- 16 Mayıs 2021
- 143
- 76
- 28
- 31
- Konu Sahibi madamecocos
- #1
merhaba yeniden. Umarım iyisinizdir. Ben bu aralar biraz kötüyüm. Zor zamanlar geçiriyorum. Herkesin hayatında zor dönemleri olur ama ben de tükendiğim için sağlıklı geçiremiyorum bu sürecimi.
7 yıllık evliyim 2 çocuğum var. Ailevi sebeplerden ötürü fiziken şu ara sorumluluklarım arttı. Bazen gerçekten 15 20 dk uzanıp dinlenemiyorum. Küçük çocuğumun hayırdan anlamadığı ve en hareketli zamanları. Çocukları birine bırakıp kendime vakit ayıracak zamanım yok. Eşimin şu ara işleri çok yoğun ve stresli. Artık değer görmediğim yerlerde sınırlarımı koyduğumda yalnız kaldım. Daha doğrusu samimiyetine inanmadığım kişilerle.
Karakter olarak hep herşeyi kendim göğüsleyen biriyim. Başkasından birşey talep etsem bu beni ona bağımlı kılıyor gibi hissediyorum sanki üstümde hak iddia edermiş gibi. Bu da artık beni çok yoruyor. Akşamları bi bakıyorum o kadar yorulmuşum ki. Hem fiziken hem ruhen. Sonra diyorum bırak sende insansın kendine tolerans tanı.
Özgüvenim düşük doğumdan kalma 4 5 kilomu veremedim. Kendimi beğenmiyorum şu ara. Ne giysem yakışmıyor sanki. Bugün olan bi sınavımdan kaldım moralim sıfır. Sınava da stresli girmiştim zaten. Modum çok düşük şu ara sadece ağlıyorum. Sınav bitince de evde ağladım eşimin üzülme boşver diyip öylece telefondan haber izlemesi daha da üzdü. Takma falan dedi yolda ama dedim gerçekten üzüldüm yani kendimi sakinleştiremiyorum. Veya mevzu başka olsa da onun benim duygularıma duyarsız olması beni daha da yalnızlaştırıyor. Evliliğim de şu ara yoruyor beni. Birbirimize zaman ayıramıyoruz. Ayırdığımız zamanda da önce sen adım at tartışması çıkıyor.
etrafımda bi sürü insan olsa da kendimi çok yalnız hissediyorum. Kendimi çok değersiz hissediyorum buna sebep olacak şeyler de yaşadım son zamanlarda üstüne tuz biber oldu. Güzel şeylerin olmasına güzel şeyler duymaya çok ihtiyacım var. Öylesine içimi dökmek istedim size. Lütfen linçlemeyin beni. Akşama kadar saatlerce ağladım ve kendimi sakinleştirmekte zorluk çekiyorum artık
7 yıllık evliyim 2 çocuğum var. Ailevi sebeplerden ötürü fiziken şu ara sorumluluklarım arttı. Bazen gerçekten 15 20 dk uzanıp dinlenemiyorum. Küçük çocuğumun hayırdan anlamadığı ve en hareketli zamanları. Çocukları birine bırakıp kendime vakit ayıracak zamanım yok. Eşimin şu ara işleri çok yoğun ve stresli. Artık değer görmediğim yerlerde sınırlarımı koyduğumda yalnız kaldım. Daha doğrusu samimiyetine inanmadığım kişilerle.
Karakter olarak hep herşeyi kendim göğüsleyen biriyim. Başkasından birşey talep etsem bu beni ona bağımlı kılıyor gibi hissediyorum sanki üstümde hak iddia edermiş gibi. Bu da artık beni çok yoruyor. Akşamları bi bakıyorum o kadar yorulmuşum ki. Hem fiziken hem ruhen. Sonra diyorum bırak sende insansın kendine tolerans tanı.
Özgüvenim düşük doğumdan kalma 4 5 kilomu veremedim. Kendimi beğenmiyorum şu ara. Ne giysem yakışmıyor sanki. Bugün olan bi sınavımdan kaldım moralim sıfır. Sınava da stresli girmiştim zaten. Modum çok düşük şu ara sadece ağlıyorum. Sınav bitince de evde ağladım eşimin üzülme boşver diyip öylece telefondan haber izlemesi daha da üzdü. Takma falan dedi yolda ama dedim gerçekten üzüldüm yani kendimi sakinleştiremiyorum. Veya mevzu başka olsa da onun benim duygularıma duyarsız olması beni daha da yalnızlaştırıyor. Evliliğim de şu ara yoruyor beni. Birbirimize zaman ayıramıyoruz. Ayırdığımız zamanda da önce sen adım at tartışması çıkıyor.
etrafımda bi sürü insan olsa da kendimi çok yalnız hissediyorum. Kendimi çok değersiz hissediyorum buna sebep olacak şeyler de yaşadım son zamanlarda üstüne tuz biber oldu. Güzel şeylerin olmasına güzel şeyler duymaya çok ihtiyacım var. Öylesine içimi dökmek istedim size. Lütfen linçlemeyin beni. Akşama kadar saatlerce ağladım ve kendimi sakinleştirmekte zorluk çekiyorum artık
2 çocuğum işim ve normal sayılacak bir evliliğim var Ama herşeyden o kadar bıkmış bunalmış gibiyim ki sürekli modum düşük ağlamaklı geziyorum Sanırım evlilikten sıkıldım Boşanmaya da cesaretim yok
