Depresyon (lohusalık)

cici123456 .!.:
Bende 13 gun oldu dogum yapali bebeğim 10 gun kuvezde kaldi dogarken su yuttug icin cok zor bir 10 gundu gozlerimi kapattim ayni seyler canlanio neyseki simdi iyi kucagima aldim Allaha şükür fakat simdi balkona bile cikamiuorum bebegime bosey olcak die mersin cok.sicak die yaylaya geldik annemlerin yanina klimada hasta olmasin die yardim.edenim çok şükür fakat evime gidemedigim.icin kendimi cok kotu hissediyorum sanki hep boyle olcakmis gibi ki ben evimi cok.seven biriyim evsiz barksizmisim gibi heran cocuguma bisey olcakmis gibi uyurken basina birini dikmeden odadan disari cikamiyorum kulagimda hala yenidogan yogun bakiminin zil sesi var heran onu benden geri alacaklar sanki aglamaktan direncim kalmadi artik
Genişletmek için tıkla...
HAyır lütfen çok üzüldüm sana.
Benim yavrum da 5 gün küvezde kaldı.
Ve hiçkimsem yoktu hala kimsem yok.
Tek başıma baktım 1.800 gr el kadar bebeğe.
Lütfen yavrun şuan yanında ailen yanında,
Böyle yaparak kendini üzme bebeğini çok seviyorsun ona en çok ihtiyaç duyduğu zamandasın.

Bol bol sarıl yavruna,emzir öp kokla sevdiklerinle bebeğin uyuduğunda çayınızı kahvenizi için.
Niceleri var çok şükür hemen atlatmışsınız.
Keyif alabileceğin şeyleri ailenle yap ne güzel yanlız değilsin işte.
Güzel düşün güzel olsun. Yavrun şuan senin yanında sağlıklı huzurlu günler diliyorum.
 
Kızlar bebegim 104 günlük çoğu yorumlari okudum bende hemen hemen aynı seyleri yaşadım ama farketmemisim:KK14:

Öncelikle bu durumun yani ilk zamanlarda ki o tedirginligin endişenin geçeceğini bilin. Yavrunuza sizde daha iyi kimse bakamaz ve anlayamaz. Bende ailemden farklı şehirde yaşıyorum annem 6 gün kalabildi yanımda :KK12: annemin gideceği gün herşeye aglar oldum sıkıldım falan ama iyi ki annem erkenden gitt de ben hemen alistim diyorum :rapci:

Simdi bebegimle mutlu mesut yaşıyoruz baze uyumuyor düzensiz oluyor ama daha çok küçük her şey geçecek büyüyecekler insaallah Allah hepimize kolaylik versin amiiinnn:anne:
 
Merhaba,
İki ay oluyor doğum yapalı. Bebeğe bir türlü alışamadım. Bazen bu benim çocuğum benim çocuğum var diyorum ama korkuyorum içime sıkıntı basıyor. Be yapacağım ben bundan sonra kendime bile zaman ayıramayağım ne yaptım ben gibi saçma düşüncelerden kendimi alamıyorum. Herkes seviyor ben öyle imrenerek bakıyorum ben neden böyle değilim diye ağlıyorum. Sürekli kaygı ve korku içindeyim. İlk iki hafta böyle değildim çocuğu seviyordum ama birgün aşırı emzirmekten aniden sıkıldım ve bu hale geldim. Çocuğa bakınca içimde hiç bir kıpırtı olmuyor. Bunları böyle yazmaktan dolayı kendimden Utanıyorum. Güler yüzüm gitti yerine böyle sıkıntılı bambaşka bir insan geldi. Eşime karşı bile düşünemez ilgisiz gibi oldum. Sıkıntılı olunca insan diğer şeylerle galiba ilgilenemiyor. Anlayamıyorum ki bu halden çıkmayacak gibi geliyor nasıl düzenleyeceğim ben lütfen yardım edin. Eşimle eskisi gibi olmayacak gibi hissediyorum eskiden çok rahattık çok güzeldi şimdi sanki tamamen hayatım alt üst olmuş gibi hissediyorum
 
justready15 .!.:
Merhaba,
İki ay oluyor doğum yapalı. Bebeğe bir türlü alışamadım. Bazen bu benim çocuğum benim çocuğum var diyorum ama korkuyorum içime sıkıntı basıyor. Be yapacağım ben bundan sonra kendime bile zaman ayıramayağım ne yaptım ben gibi saçma düşüncelerden kendimi alamıyorum. Herkes seviyor ben öyle imrenerek bakıyorum ben neden böyle değilim diye ağlıyorum. Sürekli kaygı ve korku içindeyim. İlk iki hafta böyle değildim çocuğu seviyordum ama birgün aşırı emzirmekten aniden sıkıldım ve bu hale geldim. Çocuğa bakınca içimde hiç bir kıpırtı olmuyor. Bunları böyle yazmaktan dolayı kendimden Utanıyorum. Güler yüzüm gitti yerine böyle sıkıntılı bambaşka bir insan geldi. Eşime karşı bile düşünemez ilgisiz gibi oldum. Sıkıntılı olunca insan diğer şeylerle galiba ilgilenemiyor. Anlayamıyorum ki bu halden çıkmayacak gibi geliyor nasıl düzenleyeceğim ben lütfen yardım edin. Eşimle eskisi gibi olmayacak gibi hissediyorum eskiden çok rahattık çok güzeldi şimdi sanki tamamen hayatım alt üst olmuş gibi hissediyorum
Genişletmek için tıkla...
Haziran ayında bu konuda paylaşımda bulunmuşum seni çokkk iyi anlıyorum.inan ki asla kendini kötü hissetme ,bunları hissetmen normal sen kötü bir anne değilsin.kimi insanın adaptasyonu yeni hayatına zor oluyor.bende senin gibiydim yüzüne bakıyordum bu benim mi değil gibi falan diyordum.hergün bırakıp gitmek istiyordum ,annemelere gittim birgün ve dedimki ben bakmak istemiyorum bakamıcam alın sadece emzirmeye getirin dedim düşün yani.kucağıma getirdiklerinde yüzüne bakmak istemiyordum bana hayatımın bittiğini hatırlattığı için.eski hayatımı özlüyordum , al işte çocuk yaptım başımı yaktım diyordum ,ömür boyu çekeceğim ,hayatım mahvoldu diyordum.eşimle artık hiçbir şey paylaşamıcam , hayat bitti , özgürlük bitti ,kendime vakit ayıramıcam diye düşünüyordum ve artık ağlamaktan perişan haldeydim bebeğim 3.ayına yaklaşıyordu aileme bana yardım edin ben düzelemiyorum alışamıyorum dedim.soluğu iyi bir psikologda aldım , terapiye başladım iyi gelmeye başladı.şu an 4.ayımız bitti biz bebişle baya alıştık birbirimize ,daha iyi olacak ve bugünleri unutacağıma inanıyorum.ben bir sürü kişiyle yazıştım çiziştim geçiyor diyorlardı ben nasıl yani diyordum ,nasıl bı duygular geçer ama vallahi billahi alışıyorsun bana güven korkma.40ın geçmiş ve bu duygularla baş edemiyorsan hemen yardım al daha da uzamasın.
 
Yenitibet .!.:
Haziran ayında bu konuda paylaşımda bulunmuşum seni çokkk iyi anlıyorum.inan ki asla kendini kötü hissetme ,bunları hissetmen normal sen kötü bir anne değilsin.kimi insanın adaptasyonu yeni hayatına zor oluyor.bende senin gibiydim yüzüne bakıyordum bu benim mi değil gibi falan diyordum.hergün bırakıp gitmek istiyordum ,annemelere gittim birgün ve dedimki ben bakmak istemiyorum bakamıcam alın sadece emzirmeye getirin dedim düşün yani.kucağıma getirdiklerinde yüzüne bakmak istemiyordum bana hayatımın bittiğini hatırlattığı için.eski hayatımı özlüyordum , al işte çocuk yaptım başımı yaktım diyordum ,ömür boyu çekeceğim ,hayatım mahvoldu diyordum.eşimle artık hiçbir şey paylaşamıcam , hayat bitti , özgürlük bitti ,kendime vakit ayıramıcam diye düşünüyordum ve artık ağlamaktan perişan haldeydim bebeğim 3.ayına yaklaşıyordu aileme bana yardım edin ben düzelemiyorum alışamıyorum dedim.soluğu iyi bir psikologda aldım , terapiye başladım iyi gelmeye başladı.şu an 4.ayımız bitti biz bebişle baya alıştık birbirimize ,daha iyi olacak ve bugünleri unutacağıma inanıyorum.ben bir sürü kişiyle yazıştım çiziştim geçiyor diyorlardı ben nasıl yani diyordum ,nasıl bı duygular geçer ama vallahi billahi alışıyorsun bana güven korkma.40ın geçmiş ve bu duygularla baş edemiyorsan hemen yardım al daha da uzamasın.
Genişletmek için tıkla...
Bebeğe baktıkça mı alışılıyor zorla da olsa bebekle ilgileneyim mi
 
justready15 .!.:
Bebeğe baktıkça mı alışılıyor zorla da olsa bebekle ilgileneyim mi
Genişletmek için tıkla...
Eğer yanında sana yardım edecek birileri varsa ya da annene atıyorum teyzene gidip kalma ihtimalin varsa git kal.ben artık bakamıcam dediğim her an anneme attım kendimi çok daraldım alın diyordum ama bebeğe baktıkça aklıma hep o düşünceler geliyordu ,uyuyamıyordım sürekli hayatımı mahvettin ,sürekli yanımda olacak ben ne halt ettim ,yaktım kendimi tabi sonra yüzüne bakıyorum çok güzel zavallımın birşeyden haberi yok.diyorum ya deprsyonla ilgili instagramda birilerinin buldum onlarda ağır geçirip atlatmış ,bana sürekli telkin verdiler geçecek diye.zorlandıkça onlar yazıyordum .ama ben bu kadar kötü olmama rağmen hem ağlıyordum ,hem bebeğin ihtiyaçlarını gideriyordum ama arada birilerinden yardım al nefes al.ve korkma sürekli her aklıma düşünceler geldiğinde geçecek ben iyileşicem geçici bir dönem diye telkin et kendini.ben bebeğimin suratına bakıp bem bunu sevmiyorum ömür boyu nasıl bakıcam diyordum sonra geçecek alışıcam diyip kafamı dağıtıyordum ama bana psikologun çok faydası oldu bu düşüncelere neden sahip olduğumla ilgili baya konuştuk.
 
Anladım bende şu an hem ağlıyorum hem bebeğe bakmaya çalışıyorum artık eski hayatım bitti gibi hissediyorum eşimi eskisi gibi özlemek istiyorum eskisi gibi heyecanlanmak istiyorum onunla birşeyler paylaşmak istiyorum yüzüm gülsün diyorum ama bunların hiç birini yapamıyorum sürekli artık hayatımda çocuk var diyorum ve sabah mutsuz uyanıyorum sürekli böyle. 38. Günümde annem memlekete getirdi beni. Oturduğum yer memlekete çok uzak. Eşim şimdi yalnız ben memlekette o kendi evimizde. Ne kadar sürecek bu durum bilmiyorum evimi özlemeyi bile özledim ama gitmeye korkuyorum ama eşim daha be kadar yalnız kalacak li daha ne kadar böyle devam eser ki diyorum kendime ne olacak inanın kafam karma karışıl geceleri annem bakıyor evde babam kardeşim yardım ediyorlar ama oturduğum yerde kimsem Yok
 
Hadi bana burda yardım eden var ama evimizde eşim ne kadar yalnız bırakabilirim. Gitsem sürekli ağlıyorum o zaman da mutlu olamıycam inanın artık ne yapacağımı şaşırdım. Psikoloğa gideceğim yarın umarım iyi gelir inşallah iyi bir psikologtur
 
justready15 .!.:
Anladım bende şu an hem ağlıyorum hem bebeğe bakmaya çalışıyorum artık eski hayatım bitti gibi hissediyorum eşimi eskisi gibi özlemek istiyorum eskisi gibi heyecanlanmak istiyorum onunla birşeyler paylaşmak istiyorum yüzüm gülsün diyorum ama bunların hiç birini yapamıyorum sürekli artık hayatımda çocuk var diyorum ve sabah mutsuz uyanıyorum sürekli böyle. 38. Günümde annem memlekete getirdi beni. Oturduğum yer memlekete çok uzak. Eşim şimdi yalnız ben memlekette o kendi evimizde. Ne kadar sürecek bu durum bilmiyorum evimi özlemeyi bile özledim ama gitmeye korkuyorum ama eşim daha be kadar yalnız kalacak li daha ne kadar böyle devam eser ki diyorum kendime ne olacak inanın kafam karma karışıl geceleri annem bakıyor evde babam kardeşim yardım ediyorlar ama oturduğum yerde kimsem Yok
Genişletmek için tıkla...
Benim psikoloğum psikiyatriye yolladı bebeği emzirirken çok hafif bir depresyon ilacı kullanmaya başladım terapiyle iyi geldi.yaşama sevincim kalmamıştı.her sabah midem bulanarak kalkıyordum stresten bakalım bugün bebekle napıcam diye.bende anneme gidip 1-2 hafta kalıyordum dedim bitti eşimle de herşey bitti başbaşa artık bişi de yapamıcaz.evide dağıtırı yakında diyordum.banyo yapmıyordum arkadaşlarım geliyor konuşmak istemiyorum yemek yemiyorum üstümü bile değiştirmiyordum. Hayattan bezmiştim.ama işte yavaş yavaş düzelmeye başladı,bebekle bir yere çıkınca paniktim yanımızda eşimle arama giriyor sürekli ilgi bekliyor diye.ama şimdi onla bir yere gitmek zevkli olmaya başladı ,onu giydirip çıkartmak falan.bir de biraz bebişin büyüyüp düzene girmesi lazım ki sende nefes almaya başla.bende tam düzelmedim ama baya yol katettim.dediğim gibi ailende durumu biliyorsa çekinmiyorsan bence terapiye başla.ben kendi kendime düzeltmeyeceğimi anlamıştım ve 2,5 ay sonra gitmeye başladım keşke erken gitseymişim diyorum hergünüm cehennem azabıydı.
 
justready15 .!.:
Merhaba,
İki ay oluyor doğum yapalı. Bebeğe bir türlü alışamadım. Bazen bu benim çocuğum benim çocuğum var diyorum ama korkuyorum içime sıkıntı basıyor. Be yapacağım ben bundan sonra kendime bile zaman ayıramayağım ne yaptım ben gibi saçma düşüncelerden kendimi alamıyorum. Herkes seviyor ben öyle imrenerek bakıyorum ben neden böyle değilim diye ağlıyorum. Sürekli kaygı ve korku içindeyim. İlk iki hafta böyle değildim çocuğu seviyordum ama birgün aşırı emzirmekten aniden sıkıldım ve bu hale geldim. Çocuğa bakınca içimde hiç bir kıpırtı olmuyor. Bunları böyle yazmaktan dolayı kendimden Utanıyorum. Güler yüzüm gitti yerine böyle sıkıntılı bambaşka bir insan geldi. Eşime karşı bile düşünemez ilgisiz gibi oldum. Sıkıntılı olunca insan diğer şeylerle galiba ilgilenemiyor. Anlayamıyorum ki bu halden çıkmayacak gibi geliyor nasıl düzenleyeceğim ben lütfen yardım edin. Eşimle eskisi gibi olmayacak gibi hissediyorum eskiden çok rahattık çok güzeldi şimdi sanki tamamen hayatım alt üst olmuş gibi hissediyorum
Genişletmek için tıkla...
aynı duygular 3 ay oldu hala aynı
 
Arkadaşlar aynı duyguları bende yaşıyorum bebeğime karşı yabancılaşma,soğuma gibi hisler hissediyorum ama benim bebeğim 7 aylık normal mi bu ayda bu tarz şeyler yaşamam.gerci 5 buçuk aylıkken başladı . Geçmedi bi türlü Justready ve yenitibet sizinkiler geçtimi?
 
justready15 .!.:
Merhaba,
İki ay oluyor doğum yapalı. Bebeğe bir türlü alışamadım. Bazen bu benim çocuğum benim çocuğum var diyorum ama korkuyorum içime sıkıntı basıyor. Be yapacağım ben bundan sonra kendime bile zaman ayıramayağım ne yaptım ben gibi saçma düşüncelerden kendimi alamıyorum. Herkes seviyor ben öyle imrenerek bakıyorum ben neden böyle değilim diye ağlıyorum. Sürekli kaygı ve korku içindeyim. İlk iki hafta böyle değildim çocuğu seviyordum ama birgün aşırı emzirmekten aniden sıkıldım ve bu hale geldim. Çocuğa bakınca içimde hiç bir kıpırtı olmuyor. Bunları böyle yazmaktan dolayı kendimden Utanıyorum. Güler yüzüm gitti yerine böyle sıkıntılı bambaşka bir insan geldi. Eşime karşı bile düşünemez ilgisiz gibi oldum. Sıkıntılı olunca insan diğer şeylerle galiba ilgilenemiyor. Anlayamıyorum ki bu halden çıkmayacak gibi geliyor nasıl düzenleyeceğim ben lütfen yardım edin. Eşimle eskisi gibi olmayacak gibi hissediyorum eskiden çok rahattık çok güzeldi şimdi sanki tamamen hayatım alt üst olmuş gibi hissediyorum
Genişletmek için tıkla...
O bunalma dönemi hepimiz de oluyor canım. Benim de ilk zaman gogus ucum yoktu ve enzirmeye calismak bir iskenceydi. Slikon ucu tak bebenin agzina sokmaya calis. O hava yapar bilmem ne derken ayy ne gunlerdi. 3 saat araliksiz emzirmek icin ugrastigimi bilirim. Ama hataymis. Cunku gogusleri 15 er dk emzirip koymak gerekiyor. Eger bebegin doymuyorsa cok bunaldigin zamanlarda mama ile takviye yap istersen. Yani tamam anne olarak mama vermek istemiyoruz ama mutsuz bir anne de cocuga cok faydali degil neticede
 
Canım ben bunu doğumdan hemen sonra yasamistim, benim ailelerden kaynaklanan sorunlarim vardı.Senin yaşamında da bebekle birlikte mutlaka büyük degisimler olmuştur. Benim tavsiyem bebekle aynı eve gün boyu kapanmadan ona ve kendine bir sosyal hayat olusturman
 
Yenitibet .!.:
Eğer yanında sana yardım edecek birileri varsa ya da annene atıyorum teyzene gidip kalma ihtimalin varsa git kal.ben artık bakamıcam dediğim her an anneme attım kendimi çok daraldım alın diyordum ama bebeğe baktıkça aklıma hep o düşünceler geliyordu ,uyuyamıyordım sürekli hayatımı mahvettin ,sürekli yanımda olacak ben ne halt ettim ,yaktım kendimi tabi sonra yüzüne bakıyorum çok güzel zavallımın birşeyden haberi yok.diyorum ya deprsyonla ilgili instagramda birilerinin buldum onlarda ağır geçirip atlatmış ,bana sürekli telkin verdiler geçecek diye.zorlandıkça onlar yazıyordum .ama ben bu kadar kötü olmama rağmen hem ağlıyordum ,hem bebeğin ihtiyaçlarını gideriyordum ama arada birilerinden yardım al nefes al.ve korkma sürekli her aklıma düşünceler geldiğinde geçecek ben iyileşicem geçici bir dönem diye telkin et kendini.ben bebeğimin suratına bakıp bem bunu sevmiyorum ömür boyu nasıl bakıcam diyordum sonra geçecek alışıcam diyip kafamı dağıtıyordum ama bana psikologun çok faydası oldu bu düşüncelere neden sahip olduğumla ilgili baya konuştuk.
Genişletmek için tıkla...
Bu dusuncelere sahip olmanizin sebebi neymis? Yani bunlarda mi bilinc altinin bir oyunu?
 
Shmelodi .!.:
Arkadaşlar aynı duyguları bende yaşıyorum bebeğime karşı yabancılaşma,soğuma gibi hisler hissediyorum ama benim bebeğim 7 aylık normal mi bu ayda bu tarz şeyler yaşamam.gerci 5 buçuk aylıkken başladı . Geçmedi bi türlü Justready ve yenitibet sizinkiler geçtimi?
Genişletmek için tıkla...
O ek gidaya baslama surecinde mi oldu acaba?
 
Zambak30 .!.:
Aranizda lohusa depresyonu yasayan varmi durumum hic iyi degil. Inanin oyle kirizler geliyor ki yasamak istemiyorum
Genişletmek için tıkla...
Merhaba ben de de çok kötü korku oldu ölüm korkusu hasta olacağım öleceğim biyerimdem bi hastalik cikacak diye surekli korkuyodum iki kere psikoloji doktoruna gittim bi ise yaramadi insanin kendi kendinin doktoru olmasi lazim bi de sanirim iman eksikliginden de kaynaklandigini dusunuyorum. Namaz kilip dua etmeye basladim sonra atlattim suan ikinciyi dogurdum. Birbucuk aylik iyiyim suan bi de yalniz kalmayin ben annemlerin yanina geldim cok yardimci oldu annem ben sadece bebegimle ilgileniyorum. Komşular geliyo sohbet ediyoruz kendi evimde böle bi imkanım yoktu tektim bide ilk çocukta çok acemi oluyo insan. Sana tavsiyem çok dua et ve tek kalma evde insan evde tek olunca herşey ona bakıyo yetisemiyo insan herşeye bilgili biri olursa bi yol gösteren olur en azindan
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

C
Doğumdan Sonra Aileci Olan Koca
2
Yorumlar
25
Görüntüleme
1K
so lame
S
SeviyomHee
Bomboş günler
2
Yorumlar
39
Görüntüleme
1K
SeviyomHee
SeviyomHee
L
Hic iyi hissetmiyorum
2 3
Yorumlar
52
Görüntüleme
2K
lotusisa
L
Q
Esimin cocuk baskisi?
2 3 4
Yorumlar
63
Görüntüleme
729
ebraarrr
ebraarrr
L
Burun icinden kan gelmesi normal mi?
Yorumlar
3
Görüntüleme
325
Kulubun1uyesi
Kulubun1uyesi
Back
X