Allah'ım, çok kötü olduğum anlarımda, kritik anlarda bana konuşabileceğim bir insan nasip ettin, daimi kalamasalar da olsun, gerçekten bakıyorum da geriye tam zamanındaymış gibi.
Bir zaman var ki yine çok ihtiyacım vardı, çok canım acıdı ama demek ki kendim atlatmam gerekiyormuş dedim artık, böyle bir artı kazanacağım sanırım dedim, yalnızdım. Belki de onlardan birine yazmalıydım bilmiyorum ama yanı başımda bir dost istedim aslında en çok, yanımda olunmasına ihtiyacım vardı daha çok, içtenliğe. Bir de o kabus var, uyanınca berbat hissettiğim, yalnız uyandığım, birini aradığım bulamadığım ve daha da kötü hissettiğim, hoş annem babam olsa nolacaktı ki, ciddiye mi alacaklardı, sanmıyorum.. Şimdi ağladığımı görse neler kurar kafasında, erkeğin biri mi ağlattı der, ne karıştırıyorsun bir şey mi geldi başına der, delirdin mi der. O an mesaj attığım insan da bana çare olmadı, biliyordum zaten de.. işte. Onu da öyle atlatmam gerekiyormuş dedim.. Başka ildeki o adam bile bildi kabusumu.
Şimdi.. Çoook yorgunum, çok birikti, çok zorlanıyorum şuan, kolayca ağlayabiliyorum bu hiç iyi değil, kırıp dökmek istiyorum, kendime zarar verebilirmişim gibi geliyor, o kadar yorgunum. Ve her gün bu durumda olma nedenim yenileniyor, rahatlayamıyorum. İşe girmeliyim, insani olarak büyük oranda iyi olmayacak gibi geliyor yine, çoğu yer böyle, bu halim geçmeden nasıl yeni şeylere katlanıcam diye düşünüyorum, hırslanmam gerekecek, daha maddi düşünmem gerkecek.
Birini nasip et Rabbim, nefes alabileceğim, beni anlayabilecek. Ya da ferahlık ver gönlüme.
Belki bu yazı da iyi gelir, bakalım.