- 24 Eylül 2021
- 318
- 313
- 53
- Konu Sahibi baharyelii
- #1
Merhaba,
23 Nisan depremine İstanbul'un en riskli bölgelerinden birinde oturururken, 10. katta tek başıma yakalandım. Zaten aşırı derecede deprem fobim var. Binamız yeni bina ve sağlam olduğunu düşünüyoruz. Duvarlarda, kolonlarda vs hiçbir çatlak oluşmadı. Hatta otopark katını inceledik, orası da sapasağlam ama deprem sırasında öyle büyük bir korku yaşadım ki birkaç gün üst bacagım acıdı, kendimi o an cok fazla sıkmısım.
Kayınvalidemler de deprem açısından çok güvenli bir bölgede, iki katlı bir evin ikinci katında oturuyorlar. 1,5 senelik evliyim. İlk evlendiğimizde o eve biz yerleşmiştik, ancak bahçe içerisinde olmasından dolayı fare sıkıntısı yaşadım ve İstanbul'un neredeyse dışı olduğu için ve iş yerlerimize uzak kaldıgı için taşındık şu anki evimize geçtik. Yaklaşık 7-8 aydır burada oturuyordum. Evimi çok seviyorum.
Depremden sonra kayınvalidemlerde kaldık birkaç gün ve o süreçte o ev bana çok sağlam geldiği için kendi evime geçmek istemedim. Birkaç gün sonra geçtiğimizdeyse evde adım atarken bile korkuyordum, yıkılacak gibi hissediyordum. Olay da burada başlıyor. Yukarıda dediğim gibi kayınvalidemler iki katlı bir evin ikinci katında oturuyor, alt katı boş. O günlerdeki korku ve panikle eşime, aşagı kattaki eve taşınabilir miyiz? dedim. O ev de kaba inşaattı. Odaları bile yok yani örülmemiş öyle düşünün. Eşim de zaten (bahçe içerisinde sakin bir yer olması, sahiplenilen köpeklerimizin orada olmasından dolayı) orayı çok sevdiği için hemen kabul etti ve harekete geçti.
Ancak insan çok uzun süre panikle ve korkuyla yaşayabilen bir canlı değil, ortam sakinleşince ve artçılar azalınca normal hayatıma cok şükür dönebildim. Şu an da taşınmak istemiyorum. Tabii oraya bir miktar tadilat masrafı yapıldı. Bu arada eşim de ben de çalışıyoruz. Eşimin fikri bu evde senemiz dolana kadar oturup oraya geçmek, benim mevcut işimden ayrılmam (uzak kaldıgı için) ve istersem o taraflarda bir işe girmem. Ancak ben taşınmak istemediğimi söylüyorum. Eşim de haklı olarak ama bu durum senin teklifindi dedi.
Tabii ki kimse beni zorla götüremez ama cok sıkıntı yaşıyorum. Ben de eşime, orada da bir düzenimiz evimiz olmuş oldu. Şimdilik kalsın. Dolapları, kapıları ve taktırmayalım diyorum ama garip buluyor bu düşüncelerimi.
Ne önerirsiniz? Karışık anlattıysam kusura bakmayın, olayın kendisi karışık zaten:) Kararsız bir durumda kaldıgım için de kendime çok kızıyorum. Hayatta net olmayı severim ama böyle saçma bi durumun içine düştüğüm için kendime çok kızıyorum.
23 Nisan depremine İstanbul'un en riskli bölgelerinden birinde oturururken, 10. katta tek başıma yakalandım. Zaten aşırı derecede deprem fobim var. Binamız yeni bina ve sağlam olduğunu düşünüyoruz. Duvarlarda, kolonlarda vs hiçbir çatlak oluşmadı. Hatta otopark katını inceledik, orası da sapasağlam ama deprem sırasında öyle büyük bir korku yaşadım ki birkaç gün üst bacagım acıdı, kendimi o an cok fazla sıkmısım.
Kayınvalidemler de deprem açısından çok güvenli bir bölgede, iki katlı bir evin ikinci katında oturuyorlar. 1,5 senelik evliyim. İlk evlendiğimizde o eve biz yerleşmiştik, ancak bahçe içerisinde olmasından dolayı fare sıkıntısı yaşadım ve İstanbul'un neredeyse dışı olduğu için ve iş yerlerimize uzak kaldıgı için taşındık şu anki evimize geçtik. Yaklaşık 7-8 aydır burada oturuyordum. Evimi çok seviyorum.
Depremden sonra kayınvalidemlerde kaldık birkaç gün ve o süreçte o ev bana çok sağlam geldiği için kendi evime geçmek istemedim. Birkaç gün sonra geçtiğimizdeyse evde adım atarken bile korkuyordum, yıkılacak gibi hissediyordum. Olay da burada başlıyor. Yukarıda dediğim gibi kayınvalidemler iki katlı bir evin ikinci katında oturuyor, alt katı boş. O günlerdeki korku ve panikle eşime, aşagı kattaki eve taşınabilir miyiz? dedim. O ev de kaba inşaattı. Odaları bile yok yani örülmemiş öyle düşünün. Eşim de zaten (bahçe içerisinde sakin bir yer olması, sahiplenilen köpeklerimizin orada olmasından dolayı) orayı çok sevdiği için hemen kabul etti ve harekete geçti.
Ancak insan çok uzun süre panikle ve korkuyla yaşayabilen bir canlı değil, ortam sakinleşince ve artçılar azalınca normal hayatıma cok şükür dönebildim. Şu an da taşınmak istemiyorum. Tabii oraya bir miktar tadilat masrafı yapıldı. Bu arada eşim de ben de çalışıyoruz. Eşimin fikri bu evde senemiz dolana kadar oturup oraya geçmek, benim mevcut işimden ayrılmam (uzak kaldıgı için) ve istersem o taraflarda bir işe girmem. Ancak ben taşınmak istemediğimi söylüyorum. Eşim de haklı olarak ama bu durum senin teklifindi dedi.
Tabii ki kimse beni zorla götüremez ama cok sıkıntı yaşıyorum. Ben de eşime, orada da bir düzenimiz evimiz olmuş oldu. Şimdilik kalsın. Dolapları, kapıları ve taktırmayalım diyorum ama garip buluyor bu düşüncelerimi.
Ne önerirsiniz? Karışık anlattıysam kusura bakmayın, olayın kendisi karışık zaten:) Kararsız bir durumda kaldıgım için de kendime çok kızıyorum. Hayatta net olmayı severim ama böyle saçma bi durumun içine düştüğüm için kendime çok kızıyorum.
