merhaba kızlar 10 yıllık ilişkimden dolayı bayağı bir tecrübeliyim :)
ilişkimizin başladığı ilk zamanlar da kesinlikle burnumdan kıl aldırmazdım, beni sinirlendirdiğinde asla ama asla ağzımı açmazdım.2 saat beni konuşturmaya çalışırdı ve benim sesimi duyamazdı asla.
beni kaybetmekten ödü patlardı çünkü bilirdi ki tek yanlışında ardıma bakmadan giderdim.bu durum ben üniye gidene kadar devam etti.ben istanbula gittim ve 4 yıl ayrı kaldık okul bitip geri döndüğümde ben artık çok farklıydım.büyüdüm olgunlaştım onu tamamiyle sahiplendim ve üstüne çok düşer oldum.böyle olunca da eskiden olan durum tersine döndü.tam 2 senedir o kaçıyor ben kovalıyorum resmen..ama artık yoruldum ve geçenlerde resti çektim ne halin varsa gör,senden nefret etmek için elimden geleni yapıcam ve unutmaki seni sevmek istediğim için seviyorum,nefret etmesini de bilirim dedim ve kapattım telefonu.o günden sonra değişmeye başladı.ben aramıyorum o arıyor.geceleri mesela iyi geceler mesajı atmadan yatmazdım şimdi çok önemli bir konu hakkında yazışırken bile muhabbetin ortasında ben yatıyorum bile demeden uyuyorum deli oluyor :) sabah uyandığında ilk yaptığı şey beni aramak oluyor sesi uykulu uykulu geliyor biliyorum gözleri hala kapalı.birden çok fazla yüklenmiyorum yavaş yavaş veriyorum ayarı ki iyice içine işlesin.ama gerçekten bıktım ya onun nazını çekmekten.yeter ulen ne hali varsa görsün
geçenlerde bana ''sen susunca ben korkuyorum'' dedi.