- 16 Mart 2015
- 80
- 13
- 18
Merhabalar,
"Bu da dert bulamamış yazıyor" diyeceksiniz belki ama içimi dökmek istedim nedense. 27 yaşındayım, öğretmenim ve aynı zamanda 2. ve 3. üniversitemi okuyorum (biri uzaktan biri aöf). Allaha şükür elimden geldiğince yapmaya bitirmeye halletmeye gayret ediyorum. Benimde zamanında hatalarım oldu kabul ediyorum.
Ancak evde çok fazlasıyla boğulduğumu hissediyorum. Bazen gerçekten ayrı eve çıkmak ve kendimle başbaşa kalmak istiyorum, en azından pişman olacaksamda denemek çok istiyorum. Annem ve babam halen doğu kültürünü (sadece davranışlarla) yaşamaya devam ediyorlar. Asla kötülemek amacıyla söylemiyorum ama baskıcı halleri hiç bir zaman bitmiyor. Örneğin; arkadaşlarımla dışarı çıktığımda kimsenin annesi aramazken benimki mesaj atar, arar, nerdesin gel artık yeter vb. cümleler yazar durur. Artık bu durumdan gerçekten çok bunaldım. Ne kadar anlatsamda dinlemez ve "ben anneyim, sende anne olunca anlarsın." diyor. Merak etmiyor değilim arkadaşlarımın anneleri anne değil mi bu durumda diye ama neyse...
Ayrı eve çıkmama kesinlikle izin verilmiyor ve gerçekten eve gidesim dahi gelmiyor. Ben evde mutlu değilim. Ama bunu maalesef kimse anlamıyor ve kabul etmiyor. Hani evi kendi evim gibi bile benimseyemiyorum. Çünkü annemin tek söylediği şey şu "bu ev benim, burda benim kurallarım geçer, evlenince kendi evinde istediğini yaparsın." Evle alakalı herhangi birşeyde karar verebilme yetkisine de sahip değilim.
Seneler önce halam demeye bile dilim varmayan kadın bana tartışma esnasında " kiminle yatıp kalktığın ne yaptığın beni ilgilendirmez ....." gibi bir cümle kurdu, ki yemin ederim ağzımdan ters tek bir cümle dahi kurmadım ve o günden beri kendisiyle asla görüşmüyorum. Bu konu ile alakalı annem ve babamda sağolsun tavırlarını koydular, baya tartışmalarda oldu. Ancak gel gelelimki şuan fikirleri bambaşka ve bu eve gelirse halan sonuçta birşey olmaz, bak senelerdir konuşamıyor bizimle demekki pişman diyorlar. Ya ben anlamıyorum o istediği lafı edecek özür dahi dilemeyecek ve ben onun suskunluğuna kulp biçip affetmemi nasıl beklerler ? Eğer o gelirse ben bu evden giderim diyorum. Sanki şaka yapıyormuşum gibi düşünüp " gece 10da 11de gelse de mi gideceksin?" diyorlar.
Bilmiyorum ya bunları neden anlattım ? Ama çok doldum çook... Bu ve bu gibi aile içi sıkıntı yaşayan arkadaşlar ne önerirsiniz ? Şuan tek yapabildiğim artık üç maymunu oynamak oluyor.
"Bu da dert bulamamış yazıyor" diyeceksiniz belki ama içimi dökmek istedim nedense. 27 yaşındayım, öğretmenim ve aynı zamanda 2. ve 3. üniversitemi okuyorum (biri uzaktan biri aöf). Allaha şükür elimden geldiğince yapmaya bitirmeye halletmeye gayret ediyorum. Benimde zamanında hatalarım oldu kabul ediyorum.
Ancak evde çok fazlasıyla boğulduğumu hissediyorum. Bazen gerçekten ayrı eve çıkmak ve kendimle başbaşa kalmak istiyorum, en azından pişman olacaksamda denemek çok istiyorum. Annem ve babam halen doğu kültürünü (sadece davranışlarla) yaşamaya devam ediyorlar. Asla kötülemek amacıyla söylemiyorum ama baskıcı halleri hiç bir zaman bitmiyor. Örneğin; arkadaşlarımla dışarı çıktığımda kimsenin annesi aramazken benimki mesaj atar, arar, nerdesin gel artık yeter vb. cümleler yazar durur. Artık bu durumdan gerçekten çok bunaldım. Ne kadar anlatsamda dinlemez ve "ben anneyim, sende anne olunca anlarsın." diyor. Merak etmiyor değilim arkadaşlarımın anneleri anne değil mi bu durumda diye ama neyse...
Ayrı eve çıkmama kesinlikle izin verilmiyor ve gerçekten eve gidesim dahi gelmiyor. Ben evde mutlu değilim. Ama bunu maalesef kimse anlamıyor ve kabul etmiyor. Hani evi kendi evim gibi bile benimseyemiyorum. Çünkü annemin tek söylediği şey şu "bu ev benim, burda benim kurallarım geçer, evlenince kendi evinde istediğini yaparsın." Evle alakalı herhangi birşeyde karar verebilme yetkisine de sahip değilim.
Seneler önce halam demeye bile dilim varmayan kadın bana tartışma esnasında " kiminle yatıp kalktığın ne yaptığın beni ilgilendirmez ....." gibi bir cümle kurdu, ki yemin ederim ağzımdan ters tek bir cümle dahi kurmadım ve o günden beri kendisiyle asla görüşmüyorum. Bu konu ile alakalı annem ve babamda sağolsun tavırlarını koydular, baya tartışmalarda oldu. Ancak gel gelelimki şuan fikirleri bambaşka ve bu eve gelirse halan sonuçta birşey olmaz, bak senelerdir konuşamıyor bizimle demekki pişman diyorlar. Ya ben anlamıyorum o istediği lafı edecek özür dahi dilemeyecek ve ben onun suskunluğuna kulp biçip affetmemi nasıl beklerler ? Eğer o gelirse ben bu evden giderim diyorum. Sanki şaka yapıyormuşum gibi düşünüp " gece 10da 11de gelse de mi gideceksin?" diyorlar.
Bilmiyorum ya bunları neden anlattım ? Ama çok doldum çook... Bu ve bu gibi aile içi sıkıntı yaşayan arkadaşlar ne önerirsiniz ? Şuan tek yapabildiğim artık üç maymunu oynamak oluyor.
Bilmiyorum belki ileride doğru olduğunu da düşünebilirim belkide yanlış.
insallah gidecegim kafama koydum. insan bir yastan sonra kendi duzenini evini istiyor, bir oda degil.
