Ben galiba kafayı yemek üzereyim eşimden dolayı çocuğumuz olmuyor olmasıda imkansız gibi evleneli 2 sene oldu ama evlendim evleneli rahat birşekilde koyamadım eşimi çok seviyorum asla ne bırakmayı nede bu olayı yüzüne vuruyorum hep güleryüzlüyüm yanında ama kendi başıma kalınca dayanamıyorum hep mutsuzum arkadaşlarımın çocukları var bir araya gelmek istiyorlar benide çağırıyorlar ama gitmek istemiyorum çünkü kendimi eksik hissediyorum benim bi işim yokki aranızda diyorum bi vasfım yok hep düşünüyorum yaşlanınca bile yalnız kalıcaz demin huzurevlerine bakarken buldum kendimi acaba ilerde başımıza neler gelicek diyorum annem bana destek değil kocamı bırakmamı istiyor beni görünce üzülüyormuş 5 aydır beni hiç aramıyor konuşmuyoruz bunları kimseye anlatamıyorum eşimin hiç birşeyden haberi yok bizi gitmek istediğinde bahane uyduruyorum hep isyan edesim geliyo niye bizim başımıza geliyo bunlar diye ama kime isyan edicem istiyorumki beni bi odaya kapatsınlar kimseyi görmüyüm ömrüm öyle geçsin diye demekki diyorum bu dünyadaki cezamızmış bu bizim....