- 24 Ekim 2019
- 7.899
- 47.815
- 548
- Konu Sahibi Goncagul16
-
- #21
kaderine biyun eğen olmamissiniz siz ama...çok uzgunum kirmakta istemiyorum ama bile bile lades sizin yaptiginiz degisme ihtimali zayif ama artik olan olmus bebeginiz icin kendinizi esinizden bagimsiz olarak mutlu etmeye ugrasin hobiler arkadaslarla sosyallesmek vs ama evlenince duzelir cocuk olunca duzelir diye birsey yok bunu bilmeyen duymyan cevresinden gozlemleyip faydasinin olmadigini anlamayan kalmadi saniyordumŞu an zaten tek dayanağım bebeğim. Hep kaderine boyun eğen bir insan oldum hayatım boyunca. Bağırdım çağırdım kızdım küstüm ama hep en çoğunu içime attım ve yoluma bakmaya devam ettim. Nereye kadar gidecek bu böyle bilmiyorum
Yani evet dediğiniz gibi de olabilir ama şöyle söyleyeyim verdiğiniz örnekten. Normalde ben çok deli yatarım sürekli üstümü örter sarılır uyurken. Ama küs olduğumuz zamanlar umrunda olmaz. Mesela dün gece yatağa geldiğinde uyandım ama çaktırmadim. Benim üstüm komple açıktı. Pikeyi aldı kendi üstünü örttü dönüp yattı ben öylece açıkta yattımBelki sizi çok seviyordur ama karakteri böyledir. Kimileri direk seni seviyorum demez ama uyurken üstü açılmış mı diye kontrol eder sevgisini böyle belli eder. Herkes aşkım bitanem vs diye hitap etmiyor
Hepimiz böyle degil miyiz sevilmedigimiz halde hala seviyoruz değer veriyoruz. Nisanliyken keske ayrilsaydin sevilmediğini bildigin biriyle sirf belki mutlu oluruz düşüncesiyle kendini yakmissin. Eşini seviyorsun ve bunu belli ediyorsun üstüne düşüyorsun bence böyle davranmayı bırak cidden zatn yaranamamissin. Kacan kovalanır o sana ilgisiz olduğu icin sen böylesin çek kendini geri sehir dışından geldim yüz vermedim demişsin esinde e hani ozlemistin demiş böyle devam sevgini biraz belli etmemeye çalış o senden emin o yüzdende böyle davranıyor olabilir hakkında hayırlısı olsun inşallah düzelir herseyİyi akşamlar hanımlar.
o kadar mutsuz bi durumdayım ki kimseye bişey anlatamıyorum. Biraz akıl, biraz dertleşmek ne derseniz artık, içimi dökmek istedim. Eşimle görücü usulüyle evlendik. 3 aylık flört ardından söz nişan derken tanıştıktan 1 sene sonra evlendik. Nişan süreci çok yıpratıcı geçti ailesinden dolayı. Sürekli sorunlar çıkarttılar bir sürü vaatler verip yapmadılar vesaire.. ben eşime öyle çok aşık olmuştum ki herşeye göz yumdum hiç bir talepte bulunmadım. İtiraf etmek gerekirse nisanliyken bile eşimde bende olan aşkı görmedim. Aramaz sormaz yapım bu derdi hep. İyi, ılımlı, yumuşak yüzlü bir insandır. Bu yüzden hep görmezden geldim evlenince mutlu olacağımıza inandirdim kendimi. Evlendik ama tabi ilk günden başladı kabus. Tam 4 buçuk ay vajinismus ile uğraştık. Bu süreç bizi zaten yıprattı. Maddi sıkıntılar, borçlar cabası. Çalıştım eşime destek oldum hep. Yemeğimi yaptım, kendime özel tek bir harcama bile yapmadım, bir yere çıkmadım o olmadan. İdeal eş olmaya çalışmışım kendi kendime. Ama hiç kiymetim olmadı. 40 yılda bı bı yere gitmek istesem bahaneler sunup götürmez ama onun istediği her yere gideriz. Hiç öyle durup dururken güzel bı söz cikmaz ağzından. Hamileyim mesela 1 gün bile naz yapmadım. Hiç yardımcı değilsin çalıştığım halde bütün işler benim omzumda diye dırdır yaparsam oylelikle birkaç gün yardım eder sonra yine aynı. Henüz 1 yıllık evliyiz ama nasıl desem sanki yıllanmış birbirinden bıkmış çiftler gibiyiz. Örneğin geçenlerde 3 günlüğüne şehir dışına çıktım 1 kere bile aramadı ben aradım aptal gibi. Mesajlastik arada. Defalarca çok özlediğimi söyledim. Bir kere bile ben de özledim demedi. Geldim,gelir gelmez arabasının arızalarını anlatmaya başladı ne bı sarılmak ne bı sıcaklık. Konuşmayı kestim ben de hiç bişey söylemedim. Birkaç defa ne olduğunu sordu geldi özlemiştin hani dedi yüz vermedim. Artık içimden hiç bişey gelmiyor sadece ağlamak istiyorum nasıl bı evliliğin içine düştüm diye kendi yiyorum. Üstelik hamileyim ve böyle mutsuz bi anne olduğum için evladima haksızlık yaptığımı düşünüyorum. İstediğim tek şey sevilmekten sevmekten ibaretti ama o kadar hissetmiyorum ki bunu ne yapacağımı şaşırdım artık
Çocuk olunca düzelir düşüncesinde değilim hiç bir zaman. Başta da belirttim çocuğuma haksızlık ettiğimi düşünüyorum böyle mutsuz bi annesi olacağı için dedim. Kadın kadının düşmanı malesef. Hamile bı kadın çaresizce dertleşmek için buraya birşeyler yazıyo keza hatalarımı da söyleyerek yazıyorum. Burda işte böyle birkaç kişi çıkıyo dalga geçmek küçük görmek için yorum yazıyo yazık gerçekten. Ne yapayım şimdi bebek oldu diye. Evet olmaması gerekirdi belki de ama Allah nasip etti oldu. Çocuk olunca duzelmezmis diye bebeğime mı kiyayım?3. çocuktan sonra düzelir, böyle devam
Ne dedim ben bacım? Sen de ben de biliyoruz ki asla boşanmayacaksin ve çok büyük ihtimal 2. hatta belki 3. çocuğu da yapacaksın , çünkü kader...Çocuk olunca düzelir düşüncesinde değilim hiç bir zaman. Başta da belirttim çocuğuma haksızlık ettiğimi düşünüyorum böyle mutsuz bi annesi olacağı için dedim. Kadın kadının düşmanı malesef. Hamile bı kadın çaresizce dertleşmek için buraya birşeyler yazıyo keza hatalarımı da söyleyerek yazıyorum. Burda işte böyle birkaç kişi çıkıyo dalga geçmek küçük görmek için yorum yazıyo yazık gerçekten. Ne yapayım şimdi bebek oldu diye. Evet olmaması gerekirdi belki de ama Allah nasip etti oldu. Çocuk olunca duzelmezmis diye bebeğime mı kiyayım?
Siz kendinizi ezerseniz herkes ezer. Kendinizi sevmezseniz kimse sevmezBilmiyorum hep düzelir alisiriz birbirimize diye umut ettim. Bı de vajinismustan dolayı özgüvenim alt üst olmuştu kendimi kadın yerine bile koymadigim 4 buçuk aydan sonra bı de ya çocuğum olmazsa eksikliğini yaşamak istemedim
Vajinismusun çocukla alakası olmadığını bilecek kadar kadın sağlığı hakkında bilgi sahibiyim. Anlamak istediğiniz gibi okumussunuz sanırım. Bunu yaşamayan bilmez. Psikolojik olarak çok yıpratıcı bi süreç bu. İnsana saçma sapan şeyler düşündürüyo. Ben o süreçte öyle bı psikolojiye girdim ki kendimi kadın yerine bile koymadim. İşe yaramaz, eksik gördüm. Kedinin köpeğin bile yaptığı şeyi yapamıyorum diye düşündüm hep. Düşünün bi 4 buçuk ay boyunca her gün kendinizi eksik hissederek suçlayarak yaşadığınızı. Başka sebeplerden ötürü çocuğum olmazsa diye düşünmeye başladım vajinismusu yenince. Bı de o stresi yaşamak istemedim. Ya çocuğum olmazsa ya bunu da beceremezsem diye kendini yemek kolay bişey değil. Keza bu konuya kafamı o kadar takmıştım ki ilk seferde olmadı diye hemen doktorda aldım soluğu. Bütün testleri tahlilleri yaptırdım hiç bir sorun çıkmadı. Ve bakın doktorum vajinismus surecimi biliyordu öncesinde. O bile ben söylemeden stresimin korkumun bundan kaynaklı olduğunu söyledi. Bilmem anlatabildim mi?Başta çok hata yapmışsınız. Kaderinize boyun eğiyorsunuz ama kader dediğiniz şey sizin kararlarınıza göre şekillenir.
Siz öyle seyirci gibi dışarıdan izlerseniz bir gram mutlu olamazsınız. Gerektiği vakit o inandığınız kaderi değiştirmeyi de bilmelisiniz.
Evlilik zaten görücü usülüymüş flört niye en azından 1 yıl değil?
Evlendiğiniz gibi çocuk yapmışsınız. Adam çocuk istiyor diye hemen yapmaya ne luzüm var daha evlilik oturmamış ki. İleride boşansanız o çocuğa yazık olacak başta bunları düşünmeniz gerek.
Vajinismusu 4 ay gibi sürede atlatmışsınız zaten çocuğum olmaz diye korktum diyorsunuz. Yaşınız kaç ki sanki böyle acele ettiniz. Yumurtalıklarınızda sorun yoksa vajinismusun çocuk olmamasıyla ne alakası var? Korkmadan önce araştırsaydın keşke doktora sorsaydın. Kafanıza göre korku oluşturnuşsunuz işe kalkışmışsınız.
Nereden tutsam elimde kalıyor. Umarım eşiniz düzelir ve mutlu olursunuz. Eğer diyardan gitmeyip deveyi güdecekseniz eşinizin bu halde kalmasını sorun etmeden yaşayıp gideceksiniz. (Ben düzeleceğini sanmıyorum. Belki siz bu halini seversiniz.)
Stres yapmış olabilirsiniz tabii ama çocuğun bir ailesi olacak bir geleceği olacak. O çocuğun dünyaya gelmesinden önce diğerlerini düşünmeliydiniz. Belki bu sürede psikolojik destek almalıydınız.Vajinismusun çocukla alakası olmadığını bilecek kadar kadın sağlığı hakkında bilgi sahibiyim. Anlamak istediğiniz gibi okumussunuz sanırım. Bunu yaşamayan bilmez. Psikolojik olarak çok yıpratıcı bi süreç bu. İnsana saçma sapan şeyler düşündürüyo. Ben o süreçte öyle bı psikolojiye girdim ki kendimi kadın yerine bile koymadim. İşe yaramaz, eksik gördüm. Kedinin köpeğin bile yaptığı şeyi yapamıyorum diye düşündüm hep. Düşünün bi 4 buçuk ay boyunca her gün kendinizi eksik hissederek suçlayarak yaşadığınızı. Başka sebeplerden ötürü çocuğum olmazsa diye düşünmeye başladım vajinismusu yenince. Bı de o stresi yaşamak istemedim. Ya çocuğum olmazsa ya bunu da beceremezsem diye kendini yemek kolay bişey değil. Keza bu konuya kafamı o kadar takmıştım ki ilk seferde olmadı diye hemen doktorda aldım soluğu. Bütün testleri tahlilleri yaptırdım hiç bir sorun çıkmadı. Ve bakın doktorum vajinismus surecimi biliyordu öncesinde. O bile ben söylemeden stresimin korkumun bundan kaynaklı olduğunu söyledi. Bilmem anlatabildim mi?
Umarım kimse böyle bı durumla karşı karşıya kalmaz düşmanıma dahi vermesin Allah ama bunu yaşamamış olduğunuz için böyle yüksekten yüksekten konuşmak basit geliyodur muhakkak
İdeal köle olmuşsunuz, ne mutlu eşinize!Yemeğimi yaptım, kendime özel tek bir harcama bile yapmadım, bir yere çıkmadım o olmadan. İdeal eş olmaya çalışmışım kendi kendime.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?