Doktorun söyledikleri...

tazemom .!.:

Bu doktoruda araştırarak gitmiştim zaten bir üniversitede doçent bilir belki bana yardım eder dedim. Hasta öykümü alırken başka rahatsızlığın var mı dedi yok dedim. Sonra kendi kendine bunca şeyden sonra daha nolsunki dedi. İçinizde bir yer vardır cız eder ya kendimi çok kötü hissettim. Genel tavırları bu şekilde olabilecek en kötü şey zaten var daha nolsun gibi. İnsan doktora güvenmek, yalan bile olsa güzel teselliler duymak ister değil mi yola devam edebilme gücü bulmak için.

Genişletmek için tıkla...

tazemom .!.:

Hepinize merhaba. Sizleri sıkmadan derdimi anlatmaya çalışayım. Buradan çözüm sunulacak bir derdim yok sadece anlatmak içimi dökmek istiyorum.
Yıllardır diyabetle yaşıyorum. Bu hastalık ne yazıkki aile mirası. Küçük yaştan beri benimle. Bu arada 18 haftalık gebeyim. Gebelikten önce kontrol edebilmem daha kolaydı ama artık öyle değil. Günde 10 kez parmaklarımı delmek, dengede tutmaya çalışmak ama başaramamak beni psikolojik olarak yıprattı. Ben zaten bu kadar yıpranırken, korkarken doktorun söyledikleri beni geleceğe dair karanlık bir kuyuya soktu sanki.

Belirteyim açlık şekerim 120 140 oluyor eğer çok aç yatarsam yada insülini yüksek doz vurursam sabahları 100 ve altını görebiliyorum ama bu seferde şekerin ne kadar düşeceğini bilemediğimden çoğu zaman hipoglisemiye giriyorum. Doktor bu değerlerin bebekte çok büyük sonuçlara yol açacağını, çok beklentiye girmememi söyledi bebek adına. Benim içinde yazık daha çok gençsin cık cık gibi acıma sözleri kullandı. Burada çok detaya da girmek istemiyorum genel hatlarıyla böyle yani çok yaşamayacağımı düşünüyormuş. Yaşarsamda eksik yaşarım erken yaşta ölürüm yani. Kendimi geçtim bebek için hiç umutlu konuşmaması beni çaresizliğe itmesi çok yaraladı. 28 yaşındayım ve yıllarca istenen beklenen bir bebekti.

Doktor değiştir diyenler olacaktır, değiştirdim. Diyabetim olduğunu öğrenen her doktor (abartmıyorum belki 5 doktor değiştirdim) bana acıyor ve ilgilenmek istemiyorlar. Özelide denedim devletide. Bu hastalığı olupta sağlıklı bebek doğuran yüzde çok azmış. Kalbi delik olurmuş, damarları ters olurmuş, erkenden alınmazsa karnımda ölürmüş gibi gibi. Çok yorulduğumu hissediyorum normal insanların bir oturuşta yediği yaş pastadan ben ömrümce bir dilim yesem sonrasında sıkıntı yaşıyorum. İlk defa sanki ilerim yokmuş gibi hissediyorum ve hiç kurtulamayacağım bu hastalıktan. Bebeğim için duadan başka şansım yok sabahtan beri ağlıyorum ve çözümünüz olmaması çok acı.

Genişletmek için tıkla...

Uzgunprenses .!.:

Canımın ici kıyamam sana ben lütfen üzülme nasıl hastalar bile doğum yapabiliyor sağlıkla bebeklerini kucaklarına alıyorlar... Allah korusun neden ölecekmişsin yahu öyle birşey yok.. benim tanıdığım ve çok sevdiğim bir ablam diyabet hastasıydı zorlandı ama doğum yaptı kendi de bebeği de çok sağlıklı. Ağlama üzülme. Araştır ankara istanbul gibi büyük şehirlerde daha iyi hekimler vardır eminim ki.. sonuçlarını yaz kuzum üzülme lütfen dualarım seninle

Genişletmek için tıkla...

Papatya gelini .!.:

Kızıma hamileydim çok isteyerek hamile kalmıştım dr kontrolleri tester ve taramalarda kuzımın down sendromlu olduğunu çok yaşamıcanı kalbinin delik olabileceğini birçok rahatsızsık çıkabileceğini buyüzden gebeliği hemen sonlandırmaları gerektiğini söylediler dünya nasıl başıma yıkıldı sana anlatamam hastanenin bahçesine yolun kenarına oturdum hüngür hüngür ağladım.Sonra dedimki kendi kendime sen bu bebeği çok istedin rabbim böylesini layık gördü ömrün oldukçada bakıp büyütüceksin bu bebeği doğurucaksın dedim şuan bile inan ağlayarak yazıyorum çağresiz hissetmeni çok iyi anlıyorum aylarca kahroldum taki güzel kuzımı kucağıma alıncaya kadar (bende eşimde esmeriz) sapsarı saçlı masmavi gözlü bembeyaz dünya güzeli ve okadar sağlıklı bir kız doğduki ogün sen benim mucizemsin dedim rabbimin bana mükafatısın dedim şimdi kuzım 8 yaşında.
Allahtan ümit kesilmez rabbim senide sağlığına sağlıkla bebeğine kavuştursun

Genişletmek için tıkla...

tazemom .!.:

Hepinize merhaba. Sizleri sıkmadan derdimi anlatmaya çalışayım. Buradan çözüm sunulacak bir derdim yok sadece anlatmak içimi dökmek istiyorum.
Yıllardır diyabetle yaşıyorum. Bu hastalık ne yazıkki aile mirası. Küçük yaştan beri benimle. Bu arada 18 haftalık gebeyim. Gebelikten önce kontrol edebilmem daha kolaydı ama artık öyle değil. Günde 10 kez parmaklarımı delmek, dengede tutmaya çalışmak ama başaramamak beni psikolojik olarak yıprattı. Ben zaten bu kadar yıpranırken, korkarken doktorun söyledikleri beni geleceğe dair karanlık bir kuyuya soktu sanki.

Belirteyim açlık şekerim 120 140 oluyor eğer çok aç yatarsam yada insülini yüksek doz vurursam sabahları 100 ve altını görebiliyorum ama bu seferde şekerin ne kadar düşeceğini bilemediğimden çoğu zaman hipoglisemiye giriyorum. Doktor bu değerlerin bebekte çok büyük sonuçlara yol açacağını, çok beklentiye girmememi söyledi bebek adına. Benim içinde yazık daha çok gençsin cık cık gibi acıma sözleri kullandı. Burada çok detaya da girmek istemiyorum genel hatlarıyla böyle yani çok yaşamayacağımı düşünüyormuş. Yaşarsamda eksik yaşarım erken yaşta ölürüm yani. Kendimi geçtim bebek için hiç umutlu konuşmaması beni çaresizliğe itmesi çok yaraladı. 28 yaşındayım ve yıllarca istenen beklenen bir bebekti.

Doktor değiştir diyenler olacaktır, değiştirdim. Diyabetim olduğunu öğrenen her doktor (abartmıyorum belki 5 doktor değiştirdim) bana acıyor ve ilgilenmek istemiyorlar. Özelide denedim devletide. Bu hastalığı olupta sağlıklı bebek doğuran yüzde çok azmış. Kalbi delik olurmuş, damarları ters olurmuş, erkenden alınmazsa karnımda ölürmüş gibi gibi. Çok yorulduğumu hissediyorum normal insanların bir oturuşta yediği yaş pastadan ben ömrümce bir dilim yesem sonrasında sıkıntı yaşıyorum. İlk defa sanki ilerim yokmuş gibi hissediyorum ve hiç kurtulamayacağım bu hastalıktan. Bebeğim için duadan başka şansım yok sabahtan beri ağlıyorum ve çözümünüz olmaması çok acı.

Genişletmek için tıkla...

tazemom .!.:

Bu doktoruda araştırarak gitmiştim zaten bir üniversitede doçent bilir belki bana yardım eder dedim. Hasta öykümü alırken başka rahatsızlığın var mı dedi yok dedim. Sonra kendi kendine bunca şeyden sonra daha nolsunki dedi. İçinizde bir yer vardır cız eder ya kendimi çok kötü hissettim. Genel tavırları bu şekilde olabilecek en kötü şey zaten var daha nolsun gibi. İnsan doktora güvenmek, yalan bile olsa güzel teselliler duymak ister değil mi yola devam edebilme gücü bulmak için.

Genişletmek için tıkla...

BEGONFiL .!.:

Cok sükür saglikli :) yalniz ailedesarisin var miydi

Genişletmek için tıkla...

tazemom .!.:

Hepinize merhaba. Sizleri sıkmadan derdimi anlatmaya çalışayım. Buradan çözüm sunulacak bir derdim yok sadece anlatmak içimi dökmek istiyorum.
Yıllardır diyabetle yaşıyorum. Bu hastalık ne yazıkki aile mirası. Küçük yaştan beri benimle. Bu arada 18 haftalık gebeyim. Gebelikten önce kontrol edebilmem daha kolaydı ama artık öyle değil. Günde 10 kez parmaklarımı delmek, dengede tutmaya çalışmak ama başaramamak beni psikolojik olarak yıprattı. Ben zaten bu kadar yıpranırken, korkarken doktorun söyledikleri beni geleceğe dair karanlık bir kuyuya soktu sanki.

Belirteyim açlık şekerim 120 140 oluyor eğer çok aç yatarsam yada insülini yüksek doz vurursam sabahları 100 ve altını görebiliyorum ama bu seferde şekerin ne kadar düşeceğini bilemediğimden çoğu zaman hipoglisemiye giriyorum. Doktor bu değerlerin bebekte çok büyük sonuçlara yol açacağını, çok beklentiye girmememi söyledi bebek adına. Benim içinde yazık daha çok gençsin cık cık gibi acıma sözleri kullandı. Burada çok detaya da girmek istemiyorum genel hatlarıyla böyle yani çok yaşamayacağımı düşünüyormuş. Yaşarsamda eksik yaşarım erken yaşta ölürüm yani. Kendimi geçtim bebek için hiç umutlu konuşmaması beni çaresizliğe itmesi çok yaraladı. 28 yaşındayım ve yıllarca istenen beklenen bir bebekti.

Doktor değiştir diyenler olacaktır, değiştirdim. Diyabetim olduğunu öğrenen her doktor (abartmıyorum belki 5 doktor değiştirdim) bana acıyor ve ilgilenmek istemiyorlar. Özelide denedim devletide. Bu hastalığı olupta sağlıklı bebek doğuran yüzde çok azmış. Kalbi delik olurmuş, damarları ters olurmuş, erkenden alınmazsa karnımda ölürmüş gibi gibi. Çok yorulduğumu hissediyorum normal insanların bir oturuşta yediği yaş pastadan ben ömrümce bir dilim yesem sonrasında sıkıntı yaşıyorum. İlk defa sanki ilerim yokmuş gibi hissediyorum ve hiç kurtulamayacağım bu hastalıktan. Bebeğim için duadan başka şansım yok sabahtan beri ağlıyorum ve çözümünüz olmaması çok acı.

Genişletmek için tıkla...