merhabalar; uzun süredir bende bu sayfayı takip ediyorum. derdimi paylaşmak için üye olup içimdekileri paylaşmaya karar verdim.
30 yaşında, işi gücü yerinde bir kadınım. kısaca şu şekilde özet geçeyim; bundan 12 yıl önce babam başka bir kadın için bizi terk edip gitti, annem abim ve kardeşim öylece kaldık. sadece evimiz vardı annem çalışmıyordu. abim çalışıyor fakat kendi kötü alışkanlıkları olduğu için anca onlara para yetiştiriyor bize bakmıyordu. bizde kardeşimle(daha doğrusu ikizim ) üniversiteye yeni başlamıştık. hal böyle olunca okulu bırakıp memlekete dönüp çalışmaya başladım. çok zor zamanlardı. abim babam gittikten 3 ay sonra kızı yani yengemi kaçırıp evlenmiş eşiyle bizde yaşıyor, ben ne iş bulsam çalışıyor evi geçindirmeye çalışıyordum. öyle zor zamanlardı ki. hiç ergenliğimi yaşayamadım, çalışıp durdum, annemde aynı şekilde tabi. daha sonra ikizim de döndü ve 2012 senesinde evlendi. daha sonra abimler ayrı eve çıktı. biraz daha kolay oluyordu herşey. ama ayrı eve çıkana kadsr öyle zordu ki, sürekli çalışıyor ev işlerini yapıyordum. abim ve yengem eve hiç para vermeden yaşayıp gidiyordu. arada çok kötü kavgalar haksızlıklar var fakat konu dağılmasın diye anlatmıyorum.
neyse bunlar geçti çok şükür. güzel bir iş buldum, annem emekli oldu hayat bizim için daha güzel olmaya başladı. annem hep bizimleydi zaten, ama babam bir kere bile arayıp sormadı. ben aradım birgün, gittikten 1 ay sonra sanırım. birdaha beni arayıp sormayın, öldü bilin çekin ellerinizi benden dedi. o lafı sindirebilmek zor olmuştu. uzun süre bizi başka kadın için bırakıp gitmesini hazmedemedim ve affedemedim, hoş hala etmiyorum. erkek arkadaşlarım oldu, yanlış adamlardan aşk öğrenmeye çalıştım, kimi zaman çok mutlu oldum, kimi zaman üzüldüm. ama hep dimdik durabildim. şimdi bakıyorum o zamanlar ne kadar dik durabilmişim diyorum. bir şekilde hep mutlu olmayı bildim. bu sürede yeğenlerim oldu.anneme miras kaldı maddi durumumuz daha da iyi oldu çoğu kötü şey geçmişti.
ama son 1 yıldır hayatım o kadar bulanık ki. annem hep abime bağlı bir kadındı, bizi de çok seviyordu evladıyız nasıl sevmesin, ama hep ona ayrıcalıklıydı. abimin çocukları, abim hep önceydi onun için. bunun için bizi o kadar kırdı ki. artık hissizleşmiştik ikizimle. tepki bile veremiyorduk, kabullenmiştik.
son ilişkim de 1 sene sürdü ve 3 haftasır ayrıyız. beni terketti. artık heyecanı kalmadığını, onu boğduğumu, sevdiğini fakat artık istemediğini söyledi. ona aşıktım, hala öyleyim. aldattı affettim, hemde af dilemediği halde. çapkındı biliyordum, ama benleyken düzelir sanmıştım. ama öyle olmadı. sürekli kırdıkça kırdı beni, onu bırakamayacağımı hissettiği için tüm bunları yaptı. çok özlüyorum, öyle evde uzanırken sanki kokusu burnuma geliyor, her gece rüyamda görüyorum uyanınca olmadığını görünce kalbimin acıdığını hissediyorum. ama sonuç olarak bir gerçek var, bitti. bu benim kırılma noktam oldu sanırım. hayatımın kırılma noktası. yıllarca hayat koşuşturması içindeyken annem ilgisizliği, babamın olmayışı ve onun sevgisinin olmayışı pek hırpalayamamıştı beni. ama artık hırpalıyor. işten ayrıldım, 3 haftada 8 kilo verdim. hayata küstüm. sevilmeyişim geliyor aklıma. ben hep verdikçe beni hiç sevmediler. ama ben onları hiç bişey yapmazkende, öylece karşımda dururken de sevmiştim. şimdi dışarı çıkmıyorum, neden sevilmediğimi sorguluyorum. ben 12 sene mücadele ettim sanırım artık edemiyorum. bir kez de biri benim için bişey yapsın istiyorum. pazartesi hastaneye gidicem, psikolojim alt üst çünkü. düzelip eskisi gibi olmak istiyorum. ama bu gücü kendimde bulamıyorum. yorgunum. konunun sonunu nasıl bağlayacağımı bilemiyorum:)
velhasıl 30 yaşında kadınım, sevilmeyişimi aşamıyorum. gücüm kalmadı. babamın eksikliğini yanlış adamlardan sevgi bekleyerek geçirdiğimi son ayrılığımda fark ettim, bunu aşmak ve normal hayatıma dönmek istiyorum. tüm herkesi affedip unutup yoluma bakmak.
okuduğunuz için teşekkür ederim. iyi akiamlar,
30 yaşında, işi gücü yerinde bir kadınım. kısaca şu şekilde özet geçeyim; bundan 12 yıl önce babam başka bir kadın için bizi terk edip gitti, annem abim ve kardeşim öylece kaldık. sadece evimiz vardı annem çalışmıyordu. abim çalışıyor fakat kendi kötü alışkanlıkları olduğu için anca onlara para yetiştiriyor bize bakmıyordu. bizde kardeşimle(daha doğrusu ikizim ) üniversiteye yeni başlamıştık. hal böyle olunca okulu bırakıp memlekete dönüp çalışmaya başladım. çok zor zamanlardı. abim babam gittikten 3 ay sonra kızı yani yengemi kaçırıp evlenmiş eşiyle bizde yaşıyor, ben ne iş bulsam çalışıyor evi geçindirmeye çalışıyordum. öyle zor zamanlardı ki. hiç ergenliğimi yaşayamadım, çalışıp durdum, annemde aynı şekilde tabi. daha sonra ikizim de döndü ve 2012 senesinde evlendi. daha sonra abimler ayrı eve çıktı. biraz daha kolay oluyordu herşey. ama ayrı eve çıkana kadsr öyle zordu ki, sürekli çalışıyor ev işlerini yapıyordum. abim ve yengem eve hiç para vermeden yaşayıp gidiyordu. arada çok kötü kavgalar haksızlıklar var fakat konu dağılmasın diye anlatmıyorum.
neyse bunlar geçti çok şükür. güzel bir iş buldum, annem emekli oldu hayat bizim için daha güzel olmaya başladı. annem hep bizimleydi zaten, ama babam bir kere bile arayıp sormadı. ben aradım birgün, gittikten 1 ay sonra sanırım. birdaha beni arayıp sormayın, öldü bilin çekin ellerinizi benden dedi. o lafı sindirebilmek zor olmuştu. uzun süre bizi başka kadın için bırakıp gitmesini hazmedemedim ve affedemedim, hoş hala etmiyorum. erkek arkadaşlarım oldu, yanlış adamlardan aşk öğrenmeye çalıştım, kimi zaman çok mutlu oldum, kimi zaman üzüldüm. ama hep dimdik durabildim. şimdi bakıyorum o zamanlar ne kadar dik durabilmişim diyorum. bir şekilde hep mutlu olmayı bildim. bu sürede yeğenlerim oldu.anneme miras kaldı maddi durumumuz daha da iyi oldu çoğu kötü şey geçmişti.
ama son 1 yıldır hayatım o kadar bulanık ki. annem hep abime bağlı bir kadındı, bizi de çok seviyordu evladıyız nasıl sevmesin, ama hep ona ayrıcalıklıydı. abimin çocukları, abim hep önceydi onun için. bunun için bizi o kadar kırdı ki. artık hissizleşmiştik ikizimle. tepki bile veremiyorduk, kabullenmiştik.
son ilişkim de 1 sene sürdü ve 3 haftasır ayrıyız. beni terketti. artık heyecanı kalmadığını, onu boğduğumu, sevdiğini fakat artık istemediğini söyledi. ona aşıktım, hala öyleyim. aldattı affettim, hemde af dilemediği halde. çapkındı biliyordum, ama benleyken düzelir sanmıştım. ama öyle olmadı. sürekli kırdıkça kırdı beni, onu bırakamayacağımı hissettiği için tüm bunları yaptı. çok özlüyorum, öyle evde uzanırken sanki kokusu burnuma geliyor, her gece rüyamda görüyorum uyanınca olmadığını görünce kalbimin acıdığını hissediyorum. ama sonuç olarak bir gerçek var, bitti. bu benim kırılma noktam oldu sanırım. hayatımın kırılma noktası. yıllarca hayat koşuşturması içindeyken annem ilgisizliği, babamın olmayışı ve onun sevgisinin olmayışı pek hırpalayamamıştı beni. ama artık hırpalıyor. işten ayrıldım, 3 haftada 8 kilo verdim. hayata küstüm. sevilmeyişim geliyor aklıma. ben hep verdikçe beni hiç sevmediler. ama ben onları hiç bişey yapmazkende, öylece karşımda dururken de sevmiştim. şimdi dışarı çıkmıyorum, neden sevilmediğimi sorguluyorum. ben 12 sene mücadele ettim sanırım artık edemiyorum. bir kez de biri benim için bişey yapsın istiyorum. pazartesi hastaneye gidicem, psikolojim alt üst çünkü. düzelip eskisi gibi olmak istiyorum. ama bu gücü kendimde bulamıyorum. yorgunum. konunun sonunu nasıl bağlayacağımı bilemiyorum:)
velhasıl 30 yaşında kadınım, sevilmeyişimi aşamıyorum. gücüm kalmadı. babamın eksikliğini yanlış adamlardan sevgi bekleyerek geçirdiğimi son ayrılığımda fark ettim, bunu aşmak ve normal hayatıma dönmek istiyorum. tüm herkesi affedip unutup yoluma bakmak.
okuduğunuz için teşekkür ederim. iyi akiamlar,
o kadar değer verirken sevilmemek çok zoruna gidiyor insanin(
