Bir güncellemeyle geldim
Kızlar öncelikle net bir şekilde anladım ki doğum çok özel bir süreç kadın için. Doğumda kesinlikle eş ya da kadının annesi, kız kardeşi gibi mahremini açabileceği insanlardan başka kimse olmamalı. Hatta sürece hızlı adapte olabilmek açısından eş yeterli diye düşünüyorum. İlk başta verdiğim karar sadece eşimin yanımda olmasıydı ancak doğum olduktan yaklaşık 5 saat sonra vicdan yaptım ve kayınvalideye haber verdik.
O sırada ben anestezi etkisindeydim, henüz yürümemiştim ve sondam vardı. Kanamam yoğundu, hemşireler 5-6 kez vajinal muayene yapıp pıhtı çıkarıyordu. Yine de eşime annesine haber verebileceğini söyledim. Sonuçta torunu oldu dedim, üzüldüm lohusa aklımla. Kayınvalideyi aradık, neden daha önce haber vermediniz diye sitem etti önce. 15-20 dakika sonra da hastaneye geldi zaten. O geldiğinde ben ailemle daha yeni telefonda konuşuyordum. Yani önce kv haber verdik, benim ailemi sonrasında arayıp konuştuk.
Neyse kv odaya girdi, yanıma geldi. Şöyle bir elimi sıktı, niye haber vermediniz dedi yine. Tebrik ederim kızım, nasılsın, iyi misin demek yok. Hemen bebeğe gitti, ay üy çok tatlı maşallah vs. Koltuğa oturdu. Yaklaşık 5 saat boyunca koltukta hiçbir şey konuşmadan oturdu. Bu süreçte gelen geçen mememi sıkıyor, bir yandan emzirmeye çalışıyorum, bebek uyuyor uyanmıyor, kv ise bebeği her kucağıma aldığımda emiyor mu, sütün var mı diye soruyor. Emzirdikten sonra çocuk biraz süt çıkarıyor ağzından; sütün yaramıyor mu diye soruyor. En sonunda eşime lütfen anneni gönder çünkü hem ona ihtiyacımız yok hem de darlandım dedim. Eşim de tamam haklısın dedi, gönderdi.
Ertesi gün oldu. Sabah 11 gibi hemşireler beni muayene ediyor; çat diye kapı açıldı. Kapıyı çalmak yok tabii ki. Kv geldi. Eşim şaşırdı, işe gitmedin mi diye sordu. Yok gitmeyeceğim dedi. Yaklaşık 3-4 saat yine asla konuşmadan odada oturdu. Bu arada ben yürüyüşlerimi hemşireyle ya da kendim yapıyordum, ikinci gün baya toparlamıştım. Ben yürüyüş yaparken de eşim bebişle duruyordu. Bu esnada ailem beni aradı, telefonla konuşurken kayınvalideni ver de tebrik edelim dediler. Bunu duyan kv hemen kalktı, uyuyan bebeği uyandırıp ay ağlıyor ben bebeği tutayım falan dedi. Ben de telefonu uzattım, ailemle konuşmak zorunda kaldı. Yani resmen ailemle konuşmak istemedi. Ailem kendisinden 20 yaş büyük insanlar, hayırlı olsun ilk torunumuz dediler sadece telefonda ama benim kv resmen konuşmak istemedi. Bunu gören eşim de sinirlendi, anne sen eve geç artık biz iyiyiz ihtiyaç olursa çağırırız dedi ve yine kv yi eve gönderdi.
O akşam için eşim süpriz yapmış, başbaşa yemek ayarlamış hastane odasında; ilk anne baba yemeğimiz diye. Tam yemeği yemeye başladık, muhabbet ediyoruz. Sonra çayla tatlı yeriz, dizimizi açar izleriz diye plan yapıyoruz. Ay diyoruz ne güzel bir aile olduk vs, çat diye kapı açıldı. Yine kv geldi. Asla konuşmak yok sadece gelip boş boş oturuyor, bütün yemek bizi izledi. Sonra bebeği emzirmeye diye aldım, emiyor mu diye abuk sabuk sorular sordu. Sonra bana doğumda haber vermediniz ben anneyim diye sitem etti durdu. Bu arada benim ailemden kimse yok, eve gidince gelirsiniz hastaneye gelmeyin demiştim. Yani ailede kv den başka gelen giden de yok. Hani desem ki kv bir yardımı dokunuyor, bebek zaten el kadar emiyor ve uyuyor. Alıp kucağına sevemez yeni doğmuş bir günlük bebek sonuçta ya da farklı bir ihtiyaç söz konusu değil. Eşim zaten annesiyle zaman geçirmeyi sevmiyor, bir de kv böyle bana laf sokunca sinirleniyor adam. Gerginlik oluyor. En sonunda eşim yine anne hadi ziyaret saati bitti dedi eve gönderdi.
Son gün artık hastaneden çıkacağız. Hazırlanmaya başladık eşimle, çat diye yine geldi. Bu arada gelmeden arayıp haber vermiyor. Kafasına göre geliyor. Biz de hazırlandık, bebişi alıp evimize geleceğiz. Bir baktım bu da geliyor, bizimle eve gelecekmiş. Ama hiç sormuyor geleyim mi, nasıl planladınız diye. Bu arada evde de evcil hayvanımız var, bebeği tanıştıracağız vs ekstra bir insan sadece stres sebebi olacak. Eşim yine anne sen gelme biz bi evimize gidelim, bi düzenimizi kuralım, kedimiz bebeğimizle tanışsın, bizi biraz kendi halimize bırak lütfen zaten 3 gündür geliyorsun dedi.
Bebiş doğalı 2 hafta oluyor nerdeyse. Eve henüz ziyaretçi kabul etmedik. Şu ana kadar eşim her konuda inanılmaz destek oldu, iki gündür işe gidiyor biz evde yalnız kalıyoruz ve hayatımın en keyifli anlarını yaşıyorum kızımla. Sürece çok çabuk adapte olduk, yemeğimi yapıyorum; evimi topluyorum, bebeğime bakıyorum. Anne ya da kv desteği şart diyorlardı, diyordunuz ama hayır, benim için öyle olmadı. Aksine zihnim tertemiz, her şeye kendim karar veriyor olmak beni çok rahatlattı. Karışan yok, laf sokan yok. Keşke kv nin hastaneye de bu kadar sık gelmesine ya da saatlerce boş boş oturmasına izin vermeseydim. Sürekli emiyor mu, sütün geliyor mu diye saçma sorulara maruz kalmasaydım.
Hem hastane sürecinde hem de sonrasında bir kez olsun bana nasılsın diye sormadı. Eşime her gün yazıyormuş, bebek nasıl diye. Ben de eşime yine de fotoğraflarını at falan diyorum ama hiç eve gelmesini falan istemiyorum artık. Tabi o tetikte bekliyor, çağırdığım an gelecek. Hatta arkadaşlarını, akrabalarını toplayıp gelecek.
İşte böyle…
Doğum kolay bir şey değilmiş arkadaşlar… Doğum psikolojisi hele çok çok zor. Dilerim hiçbir kadın istemediği bir muameleye maruz kalmaz bu süreçte. Ben vicdanıma yenildim, keşke yenilip eşime anneni ara demeseydim. Böyle saçma sapan sorulara maruz kalacağımı, daha doğum yaptığım ilk saatlerde gelmeyen sütüm sebebiyle yetersiz hissettirileceğimi, eşimle belki bir daha yaşayanayacağımız en özel anlarımın böyle baltalanacağını bilseydim hiç haber vermezdim kayınvalideye. Ne diyeyim, kötü anları unutup güzelliklere odaklanmalıyım.
eşimin yaklaşık 15 gün babalık izni olacak. Beraber her şeyi hallederiz, sizi hiç bırakmam diyor. O böyle olduğu için benim de içim rahat ediyor haliyle. Kızının ilk anları onun için de unutulmaz olsun istiyorum. Bize özel kalsın her şey. İsteyince oluyor demek ki
benim dediğimde buydu B planı insanı mutlaka olmalı, panik stres yapmayacak vıdı vıdı konuşamayacak. 
kayınvalidenizi açıkçası anlayamadım hastane de arkadaş çağırmak ikram Hazırlamak bı garip.yanimda annem kaldı hep çok şükür iyiki var
