bunların hepsi 1 buçuk ay önce dogum yapmaktan kaynaklı düşünceler. sanki tekrar o günlere donemicekmissiniz hissi. benimde bebegim 5.ayina girdi . yeni yeni bu düşünceleri atıyorum kafamdan. ama hala diyorum eskiden kafamı taktiğim herşey nasil da basitmis. kendimi çok dertli sandığım zamanlarda bile ne kadar sakinmiş hayat.Merhabalar,
Hayatımdaki her şeyden şikayet ettim yıllarca. Şimdi ise hayatımı ne kadar boş yaşadığımı farkediyorum. Şöyle:
İyi ve disiplinli bir öğrenci oldum. İyi bir lise için uğraştım, kazandım. İyi bir üniversite için iyi bir meslek için uğraştım, kazandım. İyi bir işim oldu, iyi paralar kazandım. İyi bir eşim oldu. Çok mutlu olduğum zamanlar oldu.
Çok yoğun bir sektörde olduğum için haftasonu dahil çalışmam gerekiyordu. Bu yüzden sürekli şikayet ediyordum. Yıllarca okul yüzünden şikayet ettim, günde 5-6 saat yol gidip geliyordum. Sürekli birilerine aşık olup kendime dert edinirdim. Sonunda evlendim, sonra eşimi kendime dert edindim, onun mesleği benim mesleğim yüzünden görüşmüyorduk nerdeyse.. Çoğu zaman sabah o gelirdi, ben evden çıkardım.. Ben geldiğimde o çıkardı.. Polis olduğu için geceye gittiklerinde böyle oluyordu.. Haftasonu da sürekli çalıştığımız için görüşemiyorduk ve yine şikayet ediyordum.. Şimdi ne mi değişti?
Keşke diyorum daha mutlu yaşasaymışım. Keşke daha güzel şeyler biriktirseymişim. O okulu 4-5 yıl sonra bitirseymişim de gezseymişim. 4-5 yıl geç evlenseymişim mesela.. 1.5 aylık bebeğim var.. Onu tabii ki çok seviyorum ama keşke daha çok kıymetini bilseymişim her şeyin.. Kafama esip gezdiğim, kahve sigara keyfi yaptığım, sarhoş olabildiğim hayatımı özlüyorum. Keşke daha çok tadını çıkartsaymışım her şeyin. Çünkü evde durduğum zaman arttıkça eşimle problemler de artıyor. Yani aslında az görüştükçe iyi anlaşıyormuşuzHer şey çok taze kalıyormuş biz farkında olmadan.. Oysa şikayet ettiğim her şey benim için ne kadar keyifliymiş.. Gecelerce uykusuz kalışlarım, projeler, deli gibi içilen kahveler, sigaralar.. Özledim ya.. Dert ettiğim her şeyi çok özlüyorum. Anksiyete yapıyor ilaçlar kullanıyordun, kronik kurdeşen vardı yine psikolojikti falan.. Oysa ne kadar saçmaymış. Her şey ne kadar boşmuş.
Sahip olduğum tek güzel ünvan Annelik.. Allaha şükür.. ama.. yine de.. çok yoruldum.. bağıra bağıra ağlamak istiyorum.. eski hayatımı, eski kilomu, eski kıyafetlerimi, eski saçlarımı.. her şeyi yahu.. her şeyi geri istiyorum.. ama o zaman da kızım olmazdı.. hayatta her şeyin bedeli var..
hayatımda yaşadığım her şeyde büyük Keşke'lerim var.. hiç olmadığını sanırdım..
konuşabileceğim kimsem yok.. eşimle de mutlu değilim.. bu yüzden yazdım işte..
O olmasaydı herşeyi yapardık ama olmuyor yinede ben hayatımdan memnunum. Geçmiş geçmişte kaldı geri dönemez keşke denemek için kızımla bebek arabasıyla çarşıya tur atmak istiyorum bile.ben kızıma da üzülüyorum ya düşündükçe.. bula bula beni bulmuş yavrum :) umarım ona ihtiyacı olan her şeyi verebilirim..
26 yaşındayım.. son cümle iyiydikaç yaşındasınız?
kendi adıma hep rahat bir öğrenci oldum, ailemden uzakta kendi evimde yiyip içip gezerek (bir dönemi erasmusla yurt dışında okunmak üzere) rahat bir bölüm bitirdim, her şeyi ağırdan aldım, sevgilimle birlikteliğimizin 5. yılında evlendim, evliliğimiz 7. yılında anne oldum, çok gezdim, çok yedim, çok içtim, ama yine de keşkelerim bitmedi,
şimdi yaş oldu 35, diyorum ki keşke 20 yaşımda şunu da yapsaymışım, bungee jumping yapamadım mesela, şimdi tansiyonum var yapamam muhtemelen, güney afrikaya gidemedim ne zaman gidebilirim bilmiyorum, hayatımda motosiklet kullanmadım mesela, şimdi çocukla o da zor, liste uzar gider.
yani o keşkeler bitmiyor, insan hiçbir şeye doymuyor.
ha ben aramıyorum diyenler var ama bu şunun gibi, hayatında hiç çikolata yememiş bir insanın canı çikolata ister mi...
hamilelik de lohusalık da böyle depresyonda geçti.. daha güzel daha mutlu bir annesi olabilirdi ama o geldi beni seçti :) şanssız bir bebeğim var... annem bu hafta gidecek artık.. gitmesi daha iyi zaten, üzülmesin diye rol yapmaktan sıkıldım.. bir polisin eşi olmak özellikle istanbulda çok zor.. işten ayrıldığım için geçinemiyoruz bu yıl tayin istedik.. ufacık yavrucakla doğuya gideceğiz yer bilr belli değil.. nerde ne yaparız? hayatımda istanbul dışında bir yerde yaşamadım.. nasıl adapte olacağız.. bir sürü sorun.. hamileyken çok ilgili değildi eşim.. zaten en zor zamanlarımda darbe vs. oldu.. aylarca gece gitti aralıksız.. hani ay şu gün de eşime naz yapayım demedim.. yemeğini yaptım temizliğimi yaptım ettim.. her şeyimi yaptım.. onun daha zor zamanları var diye.. ama o bana haksızlık edip, istifa ettim diye yapmadığını koymadı.. o günleri unutamıyorum.. aptal saptal ağladığım zamanlar geliyor aklıma.. boşuna bebeğimi üzdüm karnımdayken.. şimdi de kızım kızım diye dolanıyor ortada.. hakkı olmadığını düşünüyorum bazen.. bolluğa ferahlığa alışmışım evet ama zor zamanların da altından kalkabilecek biriyim ben. bize yetememekten korkuyor belki de bilemiyorum.
Allah bağışlasın.. Annelik en güzel ünvan yine de.. İyi ki kızım var.. Belki ileride o da beni anlamayacak ama olsun.. O yine de iyi ki var..yazdiklariniz cok tanidik, ozellikle bu hafta beni de isyan nobetleri yokluyor.
cok iyi okullarda okudum, unv son senesi yurtdisinda egitim aldim esimi tanidim
orda, evlendim calistim derken hop oglum dogdu,yasadigim ulkede annelik izni 3 sene, aman kimsemiz yok mecbur bakicam derken hop kizim dogdu, baya baya kadrolu anne oldum,esim doktor adami evde bulana ask olsun, suan bile nobette ve yasadigimiz ulkede hicbir akrabamiz vs yok, huniyi takiyorum arada bir ama donusum muhtesem olcak diyorum azcik sabir, kizimi 2-3 yasina getirdigim gibi sahalara doncem diyorum.. demesem aklim gider, kaldiramam bu yuku..
sizde geri donersiniz zamani gelince,kiziniz buyusun bi, calismak guzel sey.
kilolari takmayin 9 ayda alinan 1 ayda gitmez dimi.
ama nolursa olsun esinizle iyi olun,yinede eslerden fayda var az da olsa.
çare yok ya.. alışacağız..A aksamustugelen aynı hayatı yasamısız gıbı okudum sımdı cok fazla pısmanlıgım var keske o gunlerıme gerı donebılsem dıyorum... senı cok ıyı anlıyorum eger bı care bulabılırsen bana da soyle :)
Üzüldüm. İş stresini eve yansıtan bir koca. O da kendince haklı. Ama siz de sürekli onu düşünerek kendinizi düşündürtmemişsiniz. Oturup bunları eşinizle konuştunuz mu? Tartışmak bile rahatlatıyor insanı. İçindekileri masaya döküyorsun neticede!hamilelik de lohusalık da böyle depresyonda geçti.. daha güzel daha mutlu bir annesi olabilirdi ama o geldi beni seçti :) şanssız bir bebeğim var... annem bu hafta gidecek artık.. gitmesi daha iyi zaten, üzülmesin diye rol yapmaktan sıkıldım.. bir polisin eşi olmak özellikle istanbulda çok zor.. işten ayrıldığım için geçinemiyoruz bu yıl tayin istedik.. ufacık yavrucakla doğuya gideceğiz yer bilr belli değil.. nerde ne yaparız? hayatımda istanbul dışında bir yerde yaşamadım.. nasıl adapte olacağız.. bir sürü sorun.. hamileyken çok ilgili değildi eşim.. zaten en zor zamanlarımda darbe vs. oldu.. aylarca gece gitti aralıksız.. hani ay şu gün de eşime naz yapayım demedim.. yemeğini yaptım temizliğimi yaptım ettim.. her şeyimi yaptım.. onun daha zor zamanları var diye.. ama o bana haksızlık edip, istifa ettim diye yapmadığını koymadı.. o günleri unutamıyorum.. aptal saptal ağladığım zamanlar geliyor aklıma.. boşuna bebeğimi üzdüm karnımdayken.. şimdi de kızım kızım diye dolanıyor ortada.. hakkı olmadığını düşünüyorum bazen.. bolluğa ferahlığa alışmışım evet ama zor zamanların da altından kalkabilecek biriyim ben. bize yetememekten korkuyor belki de bilemiyorum.
öncelikle başınız sağolsun.. ben bazı durumların insanları güçsüzleştirmesini anlayamıyorun. yani evet belli durumlar yaşanır ama insan dibe çöktükten sonra daha da güçlü ayağa kalkar.. mesela ben bir dibe çöküş anında yukarıda depresyon konulu bir yazı yazmışım.. yazdığımı şuan okusam oha saçmalamışım yine derim kesin.. hatırlamıyorum bile.. sizin yaşadığınız ise çok zor bir kayıp.. bu kayıbın dibe çöküşü de maalesef ağır olmuş.. keşke bu dibe çöküşü içinizde yaşasaydınız da kendş hayatınızla ilgili böyle bir kararı almasaydınız. yahut anneniz size ne yaptığının farkında olsaydı. insan her zaman aşık olarak evlenmez. fakat bu tarz evliliklerin devam edebilmesi de neredeyse mucizedir bence. çünkü tamamen şans ve olasılık. insanlar aileleri için evlenmezler önce bunu kabul edin. şuraya gidiyorlar annemi götürmüyorlar diye bir şey yok. anneniz artık kendi hayatını kabullenmek zorunda. o artık eşini kaybetmiş ve kızı evlenmiş bir koca kadın. yalnızlığa ve bu durumun getirdiklerine alışmalı. hayat böyle. aynı şekilde eşinin ailesi de senin anneni her yere taşımak zorunda değil. yine aynı şekilde siz de gittiğiniz her yere onun ailesiyle gitmek zorunda değilsiniz. eğer bu böyle oluyorsa zaten zoraki bir evlilik olduğundan oluyor. aşık ya da sevgi dolu evliliklerde yalnız kalma isteği çok daha fazladır. ama illa bir şey yapılacaksa bu iki taraflı da olacak.. ben eşimin annesine hediye alıyorsam sorun etmiyorsam, ben anneme hediye alırken eşimin yüzü düşemez, hatta düşmez severek yapar. gibi gibi çoğaltılabilir.. yapılması gereken nedir? bence daha dik durun ailesi karşısında. siz zoraki evlendim diyorsunuz ama bir insan sonradan da sevebilir. bunu eşinize anlatın. ailelerden uzak kalın.. zaman geçirin.. sevmeye çalışın.. sevgi de sonradan edinilebilir.. ama anneniz konusunda çok katıyım kusura bakmayın ettiğini buluyor.. insan yavrusuna bunu yapmamalı.. ektiğini biçecek ve bu hayatı böyle kabullenecek.. siz daima onunla olamazsınız.. hem zorla evlendir hem de dakka başı yanında iste..merhaba
bende yakın çevremde paylaşmak istemediğim problemlerle boğuşuyor um 27 yaşında tek çocuk olarak.
maglesef 2012 de babamın vefatıyla hayatımız mahvaoldu annemde bende depresyona girdik. tek , kız ve genç bir kızla alacağı sorumluluktan korkarak ve içinde bulundugumuz durumun vehametiyle annem uzaktan bir yakınımızın oğlu ile evlenmemi istedi ,halbuki annemin maddi olarak bir problemi yoktu ama manevi yönden güçsüz ve zayıf bir kadindir. Herseyi her olayı ustlerde yasar...Babamın hastalığı ve bu süreçte yaşadıklarım o kadar üzücüydü ki ben sadece hesap yapmaya çalıştım ,aşk sevgi bu tür duygulari zaten o durumda düşünecek halim zerre derecede yoktu, etrafı çok olan insanlar da değiliz kendi halimize çekirdek bir aileydik o kadar ne yapacağımı bilmez haldeydim ki babam ölmüş ,annem abi dediğim kişiyle evlenmemi istiyor ha bire çocuğu övüp duruyor hatta bu durumu anne kız yeteri kadar aramızda konuşmadan dertlesmeden anlaşmadan onlar bize geldikleri Birgün konuyu onlara da aciveriyor ve sözü bana pasliyor ,ben kem kum demekten ne yapacağımı şaşırmış halde bir konuşalım tanışalım cümleleri döküldü ağzımdan .. belli bir süre tek ailem olan annemin akıl sağlığı depresyon dan cikis sürecinin hızlanması mutlu olması için içime sindirim bu durumu ayrıca kendimi iyi bir adam olduğu ve güzel bir ailesi olduğu bizi sarıp sarmalarlar geniş bir aile olabiliriz düşüncesiyle evlendim,esimde bunu tahmin ediyor biliyordu 2 buçuk senelik evliyim , ama zaman gösterdi ki kişilik olarak çoğu konularda hiç uyuşmuyorduk , ne eşimle ne annesiyle. Ben annemi ailesine dahil edebilen ,planlarına katabilen kendi annesi için düşündüklerini annem içinde düşünebilen bu hissi bana gecirebilen biri olduğunu düşündüğüm için evlenmistim, evliliğinin ikinci haftası butun ailesi toplanıp tatile gittiler annemi davet etme gereği bile duymadılar , arada yapılan kardeş kerime olan ziyaretlerinde anneme hadi sende bize katıl sende yanliz bir kadınsın hep beraber ailece olalım diye teklif etme lüzumu hiç görülmedi , sorduğumda diğer geline ayıp olur diğer damada ayıp olur bahaneleri sıralanıyor ,iş kendilerine gelince onun annesini her yere taşımak durumundayız kendi annem yazlikta yaşıyor her gittiğimde kayınvalide de geliyor her annemle eşimle bir yere gitmek için plan yapsam eşim benim anneme de söyleyelim diyor ve bu durumu istemiyorum daha doğrusu hazmedemiyorum ..Şuan çok kararsızım bazen mutluyum bazen çok üzgünüm dokunsalar ağlayacak durumlara geliyorum ruh halim karmakarışık ..kendim için hayatım için ne yapmalıyım ,siz olsanız ne yapardınız??
Eveeeeet bir yeni lohusa depresyonu ile başbaşayız benim de 2 aylık bebeğim var, seni benden başkası anlayamaz.Merhabalar,
Hayatımdaki her şeyden şikayet ettim yıllarca. Şimdi ise hayatımı ne kadar boş yaşadığımı farkediyorum. Şöyle:
İyi ve disiplinli bir öğrenci oldum. İyi bir lise için uğraştım, kazandım. İyi bir üniversite için iyi bir meslek için uğraştım, kazandım. İyi bir işim oldu, iyi paralar kazandım. İyi bir eşim oldu. Çok mutlu olduğum zamanlar oldu.
Çok yoğun bir sektörde olduğum için haftasonu dahil çalışmam gerekiyordu. Bu yüzden sürekli şikayet ediyordum. Yıllarca okul yüzünden şikayet ettim, günde 5-6 saat yol gidip geliyordum. Sürekli birilerine aşık olup kendime dert edinirdim. Sonunda evlendim, sonra eşimi kendime dert edindim, onun mesleği benim mesleğim yüzünden görüşmüyorduk nerdeyse.. Çoğu zaman sabah o gelirdi, ben evden çıkardım.. Ben geldiğimde o çıkardı.. Polis olduğu için geceye gittiklerinde böyle oluyordu.. Haftasonu da sürekli çalıştığımız için görüşemiyorduk ve yine şikayet ediyordum.. Şimdi ne mi değişti?
Keşke diyorum daha mutlu yaşasaymışım. Keşke daha güzel şeyler biriktirseymişim. O okulu 4-5 yıl sonra bitirseymişim de gezseymişim. 4-5 yıl geç evlenseymişim mesela.. 1.5 aylık bebeğim var.. Onu tabii ki çok seviyorum ama keşke daha çok kıymetini bilseymişim her şeyin.. Kafama esip gezdiğim, kahve sigara keyfi yaptığım, sarhoş olabildiğim hayatımı özlüyorum. Keşke daha çok tadını çıkartsaymışım her şeyin. Çünkü evde durduğum zaman arttıkça eşimle problemler de artıyor. Yani aslında az görüştükçe iyi anlaşıyormuşuzHer şey çok taze kalıyormuş biz farkında olmadan.. Oysa şikayet ettiğim her şey benim için ne kadar keyifliymiş.. Gecelerce uykusuz kalışlarım, projeler, deli gibi içilen kahveler, sigaralar.. Özledim ya.. Dert ettiğim her şeyi çok özlüyorum. Anksiyete yapıyor ilaçlar kullanıyordun, kronik kurdeşen vardı yine psikolojikti falan.. Oysa ne kadar saçmaymış. Her şey ne kadar boşmuş.
Sahip olduğum tek güzel ünvan Annelik.. Allaha şükür.. ama.. yine de.. çok yoruldum.. bağıra bağıra ağlamak istiyorum.. eski hayatımı, eski kilomu, eski kıyafetlerimi, eski saçlarımı.. her şeyi yahu.. her şeyi geri istiyorum.. ama o zaman da kızım olmazdı.. hayatta her şeyin bedeli var..
hayatımda yaşadığım her şeyde büyük Keşke'lerim var.. hiç olmadığını sanırdım..
konuşabileceğim kimsem yok.. eşimle de mutlu değilim.. bu yüzden yazdım işte..
bir arkadaş içini dökmüş de konu o yüzden güncel oldu tekrarEveeeeet bir yeni lohusa depresyonu ile başbaşayız benim de 2 aylık bebeğim var, seni benden başkası anlayamaz.
Bebek bakımı zor, zahmetli, üzerine doğumdan çıkmışsın, sarkık bir göbek, fazla kiloların var biliyorum. Etrafındaki insanlar o bebeği senin kadar sakinleştiremiyor, dönüp dolaşıp yine senin kucağına düşüyor biliyorum. Nefes alacak, tuvalete gidecek, güzel bir duş alıp kahve sigara yapacak vaktin kalmadı, balkonda iki şişe bira içip çakırkeyif olamıyorsun. Ben pizza yemeye gideceğim diyerek kapıyı çarpıp çıkamıyorsun. Artık yanında biri olsa bile dışarıda yemek yiyemiyorsun. Çünkü sana muhtaç bir sıpa var.
Benim gözlemlediğim bu bebişler çok hızlı büyüyor. Zaman çabuk geçiyor. Saldım ben de.
Eski hayatımı değil de yiyemediklerimi içemediklerimi özlüyorum:) vallahi bira içesim var 11 aydır. Rakı sofralarını özledim
Bir de ben eski kiloma döndüm, göbeğim bıngıl bıngıl ama yine de eski halime dönmek motive etti beni. İstersen emzirmene mani olmayacak bir diyet listesi için diyetisyene git. Yavaş yavaş hem vücudun, hem kafan toparlanır. Eski pabtolonlara girebilmek, aynada eskiyi görmek insanı baya rahatlatıyor çünkü.
öncelikle başınız sağolsun.. ben bazı durumların insanları güçsüzleştirmesini anlayamıyorun. yani evet belli durumlar yaşanır ama insan dibe çöktükten sonra daha da güçlü ayağa kalkar.. mesela ben bir dibe çöküş anında yukarıda depresyon konulu bir yazı yazmışım.. yazdığımı şuan okusam oha saçmalamışım yine derim kesin.. hatırlamıyorum bile.. sizin yaşadığınız ise çok zor bir kayıp.. bu kayıbın dibe çöküşü de maalesef ağır olmuş.. keşke bu dibe çöküşü içinizde yaşasaydınız da kendş hayatınızla ilgili böyle bir kararı almasaydınız. yahut anneniz size ne yaptığının farkında olsaydı. insan her zaman aşık olarak evlenmez. fakat bu tarz evliliklerin devam edebilmesi de neredeyse mucizedir bence. çünkü tamamen şans ve olasılık. insanlar aileleri için evlenmezler önce bunu kabul edin. şuraya gidiyorlar annemi götürmüyorlar diye bir şey yok. anneniz artık kendi hayatını kabullenmek zorunda. o artık eşini kaybetmiş ve kızı evlenmiş bir koca kadın. yalnızlığa ve bu durumun getirdiklerine alışmalı. hayat böyle. aynı şekilde eşinin ailesi de senin anneni her yere taşımak zorunda değil. yine aynı şekilde siz de gittiğiniz her yere onun ailesiyle gitmek zorunda değilsiniz. eğer bu böyle oluyorsa zaten zoraki bir evlilik olduğundan oluyor. aşık ya da sevgi dolu evliliklerde yalnız kalma isteği çok daha fazladır. ama illa bir şey yapılacaksa bu iki taraflı da olacak.. ben eşimin annesine hediye alıyorsam sorun etmiyorsam, ben anneme hediye alırken eşimin yüzü düşemez, hatta düşmez severek yapar. gibi gibi çoğaltılabilir.. yapılması gereken nedir? bence daha dik durun ailesi karşısında. siz zoraki evlendim diyorsunuz ama bir insan sonradan da sevebilir. bunu eşinize anlatın. ailelerden uzak kalın.. zaman geçirin.. sevmeye çalışın.. sevgi de sonradan edinilebilir.. ama anneniz konusunda çok katıyım kusura bakmayın ettiğini buluyor.. insan yavrusuna bunu yapmamalı.. ektiğini biçecek ve bu hayatı böyle kabullenecek.. siz daima onunla olamazsınız.. hem zorla evlendir hem de dakka başı yanında iste..
ne diyeceğimi bilemedimmerhaba ,dönüşünüz için teşekkürler
aslında kendimi hep güçlü biri olarak bilirdim sadece arkamda ister istemez bir destek arıyorum o kişi de babamdan sonra annem olabilirdi annemde benim daha cok depresyona girmemem için bu şekilde aracılık etmek istediğini söylese de evliliğimi daha cok kendi korkuları-endişeleri sonucu istediğini biliyorum ve ben o yasımda o ruh haliyle (tek destegım ve arkamda duran kişi o cocugun benım ıcın dogru kişi oldugunu ve evliliğin aile kurmanın bana daha ıyı gelecegını savunuyordu ) içime sindirmiştim budurumu. ama sizinde soyledıgınız gibi en dogrusu sanırım oncelıkle bunu kendı içimizde yaşamalıydık ,annem hayatımla ilgili büyük bir karar aldı ,benim adıma ve hayatıma bu kadar mudahale ederek buyuk hata yaptı bende yanlış psikolojiyle 23 yasındaki aklımla ve cehaletle dik durup dogru karar veremedım ,boyle bır kararın duzgun mutlu normal bır ruh hali ile karar verılmesi gerekir.şuandaki duruma gelirsek eşimi sevmiyor muyum , seviyorum ıyı bır ınsan sadece ailesine karsı duruş gösteremeyen abisinin ablasının ve annesinin etkisi altında cok cabuk kalıp sadece onların tarafından düşünen ,beni anlamaya calışmayıp empati yapamayan biri hep onları savunuyor,eleştiriye asla gelemiyor hemen aslında davranısının ne kadar dogru oldugunu ispata gecmeye calısıyor, ben ne hissediyorum benım acımdan dusunemeyen bırı ,bu taktıgım konuyu elbette konuşttum onunla e tabi onunda yanlız oldugu ıcın annesı bu sefer duygu somurusu yapıyor :sen boyle degıldın, kötü kalpli oldun vicdanın benım annemı cagırmayınca rahat edicekmi , sen bize misilleme mi yapıyorsun ,böyle mi intikam alacaksın ..vs ben kendimi dinlemekten acaba abartıyor muyum bu durumu dıye dusunmekten alamıyorum
fikrini paylaştıgın için tekrar tşler.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?