Ahh aynen...bende yazarken bile yüzkere düşünürüm öylemi diim böylemi diim diye...yanlış anlarmı bilmemne...
Ahh aynen...bende yazarken bile yüzkere düşünürüm öylemi diim böylemi diim diye...yanlış anlarmı bilmemne...Eskiden çalışıyordum muhasebeye uğraşıyordum. Şuan evdeyim geçen sene bir kursa gittim. Biraz çevre yaptım ama onlarda bile yaptık ları herşeye Bi mana yüklüyorum. Mesela mesaj yaz m cevap yazmasa ooo Bi dünya şey geçiyor aklımdan. Bunun gibi şeyler fazla anlam yüklüyorum herkez çok değer verip önemsiyorum
Önce kendini önemsemeye başlamalısın.Eskiden çalışıyordum muhasebeye uğraşıyordum. Şuan evdeyim geçen sene bir kursa gittim. Biraz çevre yaptım ama onlarda bile yaptık ları herşeye Bi mana yüklüyorum. Mesela mesaj yaz m cevap yazmasa ooo Bi dünya şey geçiyor aklımdan. Bunun gibi şeyler fazla anlam yüklüyorum herkez çok değer verip önemsiyorum
Bende az az yapmaya çalışıyorum. Eskiden pop herkeze koşar gider gelirdim evlere davetler ederdim. Neler neler ama sonra bunun abartı olduğunu kendimi kandırmak olduğunu çözdüm psikologla birlikte. Şimdi akışına bıraktım. Hiç çabam yok.. Ama yinede bir yerde Bi toplanılsa hemen o kimliğe bürünüyorum. Değersiz önemsiz... O kimlikle özgüvensiz bir şekilde o toplantıdan çıkıyorum..Önce kendini önemsemeye başlamalısın.
Mesela herkesin her isteğini artık yapmıyorum. İşim var diyorum. Önce kendi işimi yapıp sonra vaktim kalırsa başkalarının rica ettiği şeyleri yapıyorum.
Ben aramasam aramayacak arkadaşlarım var. Irtibati kesmiyorum ama artık ben de aramıyorum. Çok da bir eksiklik hissetmiyorum açıkçası.
Allah yardımcın olsun. Hemde ne dışlama sana anlatamam. Mesela aynı apartmanda 3 aile var çocuklarımız aynı okula gidiyor. Onlar bir şekilde anlaşmış çocukları okula sıra ile alıp götürüyor lar. Sözde görüşüyoruz konuşuyoruz. İletişim halindeyiz. Ama bana hiç sormadılar sen nasıl yapıcaksın diye. Biliyorlar benimde küçük çocuğum var. Bende servise verdim. Onlar sırayla biri sabah biri akşama gidiyorlar. Okul aynı ev aynı.. Neden benide dahil etmediler. Bu çok zoruma gitti açıkçası..Bende öyleyim en küçük şeye alınır üzülürüm kendimi değersiz hissederim hep bunu düşündükçe yine ağlarım. Psikolojisi bozuk biz değiliz bizi dışlayanlar bence.. Onlar yüzünden böyle olduk bende tedavi görüyorum ölene kadar bitmez bu tedavi o iyi olurken başka psikolojik sorun çıkıyor kısaca ilaçlara bağlı oluyon
Bende ortaokulda lisede iş hayatımda hep öyleydim.. Bende kendime bir dünya kurmuştum.. Fazla takmıyorum.. Ne zaman evlendim evimden ayrılıp başka bir dünya kurdum işte o zaman hortladı.. Çok yoğun hissettiğim günler oldu..Kendi adima gecmis ve simdiki animi soyle degerlendirebilirim bu konuda; universiteye giderken degersizlik hissi mi bilmiyorum ama biraz yalniz ve kendi dunyasinda bir tiptim:) bir allahin kulunun da mi dikattini cekmez bir insan:) gorunmez gibiydim ve bu beni uzerdi. lisede de oyleydim. Bir flortum bile olmadi:) simdi yasim 34, evliyim. Yine kucuk bir cevrem ve az sayida insan var hayatimda. Ama bir gram degersizlik hissi yasamiyorum. Kimse icin kendimi uzmuyorum. Kimsenin ne dedigini umursamiyorum. Kendi dunyamda mutluyum kimseye ihtiyac duymuyorum. Cevremdeki iliskilere bakinca cogu al gulum ver gulum. Samimi degil yapay hep.inan bazen kendi dunyanda olmak herseyden huzurlu.
Bir şekilde tedavine devam etmek zorundasın o zaman.Bende az az yapmaya çalışıyorum. Eskiden pop herkeze koşar gider gelirdim evlere davetler ederdim. Neler neler ama sonra bunun abartı olduğunu kendimi kandırmak olduğunu çözdüm psikologla birlikte. Şimdi akışına bıraktım. Hiç çabam yok.. Ama yinede bir yerde Bi toplanılsa hemen o kimliğe bürünüyorum. Değersiz önemsiz... O kimlikle özgüvensiz bir şekilde o toplantıdan çıkıyorum..
Aklımda ilk işim devam etmek olacakta. Özel kliniklerde özel sigorta geçiyormu ki?Bir şekilde tedavine devam etmek zorundasın o zaman.
Sigorta şirketleri ayda 50 100 tl gibi genel sağlık sigortası yapıyor. Bir araştırsan.
Özel hastanelerin bazılarında geçiyor anlaşmasına göre.Aklımda ilk işim devam etmek olacakta. Özel kliniklerde özel sigorta geçiyormu ki?
darısı komu sahibi ve benim başımaSürekli eleştirilen çocuklarda değersizlik hissi oluşuyor maalesef.
Ben de "a" desem eleştirildim "b" desem eleştirildim.
Geçen senelere kadar insanlardan hep kaçtım. Ama ikinci bebeğime hamileyken bana ilham geldi resmen özgüven konusunda bir patlama yaşadım diyebilirim.
Aynı sorun bende de var. Konuyu takipteyim.Merhaba arkadaşlar, uzun yıllardır baş edemediğim içinden çıkamadığım bir konu. Değersizlik hissi. Nereye gitsem kiminle görüşsem bu his hep benimle. İnsanların yanında kendimi çok değersiz önemsiz hissediyorum ve hislerim de yaşadıklarımı onay lar gibi. Her zaman hatırlanmayan çağrılmayan önemsemeyen ben oldum.iyilik yaptım güzelliklerle yanaştım karşılığı hep hiçe sayılmak oldu. Komşuluk ilişkileri olsun, okul hayatım olsun hep böyle oldu ve ben artık çok yoruldum.
Oğlum 3.sınıfa gidiyor bir bakıyorum herkez kanka olmuş okul dışında hep birşey ler paylaşılıyor ortak noktalar oluşmuş ben gene kimseye yakın olmayan nötr tarafım. Kimse beni aramaz sormaz. Bin yıl dursam aramazlar. Ben ararım bakarım devamı gelmiyor hep ben hep ben bende bırakırım bir yerde. Neticede tüm bunlar bende değersizlik hissi oluştur du. Hatta bununla ilgili psikoloğa bile gittim ama yarım kaldı maddi durumum el vermedi..
Ama gittiğimden beri çok yol kaydettim eskiden daha kötüydüm.
Uzun oldu ama sizce bu histen..?insanlarla olan bu kısır döngü ilikşmden nasıl kurtulabilirim?..
Sizde nasıl ne zamandır var? Neler hissediyorsunuz? Dr gibi sordum ama belki konuşa konuşa bireyleri değiştirebiliriz..Aynı sorun bende de var. Konuyu takipteyim.
Çok benzer duyguları ben de yaşıyorum. Insanlarla iletişimim sonrasında insanların benimle asla keyifli zaman geçirmediğini, çok sıkıcı bir insan olduğumu düşünüyorum hep. Asla bir sohbeti yönetip uzatip devam ettiremiyorum. Ailesel bir sey mi bilmiyorum ama benim lisedeki öğrencilik hayatım başarılarla dolu geçti. 100 kişilik salonlarda haykıra haykıra derece kazanmiş yazılarımı okuyordum. Öz-güven tavandı o dönemler. Sonra ne oldu da bu kadar pasifize oldum. Eşimle tanıştım o kadar kıskançti o kadar katıydı ki bir iki sene belli başlı kişiler dışında kimseyle doğru düzgün iletişim kuramadım sadece onunla konuşmamı istiyordu. Hep eve kapandım ta ki evlenene kadar. Şimdi daha özgürüm ama öyle sinmiş ki benliğim o eski benden eser yok resmen, bir sohbeti iki kelimeden öteye taşıyamayan kendi kendinden sıkılan ve insanlarında hep benimleylen sıkıldıklarını düşünen bir kadın oldum çıktım.Merhaba arkadaşlar, uzun yıllardır baş edemediğim içinden çıkamadığım bir konu. Değersizlik hissi. Nereye gitsem kiminle görüşsem bu his hep benimle. İnsanların yanında kendimi çok değersiz önemsiz hissediyorum ve hislerim de yaşadıklarımı onay lar gibi. Her zaman hatırlanmayan çağrılmayan önemsemeyen ben oldum.iyilik yaptım güzelliklerle yanaştım karşılığı hep hiçe sayılmak oldu. Komşuluk ilişkileri olsun, okul hayatım olsun hep böyle oldu ve ben artık çok yoruldum.
Oğlum 3.sınıfa gidiyor bir bakıyorum herkez kanka olmuş okul dışında hep birşey ler paylaşılıyor ortak noktalar oluşmuş ben gene kimseye yakın olmayan nötr tarafım. Kimse beni aramaz sormaz. Bin yıl dursam aramazlar. Ben ararım bakarım devamı gelmiyor hep ben hep ben bende bırakırım bir yerde. Neticede tüm bunlar bende değersizlik hissi oluştur du. Hatta bununla ilgili psikoloğa bile gittim ama yarım kaldı maddi durumum el vermedi..
Ama gittiğimden beri çok yol kaydettim eskiden daha kötüydüm.
Uzun oldu ama sizce bu histen..?insanlarla olan bu kısır döngü ilikşmden nasıl kurtulabilirim?..
Ayni bendensin yaniÇocukluğumdan kaynaklı sanırım. Hep yalnız geçti.. Hep eleştirildim beğenilmedim..
Sizde nasıl ne zamandır var? Neler hissediyorsunuz? Dr gibi sordum ama belki konuşa konuşa bireyleri değiştirebiliriz..Aynı sorun bende de var. Konuyu takipteyim.
bende hep vardı evlenin ce katmerlendi. Çünkü benimde eşim kendi özgürlüğü ne çok düşkün..Çok benzer duyguları ben de yaşıyorum. Insanlarla iletişimim sonrasında insanların benimle asla keyifli zaman geçirmediğini, çok sıkıcı bir insan olduğumu düşünüyorum hep. Asla bir sohbeti yönetip uzatip devam ettiremiyorum. Ailesel bir sey mi bilmiyorum ama benim lisedeki öğrencilik hayatım başarılarla dolu geçti. 100 kişilik salonlarda haykıra haykıra derece kazanmiş yazılarımı okuyordum. Öz-güven tavandı o dönemler. Sonra ne oldu da bu kadar pasifize oldum. Eşimle tanıştım o kadar kıskançti o kadar katıydı ki bir iki sene belli başlı kişiler dışında kimseyle doğru düzgün iletişim kuramadım sadece onunla konuşmamı istiyordu. Hep eve kapandım ta ki evlenene kadar. Şimdi daha özgürüm ama öyle sinmiş ki benliğim o eski benden eser yok resmen, bir sohbeti iki kelimeden öteye taşıyamayan kendi kendinden sıkılan ve insanlarında hep benimleylen sıkıldıklarını düşünen bir kadın oldum çıktım.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?