Masumlar apartmani izlemektenNe yazacagimi bilmiyorum, sadece yazmak istedim. Kendime de esime de insanlara da cok yabancilastim, her seye, herkese yabancilastim. Yasamak istemiyorum, bu icinde bulundugum durum da yasamak degil zaten. İntihari eledim, becerebilecegim bir sey degil. Ya delirecegim ya baska bir sey böyle giderse.
Her sey pis geliyor, gun gectikce her sey daha da pis geliyor, igreniyorum. Kendimden, esimden, dokundugum yerlerden. Ev temizlenmiyor. Sizce tamamen teniz olmak mumkun mu, yoksa boyle bir sey yok mu? Eskiden ne kadar pismişim, geldigimde giysilerimi degistirirdim ama yikamazdim, oyle asardim da bir iki kez giydiysem gardroba. Ya misafir nasil agirliyordum, her yer, her sey o zaman da pisti ama nasil yasiyordum oyle? Hayret ediyorum, her seye hayret ediyorum.
Ne kimseyi gormek istiyorum, ne telefonla konusmak, ne bir sey yapmak. Sikayetim yok karantinadan, iftar sofralarinda bulusamamaktan ya da insanlarla gorusememekten. Herkesin aksine cok memnunum, nefret etmisim sanki insanlardan. Ozledim diyorlar telefonda cevap vermiyorum, bazen israr ederlerse ben ozlemenisim kusura bakma diyorum. Esim geliyor aksam, gormek istemiyorum, ayri odalarda takiliyoruz.
Memnun degilim yine halimden, yasamak iskence. Hayatin hic bir anlami yok, bir uretkenligim kalmadi. Kitaplara bile dokunamiyorum, kagitlar pis, kitaplar pis, her sey oyle pis geliyor. Tuvalet olayı işkence. Uyusam, uyuyamiyorum, bölük pörçük her şey.. Bir kac psikologla goruştum, biri ilk seanstan sonra bana donmedi, parasini bile veremedim, benden mi kaynakli, kendisinden mi bilmiyorum. Basta benden kaynakli diye dusundum, daha da kotu oldum. Neyse baskasini denedim, tanidigim biri tavsiye etmem ona devam etme dedi, kendisi de psikolog. Bir baskasi hem de psikiyatristti, bir seyleri hosuma gitmedi ona da devam etmek istemedim. yine psikolog tanidigim baska birini tavsiye etti, uzun zamandir musait degilmis musait olmasini bekledim, randevu aldim bekliyorum. Yalniz guvenim yok, daha onceden yanlis uygulanan terapiler sonucu hep bir guvensizlik var icimde, nasil guvenebilirim bilmem. Sonum ne olur gercekten merak ediyorum. Sadece yazmak istedim, gunluk gibi, dert anlatmak gibi oyle. Umarim her sey gercekten iyiye gider, hepimiz icin..
Cok ciddi boyutta okb niz var.. nç
İlk zamanlar bende dahil birçok insanda bu his oluştu ama sizde kalıcı hale gelmiş.Korona basladiginda herkesten biraz daha endiseliydim ve kurallara cok dikkate ettim, temizlik olsun hijyen olsun vs. Oncesibde de zaten uzun bir zaman benim icin zor ve sıkıntılıydı, ailemden biri rahatsizdi ve onun tedavisiyle de ilgilenmem gerekti. Bu korona surecinde de zorunlu olarak tasindik, tasindiktan sonra bu sefer her sey pis gelmeye basladi, bir turlu temizleyemedim, temizlenmiyor. Baska bir sey dusunemiyorum artık.
Yani hersey pis bi sen temizsin mantik bu kisaca, ayni seyi iki kez yasadim tanidik bir doktorla konustum bana bunun hastalik baslangici oldugunu vs soyledi biraz konustuk rahatlamistim yapacagin sey, pis olarak gelen seylere normal sekilde dokunmak ekstra temizlememek yani normal insamlar kadarini yapmak ilk zamanlar cok zor olacaktir ama zamanla rahatlayacaksinNe yazacagimi bilmiyorum, sadece yazmak istedim. Kendime de esime de insanlara da cok yabancilastim, her seye, herkese yabancilastim. Yasamak istemiyorum, bu icinde bulundugum durum da yasamak degil zaten. İntihari eledim, becerebilecegim bir sey degil. Ya delirecegim ya baska bir sey böyle giderse.
Her sey pis geliyor, gun gectikce her sey daha da pis geliyor, igreniyorum. Kendimden, esimden, dokundugum yerlerden. Ev temizlenmiyor. Sizce tamamen teniz olmak mumkun mu, yoksa boyle bir sey yok mu? Eskiden ne kadar pismişim, geldigimde giysilerimi degistirirdim ama yikamazdim, oyle asardim da bir iki kez giydiysem gardroba. Ya misafir nasil agirliyordum, her yer, her sey o zaman da pisti ama nasil yasiyordum oyle? Hayret ediyorum, her seye hayret ediyorum.
Ne kimseyi gormek istiyorum, ne telefonla konusmak, ne bir sey yapmak. Sikayetim yok karantinadan, iftar sofralarinda bulusamamaktan ya da insanlarla gorusememekten. Herkesin aksine cok memnunum, nefret etmisim sanki insanlardan. Ozledim diyorlar telefonda cevap vermiyorum, bazen israr ederlerse ben ozlemenisim kusura bakma diyorum. Esim geliyor aksam, gormek istemiyorum, ayri odalarda takiliyoruz.
Memnun degilim yine halimden, yasamak iskence. Hayatin hic bir anlami yok, bir uretkenligim kalmadi. Kitaplara bile dokunamiyorum, kagitlar pis, kitaplar pis, her sey oyle pis geliyor. Tuvalet olayı işkence. Uyusam, uyuyamiyorum, bölük pörçük her şey.. Bir kac psikologla goruştum, biri ilk seanstan sonra bana donmedi, parasini bile veremedim, benden mi kaynakli, kendisinden mi bilmiyorum. Basta benden kaynakli diye dusundum, daha da kotu oldum. Neyse baskasini denedim, tanidigim biri tavsiye etmem ona devam etme dedi, kendisi de psikolog. Bir baskasi hem de psikiyatristti, bir seyleri hosuma gitmedi ona da devam etmek istemedim. yine psikolog tanidigim baska birini tavsiye etti, uzun zamandir musait degilmis musait olmasini bekledim, randevu aldim bekliyorum. Yalniz guvenim yok, daha onceden yanlis uygulanan terapiler sonucu hep bir guvensizlik var icimde, nasil guvenebilirim bilmem. Sonum ne olur gercekten merak ediyorum. Sadece yazmak istedim, gunluk gibi, dert anlatmak gibi oyle. Umarim her sey gercekten iyiye gider, hepimiz icin..
Uzman destegi defalarca yazılmış, tekrara düşmek istemem ama önemini vurgulamak için bir kez daha yazmakta fayda var. Bence dogrudan bünyesinde hem psikolog hem de psikiyatrist bulunduran bi kuruma basvuru yapmalısınız. Zira günlük aktivitelerinizi ve uyku düzeninizi de etkileyen bi durum söz konusu. Bu durumda bi hekim ve ilac destegi gerekebiliyor. Tabi son karar işin uzmanlarının ama siz her ikisinin de bulundugu bi klinik / hastane ile görüsün ki kapsamlı bi degerlendirme alma şansınız olsun.Ne yazacagimi bilmiyorum, sadece yazmak istedim. Kendime de esime de insanlara da cok yabancilastim, her seye, herkese yabancilastim. Yasamak istemiyorum, bu icinde bulundugum durum da yasamak degil zaten. İntihari eledim, becerebilecegim bir sey degil. Ya delirecegim ya baska bir sey böyle giderse.
Her sey pis geliyor, gun gectikce her sey daha da pis geliyor, igreniyorum. Kendimden, esimden, dokundugum yerlerden. Ev temizlenmiyor. Sizce tamamen teniz olmak mumkun mu, yoksa boyle bir sey yok mu? Eskiden ne kadar pismişim, geldigimde giysilerimi degistirirdim ama yikamazdim, oyle asardim da bir iki kez giydiysem gardroba. Ya misafir nasil agirliyordum, her yer, her sey o zaman da pisti ama nasil yasiyordum oyle? Hayret ediyorum, her seye hayret ediyorum.
Ne kimseyi gormek istiyorum, ne telefonla konusmak, ne bir sey yapmak. Sikayetim yok karantinadan, iftar sofralarinda bulusamamaktan ya da insanlarla gorusememekten. Herkesin aksine cok memnunum, nefret etmisim sanki insanlardan. Ozledim diyorlar telefonda cevap vermiyorum, bazen israr ederlerse ben ozlemenisim kusura bakma diyorum. Esim geliyor aksam, gormek istemiyorum, ayri odalarda takiliyoruz.
Memnun degilim yine halimden, yasamak iskence. Hayatin hic bir anlami yok, bir uretkenligim kalmadi. Kitaplara bile dokunamiyorum, kagitlar pis, kitaplar pis, her sey oyle pis geliyor. Tuvalet olayı işkence. Uyusam, uyuyamiyorum, bölük pörçük her şey.. Bir kac psikologla goruştum, biri ilk seanstan sonra bana donmedi, parasini bile veremedim, benden mi kaynakli, kendisinden mi bilmiyorum. Basta benden kaynakli diye dusundum, daha da kotu oldum. Neyse baskasini denedim, tanidigim biri tavsiye etmem ona devam etme dedi, kendisi de psikolog. Bir baskasi hem de psikiyatristti, bir seyleri hosuma gitmedi ona da devam etmek istemedim. yine psikolog tanidigim baska birini tavsiye etti, uzun zamandir musait degilmis musait olmasini bekledim, randevu aldim bekliyorum. Yalniz guvenim yok, daha onceden yanlis uygulanan terapiler sonucu hep bir guvensizlik var icimde, nasil guvenebilirim bilmem. Sonum ne olur gercekten merak ediyorum. Sadece yazmak istedim, gunluk gibi, dert anlatmak gibi oyle. Umarim her sey gercekten iyiye gider, hepimiz icin..
Ne zamandır bu haldesiniz? Benim aklıma meşhur psikiyatrist Gülseren Budayıcıoğlu geldi direkt, ona gidebilirsiniz.Ne yazacagimi bilmiyorum, sadece yazmak istedim. Kendime de esime de insanlara da cok yabancilastim, her seye, herkese yabancilastim. Yasamak istemiyorum, bu icinde bulundugum durum da yasamak degil zaten. İntihari eledim, becerebilecegim bir sey degil. Ya delirecegim ya baska bir sey böyle giderse.
Her sey pis geliyor, gun gectikce her sey daha da pis geliyor, igreniyorum. Kendimden, esimden, dokundugum yerlerden. Ev temizlenmiyor. Sizce tamamen teniz olmak mumkun mu, yoksa boyle bir sey yok mu? Eskiden ne kadar pismişim, geldigimde giysilerimi degistirirdim ama yikamazdim, oyle asardim da bir iki kez giydiysem gardroba. Ya misafir nasil agirliyordum, her yer, her sey o zaman da pisti ama nasil yasiyordum oyle? Hayret ediyorum, her seye hayret ediyorum.
Ne kimseyi gormek istiyorum, ne telefonla konusmak, ne bir sey yapmak. Sikayetim yok karantinadan, iftar sofralarinda bulusamamaktan ya da insanlarla gorusememekten. Herkesin aksine cok memnunum, nefret etmisim sanki insanlardan. Ozledim diyorlar telefonda cevap vermiyorum, bazen israr ederlerse ben ozlemenisim kusura bakma diyorum. Esim geliyor aksam, gormek istemiyorum, ayri odalarda takiliyoruz.
Memnun degilim yine halimden, yasamak iskence. Hayatin hic bir anlami yok, bir uretkenligim kalmadi. Kitaplara bile dokunamiyorum, kagitlar pis, kitaplar pis, her sey oyle pis geliyor. Tuvalet olayı işkence. Uyusam, uyuyamiyorum, bölük pörçük her şey.. Bir kac psikologla goruştum, biri ilk seanstan sonra bana donmedi, parasini bile veremedim, benden mi kaynakli, kendisinden mi bilmiyorum. Basta benden kaynakli diye dusundum, daha da kotu oldum. Neyse baskasini denedim, tanidigim biri tavsiye etmem ona devam etme dedi, kendisi de psikolog. Bir baskasi hem de psikiyatristti, bir seyleri hosuma gitmedi ona da devam etmek istemedim. yine psikolog tanidigim baska birini tavsiye etti, uzun zamandir musait degilmis musait olmasini bekledim, randevu aldim bekliyorum. Yalniz guvenim yok, daha onceden yanlis uygulanan terapiler sonucu hep bir guvensizlik var icimde, nasil guvenebilirim bilmem. Sonum ne olur gercekten merak ediyorum. Sadece yazmak istedim, gunluk gibi, dert anlatmak gibi oyle. Umarim her sey gercekten iyiye gider, hepimiz icin..
Canım benim çok geçmiş olsun, okb gibi duruyor cunku bende yaşıyorum okb bende düşünce olarak var ama sen eyleme de dökmeye başlamışsın. Biran önce tedavi olmanı tavsiye ederim cunku ilerlediğinde tedavi de zorlaşıyor Allah yardımcın olsun. Sana önereceğim en büyük tedavi bu hastalık cidden düşündükçe daha çok düşündüren daha dibe sürükleyen bir hastalık o yüzden zorda olsa kendi kendini başka şeylerle oyala. Sana pis gelen yerleri temizleme bırak pis kalsın bir böyle iki böyle yaptıkça biraz zorlansan da kazanan sen olacaksın.Ne yazacagimi bilmiyorum, sadece yazmak istedim. Kendime de esime de insanlara da cok yabancilastim, her seye, herkese yabancilastim. Yasamak istemiyorum, bu icinde bulundugum durum da yasamak degil zaten. İntihari eledim, becerebilecegim bir sey degil. Ya delirecegim ya baska bir sey böyle giderse.
Her sey pis geliyor, gun gectikce her sey daha da pis geliyor, igreniyorum. Kendimden, esimden, dokundugum yerlerden. Ev temizlenmiyor. Sizce tamamen teniz olmak mumkun mu, yoksa boyle bir sey yok mu? Eskiden ne kadar pismişim, geldigimde giysilerimi degistirirdim ama yikamazdim, oyle asardim da bir iki kez giydiysem gardroba. Ya misafir nasil agirliyordum, her yer, her sey o zaman da pisti ama nasil yasiyordum oyle? Hayret ediyorum, her seye hayret ediyorum.
Ne kimseyi gormek istiyorum, ne telefonla konusmak, ne bir sey yapmak. Sikayetim yok karantinadan, iftar sofralarinda bulusamamaktan ya da insanlarla gorusememekten. Herkesin aksine cok memnunum, nefret etmisim sanki insanlardan. Ozledim diyorlar telefonda cevap vermiyorum, bazen israr ederlerse ben ozlemenisim kusura bakma diyorum. Esim geliyor aksam, gormek istemiyorum, ayri odalarda takiliyoruz.
Memnun degilim yine halimden, yasamak iskence. Hayatin hic bir anlami yok, bir uretkenligim kalmadi. Kitaplara bile dokunamiyorum, kagitlar pis, kitaplar pis, her sey oyle pis geliyor. Tuvalet olayı işkence. Uyusam, uyuyamiyorum, bölük pörçük her şey.. Bir kac psikologla goruştum, biri ilk seanstan sonra bana donmedi, parasini bile veremedim, benden mi kaynakli, kendisinden mi bilmiyorum. Basta benden kaynakli diye dusundum, daha da kotu oldum. Neyse baskasini denedim, tanidigim biri tavsiye etmem ona devam etme dedi, kendisi de psikolog. Bir baskasi hem de psikiyatristti, bir seyleri hosuma gitmedi ona da devam etmek istemedim. yine psikolog tanidigim baska birini tavsiye etti, uzun zamandir musait degilmis musait olmasini bekledim, randevu aldim bekliyorum. Yalniz guvenim yok, daha onceden yanlis uygulanan terapiler sonucu hep bir guvensizlik var icimde, nasil guvenebilirim bilmem. Sonum ne olur gercekten merak ediyorum. Sadece yazmak istedim, gunluk gibi, dert anlatmak gibi oyle. Umarim her sey gercekten iyiye gider, hepimiz icin..
Ne guzel ettafınız psıkologlarla sarılı .Benımde terapı slnam gerekıo .Ama çok pahalı .Ne yazacagimi bilmiyorum, sadece yazmak istedim. Kendime de esime de insanlara da cok yabancilastim, her seye, herkese yabancilastim. Yasamak istemiyorum, bu icinde bulundugum durum da yasamak degil zaten. İntihari eledim, becerebilecegim bir sey degil. Ya delirecegim ya baska bir sey böyle giderse.
Her sey pis geliyor, gun gectikce her sey daha da pis geliyor, igreniyorum. Kendimden, esimden, dokundugum yerlerden. Ev temizlenmiyor. Sizce tamamen teniz olmak mumkun mu, yoksa boyle bir sey yok mu? Eskiden ne kadar pismişim, geldigimde giysilerimi degistirirdim ama yikamazdim, oyle asardim da bir iki kez giydiysem gardroba. Ya misafir nasil agirliyordum, her yer, her sey o zaman da pisti ama nasil yasiyordum oyle? Hayret ediyorum, her seye hayret ediyorum.
Ne kimseyi gormek istiyorum, ne telefonla konusmak, ne bir sey yapmak. Sikayetim yok karantinadan, iftar sofralarinda bulusamamaktan ya da insanlarla gorusememekten. Herkesin aksine cok memnunum, nefret etmisim sanki insanlardan. Ozledim diyorlar telefonda cevap vermiyorum, bazen israr ederlerse ben ozlemenisim kusura bakma diyorum. Esim geliyor aksam, gormek istemiyorum, ayri odalarda takiliyoruz.
Memnun degilim yine halimden, yasamak iskence. Hayatin hic bir anlami yok, bir uretkenligim kalmadi. Kitaplara bile dokunamiyorum, kagitlar pis, kitaplar pis, her sey oyle pis geliyor. Tuvalet olayı işkence. Uyusam, uyuyamiyorum, bölük pörçük her şey.. Bir kac psikologla goruştum, biri ilk seanstan sonra bana donmedi, parasini bile veremedim, benden mi kaynakli, kendisinden mi bilmiyorum. Basta benden kaynakli diye dusundum, daha da kotu oldum. Neyse baskasini denedim, tanidigim biri tavsiye etmem ona devam etme dedi, kendisi de psikolog. Bir baskasi hem de psikiyatristti, bir seyleri hosuma gitmedi ona da devam etmek istemedim. yine psikolog tanidigim baska birini tavsiye etti, uzun zamandir musait degilmis musait olmasini bekledim, randevu aldim bekliyorum. Yalniz guvenim yok, daha onceden yanlis uygulanan terapiler sonucu hep bir guvensizlik var icimde, nasil guvenebilirim bilmem. Sonum ne olur gercekten merak ediyorum. Sadece yazmak istedim, gunluk gibi, dert anlatmak gibi oyle. Umarim her sey gercekten iyiye gider, hepimiz icin..