Bu yazıyı bir hastane odasından yazıyorum. Yarım saat önce canım anneme ALS teşhisi kondu. Daha 3 gün önceye kadar adını bile bilmiyorduk oysa.
Bu hastalığın tedavisi yok. Şimdilik kollarında güç kaybı var.
doktorların dediğine göre bir süre sonra ellerini kullanamayacak.
sonra bütün vücuduna yayılacakmış.
konuşamayacak, yemek yiyemeyecek.
Bütün bunlar olurken çevresindeki her şeyi duyacak anlayacak, ama tek bir kasını bile hareket ettiremeyecek.
52 yaşında daha. Kızının düğünü olacaktı bayram sonu.
Oğlu daha lisede.
Şu anda yanında ben varım.
söyleyemedim ona.
Nasıl söylenir ki?
Ben ki o kadar soğukkanlı davranırım her durumda.
Ama şu anda kendimi zor tutuyorum.
geçmiş olsun...Allah yardımcınız olsun...Teşekkür ederim, böyle şeyler duymaya birileriyle paylaşmaya ihtiyacım vardı.
babam ne yapar, biz ne yapacağız. çok uzakta yaşıyorum, öğretmenim. tayin isteyeceğim.
şu anda aslında şoktayım. ne dediğimi ne yaptığımı kendim de bilmiyorum.
hastanede morali daha çok bozuluyor.
sürekli gülüyorum, konuşuyorum ama gözlerim dolmasın diye uğraşıyorum.
annemin gözlerine bakamıyorum.
7 ayda hızlı ilerlemiş demiş doktor. bundan sonra moralini hep yüksek tutmaya çalışmalıyım.
Neden bizim başımıza geldi demek istemiyorum.
Allah bütün hastaların dermanını versin diyebiliyorum sadece.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?