Icimi dokmeye o kadar ihtiyacim var ki. Ben, 6 yaslarinda bir kizi olan bosanmis bir bayanim. Bosanali 4 sene oldu. Meslek sahibiyim. Beni arkadaslarim bir bey ile tanistirdilar, bastan istememistim ama sans vermek istedim ve tanistik. Kendisi yoksul ulkelere hizmet eden biri. Ben de ayni sekilde, gonullu olarak hizmet eden biriyim. Bu bey benim ismimi duymus ve bu ablalara beni defalarca soyleyip tanismak istedigini soylemis. Hatta haftalarca aylarca tanistirin tanistirin diyip durmus.
Velhasil, tanistik ve konusmaya basladik. Hersey hizli ve guzel gelismisti. Gunde nerdeyse yuz defa arayip soruyorduk birbirimizi. Surekli beni sevdigini dile getiriyordu. Duygularimiz birbirimize yogundu ve evlenmeye karar verdik. Elbisemi aldi, cicegimi yaptirdim, nikah sekerlerini yaptirdim, fotografciyi ayarlamistim..
Bu bey, is geregi surekli arabada gezen biri. Ve gecen hafta nerdeyse 12 saat boyunca kendisinden haber alamadim. Tek basina yasayan biri, ailesi Turkiyeye temelli donmus. Neyse, aramalarima cevap vermedi, mesajlarima donmedi ve gece yarisi, ailesinden birini aradim, endiselendigim ve korktugum icin. Herkes bunu arayinca sok mu oldu bilmiyorum, birden gece yarisi bana su mesaji atti: Beni bir daha arama. Ben tabiki sok oldum, bu kadar deger verdim, endiselendim, bu mu?
O gunden bugune ne bir aciklama yapti, ne de aradi ne de mesaj yazdi. Hicbirsey. Hic anlam veremedim.
Ya ben mi cok uzerine gittim? Siz olsaydiniz napardiniz? Ben o geceden sonra ona mesaj yazdim, endiselendigimi falan. Okudu ama geri donmedi.
Simdi bugun tam bir hafta oldu. Bizi tanistiran ablalara da demis: olmayacaginin farkina vardim.
