktü saydı sonra laf döndü dolaştı bana geldi. Yine beni suçlayıp şeref namus nutuku okudu. Birazdan eş olacak şahıs gelecek ve o boşanma lafı edecekken annem olacak şahıs boşanmak falan yok diyecek. Yine kuyruğu üzerine oturan, suçlu bulunan, en kolay lokma yani ben olucam.
Nefret ediyorum bu insanlardan nefret ediyorum bu evden, nefret ediyorum bu dünyadan!
GÜNCELLEME
Merhaba, geçen gün olanları yazmak istedim. Çünkü çok doluyum, çok çaresizim. Evli olduğum şahıs geldi. Beni türlü türlü şeylerle suçladı. İftiralar attı, bire on kattı. Özel dahil herşeyi döktü. Hastaneye gidişlerimi bile söyledi. Diş hastanesine gidip 300 tl vermişim vs.
Her ne kadar bu kelimeyi kullanmayı istemesem de annem olacak kişi önce kızgınken yavaş yavaş yumuşadı, sonra da top bana döndü. Yine suçlu ben oldum. Hiçbir şey söylemedim, kendimi savunmadım. O gittikten sonra 2 gün daha o evde kalmak zorunda olduğum için odaya çekildim. Annem yaşıma başıma, yaşantıma, kendi hatalarına bakmadan bana küfürler beddualar hakaretler etti. Defalarca sen şeytansın, sen hainsin, sen suçlusun, sen delisin, kör ol, sakat ol, öl dedi. Taramalı tüfek gibi öyle hızlı öyle çok hakaretler etti ki ben de "sus neftet ediyorum senden" diye bağırdım. Sonuç olarak edepsiz ben oldum.
Bu işin böyle sonuçlanması beni hiç şaşırtmadı. 8 yıl önce beni bu adama verirken neler yaşadıysam aynı şeyleri yaşattılar. O zaman ne kadar kötü, ne kadar cahil ne kadar gaddarlarsa hala aynılar.
Bu olay iyi bile oldu. Çünkü ben pişman olduklarına, biraz olsun arkamda duracaklarına, durmasalar bile yarın kendi ayaklarım üzerinde durduğumda hiç olmazsa beni rahat bırakacaklarına inanmaya başlamıştım. Ama bu inancımda bu umudumda ne kadar aptallık ettiğimi çok iyi anladım. Normalde kocalar tehdit eder, "boşanırsan seni vururum, çocukları senden alırım" diye. Bana kocam değil annem söyledi bunları. "sen atanıp gidince mutlu olacağını mı zannediyorsun, bir kurşunluk işin var. Çocukları sana mı bırakacak, alacaklar o çocukları. Ben de destek olacağım ona" dedi. Tabii arada bir sürü küfür, hakaret var.
Velhasıl ilk günden bu yana hiçbir değişiklik yok. Ben eşten önce aile denen bu cahil ve gaddar sürüden kurtulmalıyım. Kesin olarak karar verdim. Bir daha asla yüzlerine bakmayacağım, seslerini duymayacağım. Anneme duyduğum nefret o kadar büyük ki. Keşke anasız babasız olsaydım. Keşke yetimhanede büyüseydim. Böylesinin varlığı yokluğundan bin kat daha acı.
