Önceki zamanlarda evet. Çok takardım söylenenleri. Ama isteme olacağı sıra olmaz yoluna bak diyenlere aldırış etmeden seviyorum dedim. Ama suan onların haklı olduğunu görmek beni fazlasıyla yıprattı
Ancak hala korkularım vardi tabiki diyorsunuz.
Onlara seviyorum deseniz de içten içe içiniz hic almamış gibi geldi bana açıkçası.
Mesele söylem değil ki. Içinizde ne hissettiginizi en iyi siz bilirsiniz illa buraya da yazmak zorunda değilsiniz.
Ayrıca haklı çıkmadılar.
Onların olmaz deme sebepleri memur olmaması. Hâlâ haklı buluyorsanız zaten dediğim gibi sizde onlar gibi düşünüyormuşsunuz bence.
Adam aileniz tarafından reddedilmiş bir süre sabretmiş. Aynılarını benim eşimde yaşadı ama aileden sadece bir kişi tarafındandı bu reddediş. Diğerleri destek olunca eşim de umudunu yitirmedi. Ama gururuna ne kadar dokunduğunu tahmin edebiliyorum benim için sustu içine attı. Bir erkek için kolay değil hatta bir kadın olarak bile. Onun ailesi istemese ben susup içime atamazdım mesela.
Sizde yapamamışsınız. Adam o kadar sabrettikten sonra "babam su an yok erteleyelim" deyince bir anlayis gorememis ve kopmus icindeki sevgi bence. Ki hak verdim bu acidan ben adama.
Hemen beni istemiyora bağlayan birinden sevgime güvenmeyen birinden bende emin olup bir yola cikamazdim.
Gerekcesi de mantikli adamin sonucta babasi yok.
Sizin yapmanız gereken sey ya da soyle diyeyim ben olsam " hayatım baban yok seni anliyorum babasiz gelmek istemeyebilirsin peki neden 6 ay ertelemek zorundayiz. " diye sormak olurdu.
Iletişim kurmadan direk beni sevmiyor istemiyor düşüncelerine kapılıp bitirirseniz karşınızdakinin de bir gururu var. O da kabul eder elbette.
Önce sormalıydınız ve cevabına göre önemseyip önemsemediğini tahlil etmeliydiniz.
Ama hala "o memur değil olmazdi" diyenler hakli diyorsanız bence iyiki olmamış. Adama bunu hayat boyu hatirlatacakmissiniz gibi duruyor buradan bakınca maalesef.