Derdinizi Kime Anlatıyorsunuz?

bulmadık şadlığın iradesini,
çekerim bu gamın ziyadesini,
herkes dosta verdi ifadesini,
bizimkini ülüzgara yazdılar

:KK14:
 
Son düzenleme:
İyi pazarlar KK'nın güzel kadınları.
Direkt konuya girmek istiyorum. Uzun zamandır olan bir sorun bu benim için. Zaten sürekli dert yakınan biri değilimdir ama hani böyle anlatmak istediğiniz, dolduğunuz anlar vardır da birden çözülüverirsiniz ya, hani sürekli yaptığınız birşey değildir ama zaman zaman ihtiyaçtan dolayı olur. İşte tam bu anlarda anlatıp rahatlayacağıma daha fazla canım sıkılıyor. Sonrasında bundan böyle hiç kimseye birşey anlatamayacağım diyorum ama insanız işte bir an oluyor boşalıveriyorum.İşte sorun burda başlıyor. Karşımdaki kişide. Bu aile oluyor bazen,bazen bir dost, bazen normal bir arkadaş, bazen mesai arkadaşı...
Karşıdan duyduklarım "herkes öyle, her yerde bu var, seninki de sorun mu, bak şöyle şöyleleri de var nankörlük etme, o değil de benim başıma neler geldi biliyor musun, ben neler yaşıyorum deyip odağı kendisine çevirme vs."
Ben zaten çözüm istemiyorum onlardan direkt. Dinlesinler beni, bir iki umutlu söz söyleseler yetecek. Ama ben her sorunumu, sıkıntımı anlattığımda daha umutsuz daha kötü hissediyorum kendimi. Ee ben kimle paylaşıcam sıkıntımı.Sizlerde de var mı bu durum. Ne yapıyorsunuz bu durumda. Kimlerle paylaşıyorsunuz dertlerinizi? Size de böyle davranıyorlar mı yoksa benim çevre mi hepten sorunlu? Anlatmamayı mı seçmeli, duvara mı anlatmalı bilemedim ki.
Kimse anlamaz sonra gelır yuzune bururlar.Ben boşanmıştım bi arkadasım vardı ona anlatıodum kötü zamanlarımdı.Bi konudan dolayı alındım aramız bozuldu dedım kı bak boyle yapıosun ben bu konudan rahatsızlık duyuyorum bu sebepten dolayı dedım.Banakaldırıp bende senın dertlerini dinledim dedi.Düşünebiliyomusun?
 
bı sorunum varsa ya buraya sorarım ya esıme ya da ıkısıne bırden :)
 
İyi pazarlar KK'nın güzel kadınları.duvara anlat daha iyi ben artık kimseye anlatmam iyice moralim bozuluyor psikoloğa giderim daha iyi
Direkt konuya girmek istiyorum. Uzun zamandır olan bir sorun bu benim için. Zaten sürekli dert yakınan biri değilimdir ama hani böyle anlatmak istediğiniz, dolduğunuz anlar vardır da birden çözülüverirsiniz ya, hani sürekli yaptığınız birşey değildir ama zaman zaman ihtiyaçtan dolayı olur. İşte tam bu anlarda anlatıp rahatlayacağıma daha fazla canım sıkılıyor. Sonrasında bundan böyle hiç kimseye birşey anlatamayacağım diyorum ama insanız işte bir an oluyor boşalıveriyorum.İşte sorun burda başlıyor. Karşımdaki kişide. Bu aile oluyor bazen,bazen bir dost, bazen normal bir arkadaş, bazen mesai arkadaşı...
Karşıdan duyduklarım "herkes öyle, her yerde bu var, seninki de sorun mu, bak şöyle şöyleleri de var nankörlük etme, o değil de benim başıma neler geldi biliyor musun, ben neler yaşıyorum deyip odağı kendisine çevirme vs."
Ben zaten çözüm istemiyorum onlardan direkt. Dinlesinler beni, bir iki umutlu söz söyleseler yetecek. Ama ben her sorunumu, sıkıntımı anlattığımda daha umutsuz daha kötü hissediyorum kendimi. Ee ben kimle paylaşıcam sıkıntımı.Sizlerde de var mı bu durum. Ne yapıyorsunuz bu durumda. Kimlerle paylaşıyorsunuz dertlerinizi? Size de böyle davranıyorlar mı yoksa benim çevre mi hepten sorunlu? Anlatmamayı mı seçmeli, duvara mı anlatmalı bilemedim ki.
 
İyi pazarlar KK'nın güzel kadınları.
Direkt konuya girmek istiyorum. Uzun zamandır olan bir sorun bu benim için. Zaten sürekli dert yakınan biri değilimdir ama hani böyle anlatmak istediğiniz, dolduğunuz anlar vardır da birden çözülüverirsiniz ya, hani sürekli yaptığınız birşey değildir ama zaman zaman ihtiyaçtan dolayı olur. İşte tam bu anlarda anlatıp rahatlayacağıma daha fazla canım sıkılıyor. Sonrasında bundan böyle hiç kimseye birşey anlatamayacağım diyorum ama insanız işte bir an oluyor boşalıveriyorum.İşte sorun burda başlıyor. Karşımdaki kişide. Bu aile oluyor bazen,bazen bir dost, bazen normal bir arkadaş, bazen mesai arkadaşı...
Karşıdan duyduklarım "herkes öyle, her yerde bu var, seninki de sorun mu, bak şöyle şöyleleri de var nankörlük etme, o değil de benim başıma neler geldi biliyor musun, ben neler yaşıyorum deyip odağı kendisine çevirme vs."
Ben zaten çözüm istemiyorum onlardan direkt. Dinlesinler beni, bir iki umutlu söz söyleseler yetecek. Ama ben her sorunumu, sıkıntımı anlattığımda daha umutsuz daha kötü hissediyorum kendimi. Ee ben kimle paylaşıcam sıkıntımı.Sizlerde de var mı bu durum. Ne yapıyorsunuz bu durumda. Kimlerle paylaşıyorsunuz dertlerinizi? Size de böyle davranıyorlar mı yoksa benim çevre mi hepten sorunlu? Anlatmamayı mı seçmeli, duvara mı anlatmalı bilemedim ki.
Anneniz hayattaysa bir tek ona anlatıp dertleşin yoksa meditasyon yapıp rahatlamaya çalışın.
 
Önceden en yakın arkadaşlarıma anlatırdım. Anlatır anlatır pişman olurdum. Çünkü zaman geçiyor yüzüne vuruyorlar. Belki sen pişmanlık duydun yaptığından ama isitip isitip önüne koyuyorlar. Baktım böyle yapıyolar bende anlatmayı kestim. Siz samimiyetle karşınizdakine anlatıyorsunuz onlar ise altından başka şeyler çıkarıp lafını yapıyor. Annem ve kız kardeşime anlatıyorum eleştirseler bile onlar benim ailem kötülüğümü istemez
 
Kardeşime anlatırım, anneme anlatırım ve tabi ki eşime en çok ona anlatırım. Arkadaşlar maalesef dediğiniz gibi tepki veriyor genelde.
 
Şimdilerde bir tek yakın arkadaşıma.
Ufak tefek seyleri is arkadaşlarımızla paylaşırız, genelde işle ilgili sıkıntıları .
En çok nişanlımla konuşuyorum bazen onu da yormak istemeyip vazgeçiyorum gerçi.
 
Annem hayattayken birçok şeyi onunla paylaşırdım.
Şu an bazı şeyleri eşime anlatıyorum, anlatamayacağım şeylerde de meditasyon yaparak rahatlıyorum.
 
Ne mutlu anneniz hayatta. Neler vermezdim annem hayatta olsun diye:KK43:(

Mekânı cennet olsun anneciğinizin.
Kaybettiklerimiz gitti,artık hergeçengün biz onlara yaklaşıyoruz.ve bir gün kavuşacağız....

Tıpkı annenizin eşsiz ve çok değerliniz olduğu gibi kızınız için de siz çok değerli ve eşsizsiniz.
Onun da gözü gibi sakındığı tek bir anneciği var.
Bundan sonra onun için güçlü olacaksınız.olmalisıniź.
 
Back
X