Bende konuyu açan arkadaş ile aynı durumdayım. Annem yaşlı olduğu için üzüntüden bişey olur diye gidemiyorumda ona. Ne yapacağımı bilmiyorum kimselere anlatamıyorum. Üstelik bir eğitimciyim ve bunu yaşadığım için kendimden utanıyorum. Bana bunu yaşatmasına nasıl izin verdim, nasıl sevdim diye kendimi suçluyorum. Böyle bir insanı nasıl tanıyamamışım, ne bu kadar onu değiştirdi diye kendimi sorguluyorum. Buna susmak çözüm değil, ama önce insan kendi içinde olayı sindirip sakince gerekli yollara başvurmalı diye düşünüyorum. Kollarım bacaklarım ve kalçam öylesine morki bütün kemiklerimin sızısını hissediyorum. Bu halde yarın okula nasıl gideceğim bilmiyorum. En çokta kariyerime dokunuyor bunları yaşamak. Hayatta büyük konuşmamak lazımmış. Bir daha evlilik mi tövbeler olsun.