Önce lütfen hakaret edip beni yargilamayin. Anlayın demiyorum yinede. Ben sekiz yıllık evliyim. Öncelikle eşimle hemen evlendik kötü biri degil. Ama asikta değildim. Cinsel hayatımız yok demicek kadar. Ama yinede bir şekilde biseylerle uğraşarak umut dolu yaşıyodum. En azından ailemin yanından iyidir keyfim diye dusunuyodum. Ailem sadece kendilerini ve kardeşimi dusunurler. Çünkü ben kızım gittigim yere yakışırim.. sonra bu başladı çalıştığım yere. İnaninki hiç ilgimi çekmedi çünkü ben evli bir kadınım evli olmasamda yine ilgimi çeken biri değildi. Sonra beni uzaktan uzaktan kestiğini farkettim. Sonra yine umursamadim birine benzetiyor diye dusundum. Sonra baktigini anlayayim diye gözüme gozume bakmaya başladı. Gözlerini kaçırmadan. Bu sefer huylandim bana bakiyormu diye göz ucuyla bende baktım bakıyor. İki yıldır halada bakmaya devam. Bişey demedi ama sürekli gözü üstümde. Derdim onun bakmasida değil artık. Kendime hakim olamıyorum. Son zamanlarda süreli aklımda o. Yemek yiyemiyorum evimi temizleyemiyorum kimseye biseyde diyemiyorum. Çünkü bende aynı yorumu yapardım eskiden disi köpek kuyruğunu sallamadan.... diye. Ama buna gerçekten bişey yapmadım halada yapmıyorum. Ama icime işledi bakışları. Belki özgür olsam olabilecek bişey olsa bu kadar etkilenmem. Herşeyi düşündüm evli kadına bakan bir adam adam değildir diye soğutmaya çalıştım kendimi. Acaba dedim kimseye kocama bişey diyemem diye yatak muhabbetinemi girmeyi düşünüyor dedim. Ama soguyamadim. Ve maalesef aşığım şu anda. Konusmayim diyorum niye selam vermiyorsun diyor. Selam veriyorum yanıma geliyor hemen. İş arkadaşıyiz konuşmak zorundayım. Gerçi ailesi evlendirmek istiyormuş herhalde öyle anlatıyordu birilerine. Benim bu ruh halinden çıkıp eskisi gibi gulmem evime isinmam lazım. Onu tamamen Allah'a havale ettim. İnanın suçum yok. Bu arada içindekileri dök demeye başladı. Cevap vermiyorum. Çocuğum yok olmadı. İstanbul'u terkedip boşanıp başka yerdemi yasasam. Saç tellerime kadar uyuşuk şu anda beynim.