Merhabalar,biraz dertleşmek için açıyorum konuyu hatalarimi pişmanlıklarimi,
29 yasindayim nisanliyim birbirimizi tanıyarak nisanlandik pandemi dolayısıyla dugunumuzu biraz erteledik.
Samsunda yaşıyorum istanbula gidicem ailem kayınvalidemler herkes samsunda
Ben liseyi okuduktan sonra üniversite okumadım.
Ders çalışmayı sevmedim hic niye bilmiyorum.
Disardan bakıldığında iyi bir ailem var.
Ama cocukken çok dayak yiyerek büyüdüm ergenlik döneminde ailemden nefret eden biriyidim.
Zamanla affettim ailemi 25 yaslarindan itibaren babam hep evlenmemi istedi evde kaldn imalari yapti defalarca kez.
Kafama göre birini bulamadim bir an önce evlenim diyerek hic uygun olmayan insanlarla konustum olmadi.
Sosyal biriyim kendime gore bir cevrem vardi.
Babamin ailesi de bana evde kalmis muamelesi yapti.
Bunlara ragmen güçlü durmaya calistim.
Bu arada hic calismadim calismak babamin ailesine göre bize gore degildi.
Bir cok zaman icime kapanan biri oldum kimse ile paylasmadim sorunlarimi.
Nisanlim ile arkadasim aracılığı ile tanistim istanbulu hic istemediğimi en basta söyledim.
Belki bu tarafa gelirim diye konuştu bekledik olmadi.
Birbirimizden kopamadik deliler gibi aşık degildim ama ayrilmak çok canimi yakardi.
Nisanliligimin 6.ayinda ufak tefek sorunlar oldu sorunlar büyüdü.
Nisanlimin ailesi nişanı atmak istedi.
Babam sen nisan atarsan daha evlenemezsin bunlar ufak sorunlar dedi.
Alttan aldim iyi olduk,ama bana dedikleri laflari hic unutamadim hala kulaklarımda onlara karsi icimde en ufak bir sevgi yok.
Ama saygısızlık hic etmedim.
Dugune bir kac ay kaldi icimde hic bir heycan yok çok korkuyorum orada mutsuz olursam diye.
Nisanlim beni telkin ediyor cogu zaman.
Ailemle aram çok iyi evde tekim diger iki kardesim calisiyor.
Ben gidince ailemde yalniz kalcak erkek kardesim isi dolayisiyla sık sık sehir dışında haftada bir kez geliyor.
Kiz kardesimin çok iyi bir işi var
Ben bu yaşa kadar sadece karakter olarak kendimi yetistirmeye calistim.
Guzel bir isim olsun diye hic dusunemedim.
Önümde örnek alabileceğim insanlar yok denecek kadar azdi.
Evlenirsem cocuk sahibi olmak istiyorum.
Kendimi çok değersiz hissediyorum
İcimi dokmek istedim uzun olduysa kusura bakmayın.
29 yasindayim nisanliyim birbirimizi tanıyarak nisanlandik pandemi dolayısıyla dugunumuzu biraz erteledik.
Samsunda yaşıyorum istanbula gidicem ailem kayınvalidemler herkes samsunda
Ben liseyi okuduktan sonra üniversite okumadım.
Ders çalışmayı sevmedim hic niye bilmiyorum.
Disardan bakıldığında iyi bir ailem var.
Ama cocukken çok dayak yiyerek büyüdüm ergenlik döneminde ailemden nefret eden biriyidim.
Zamanla affettim ailemi 25 yaslarindan itibaren babam hep evlenmemi istedi evde kaldn imalari yapti defalarca kez.
Kafama göre birini bulamadim bir an önce evlenim diyerek hic uygun olmayan insanlarla konustum olmadi.
Sosyal biriyim kendime gore bir cevrem vardi.
Babamin ailesi de bana evde kalmis muamelesi yapti.
Bunlara ragmen güçlü durmaya calistim.
Bu arada hic calismadim calismak babamin ailesine göre bize gore degildi.
Bir cok zaman icime kapanan biri oldum kimse ile paylasmadim sorunlarimi.
Nisanlim ile arkadasim aracılığı ile tanistim istanbulu hic istemediğimi en basta söyledim.
Belki bu tarafa gelirim diye konuştu bekledik olmadi.
Birbirimizden kopamadik deliler gibi aşık degildim ama ayrilmak çok canimi yakardi.
Nisanliligimin 6.ayinda ufak tefek sorunlar oldu sorunlar büyüdü.
Nisanlimin ailesi nişanı atmak istedi.
Babam sen nisan atarsan daha evlenemezsin bunlar ufak sorunlar dedi.
Alttan aldim iyi olduk,ama bana dedikleri laflari hic unutamadim hala kulaklarımda onlara karsi icimde en ufak bir sevgi yok.
Ama saygısızlık hic etmedim.
Dugune bir kac ay kaldi icimde hic bir heycan yok çok korkuyorum orada mutsuz olursam diye.
Nisanlim beni telkin ediyor cogu zaman.
Ailemle aram çok iyi evde tekim diger iki kardesim calisiyor.
Ben gidince ailemde yalniz kalcak erkek kardesim isi dolayisiyla sık sık sehir dışında haftada bir kez geliyor.
Kiz kardesimin çok iyi bir işi var
Ben bu yaşa kadar sadece karakter olarak kendimi yetistirmeye calistim.
Guzel bir isim olsun diye hic dusunemedim.
Önümde örnek alabileceğim insanlar yok denecek kadar azdi.
Evlenirsem cocuk sahibi olmak istiyorum.
Kendimi çok değersiz hissediyorum
İcimi dokmek istedim uzun olduysa kusura bakmayın.