• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Düşünmeden nasıl durabiliyor insanlar?

yukki

Popüler Üye
Kayıtlı Üye
15 Mayıs 2016
324
350
103
32
Ülkenin her yerinden başka felaket haberleri gelirken ben başka şeye odaklanamıyorum. Mesela bi kıyafet dükkanda kıyafet satsam yada alsam bile vicdan azabı duyuyorum artık. ülke bu haldeyken hala kendimizi düşünüyoruz, kapitalizme köle olmuşuz adeta ben içten içe çok vicdan yapiyorum bu durumu. Normal yaşayamıyorum, etrafımda hangi arabayı alsam, yada ikinci çocuğu mu yapsam gibi düşünceler çok garip geliyor. Ama biliyorum ki kimse rahatını bozmak istemiyor.

Ben her gün ağlıyorum neredeyse. Kendimi öldürmeyi bile düşünüyorum. Hayatımı adayacak amacım yok, kapitalist amaçlar boş geliyor para kazanayım, çocuk yapayım, araba alayım vs.
Hayvanları, doğayı kurtarmak istiyorum ama daha bi iki görüntü görsem ağlama geliyor, yeterince güçlü değilim psikolojik olarak. İçimi dökmek için yazdım bu konuyu da günlük işlere odaklanamıyorum çünkü hayatım tepetaklak oldu iyice. Yardım mi almam lazım ne yapmam lazım bilmiyorum.
 
Bilmem kaç milyar yıldır var olan bir dünya üzerinde yaşıyoruz, ömrümüz taş çatlasın 70 sene. Ölüp gideceğiz nasıl olsa, bize de kalmayacak yani bu dünya. O yüzden intihar fikrini kaldır at öncelikle.
Bizden önce kölelik vardı şimdi çeşitli versiyonlarıyla devam ediyor işte. Hep gücü elinde tutan bir zümre vardı, dünyanın geri kalanı açlık sefalet içindeydi. Hala öyle.. Adı değişiyor içerik aynı hep..
Ben de çok düşünürüm, yaşamaya değer bulmam zaman zaman içinde bulunduğum bu adaletsiz düzeni.
20'li yaşlarımdayken daha da ateşliydim.. Daha öfkeliydim..
Ama gelmiş bulunduk bir kere. Elimde olsa bu ülkede bu coğrafyada doğar mıydım? Asla..
Elimiz gücümüz yettiğince bir şeyleri güzelleştirmeye, bir eğriliği doğrultmaya, bir yanlışa karşı çıkmaya, hayır demeye çalışacağız, başka çaresi yok.. Zevkini de sürmeye çalışacağız, gamsız olmaya da çalışacağız.. Yapacak bir şey yok. Çok düşünme. Dediğim gibi 100 sene sonra şu forumdaki hiçbir insan hayatta olmayacak.
 
Bilmem kaç milyar yıldır var olan bir dünya üzerinde yaşıyoruz, ömrümüz taş çatlasın 70 sene. Ölüp gideceğiz nasıl olsa, bize de kalmayacak yani bu dünya. O yüzden intihar fikrini kaldır at öncelikle.
Bizden önce kölelik vardı şimdi çeşitli versiyonlarıyla devam ediyor işte. Hep gücü elinde tutan bir zümre vardı, dünyanın geri kalanı açlık sefalet içindeydi. Hala öyle.. Adı değişiyor içerik aynı hep..
Ben de çok düşünürüm, yaşamaya değer bulmam zaman zaman içinde bulunduğum bu adaletsiz düzeni.
20'li yaşlarımdayken daha da ateşliydim.. Daha öfkeliydim..
Ama gelmiş bulunduk bir kere. Elimde olsa bu ülkede bu coğrafyada doğar mıydım? Asla..
Elimiz gücümüz yettiğince bir şeyleri güzelleştirmeye, bir eğriliği doğrultmaya, bir yanlışa karşı çıkmaya, hayır demeye çalışacağız, başka çaresi yok.. Zevkini de sürmeye çalışacağız, gamsız olmaya da çalışacağız.. Yapacak bir şey yok. Çok düşünme. Dediğim gibi 100 sene sonra şu forumdaki hiçbir insan hayatta olmayacak.
Ne guzel yazmışsınız bazen unutuyorum bunları gözüme perde iniyor iyi yönleri göremiyorum. O yüzden böyle şeyleri okumak iyi geliyor. Normal zamanlarımda düşündüklerimi tekrar hatırlatıyor bana.
 
kira gelirim var aileden bi de freelance işler yapıyorum ama zor yetiyor geçinmeye tabi bi de bu yangın olaylarında kafamı toplayıp yapmam gerekenlere odaklanamadim bir türlü.
Yani kira geliriniz varsa zaten siz de bu beğenmediğiniz kapitalist sistemin bir parçasısınız. Hepimiz de sizin gibi, bu sistem içinde bir şekilde karnımızı doyurmak ve yaşamak için mücadele veriyoruz, ama beğenerek ama beğenmeyerek. Doğa için ağlamak üzülmek tabiki doğal bişey ama bunu yerine daha efektif şeyler yapın madem üzülüyorsanız bu kadar. Mesela ağaç dikin, barınakları ziyaret edin, hayvan beslemesi yapın. Oturup üzülerek bir şeylerin değişmeyeceğini anlamalıyız önce bence.. Boş vaktiniz de vardır muhtemelen freelance çalışıyormuşsunuz. Projeler yapın ya da yapılanlara gönüllü katkı sağlayın. Belki üzüntünüz bir nebze hafiflemiş olur.
 
Yani kira geliriniz varsa zaten siz de bu beğenmediğiniz kapitalist sistemin bir parçasısınız. Hepimiz de sizin gibi, bu sistem içinde bir şekilde karnımızı doyurmak ve yaşamak için mücadele veriyoruz, ama beğenerek ama beğenmeyerek. Doğa için ağlamak üzülmek tabiki doğal bişey ama bunu yerine daha efektif şeyler yapın madem bu kadar üzülüyorsanız bu kadar. Mesela ağaç dikin, barınakları ziyaret edin, hayvan beslemesi yapın. Oturup üzülerek bir şeylerin değişmeyeceğini anlamalıyız önce bence.. Boş vaktiniz de vardır muhtemelen freelance çalışıyormuşsunuz. Projeler yapın ya da yapılanlara gönüllü katkı sağlayın. Belki üzüntünüz bir nebze hafiflemiş olur.
Oyle yapmam lazım vicdanımı oyle biraz rahatlatabilirim belki. Tabi ki mağarada yaşayamayız para kazanmak lazım ama içime de sinmiyor işte ne biliyim. O barınaklarda vs görev yapabilmem için psikolojik destek almam lazım dediğim gibi ağlama krizi geliyor kendimi toparlayamıyorum oradakilere yarardan çok zararım olur şu an. Bunun üzerinde çalışacağım.
 
Artık bu yangın haberlerinde iyice çöktüm kac gündür uyuyamıyorum bile. Yardım lazım gerçekten.
Yangın haberlerine ağlamaktan benim de içim dışıma çıktı. Diyecek bir şey bulamıyorum. O yangınların çıkmasında en ufak emeği olanlar o ateşler de cayır cayır yansınlar.
 
Oyle yapmam lazım vicdanımı oyle biraz rahatlatabilirim belki. Tabi ki mağarada yaşayamayız para kazanmak lazım ama içime de sinmiyor işte ne biliyim. O barınaklarda vs görev yapabilmem için psikolojik destek almam lazım dediğim gibi ağlama krizi geliyor kendimi toparlayamıyorum oradakilere yarardan çok zararım olur şu an. Bunun üzerinde çalışacağım.
Bu kadar psikolojiniz kötüyse destek alın bence. Hayvanlara çok vicdan yapıyorsanız başka alanlarda gönüllü olun.. Dediğim gibi doğa projeleri var katılın ne bileyim en kötü apartmanınızın bahçesine bir ağaç dikin. Emin olun kendinizi daha iyi hissedersiniz.
 
Ülkenin her yerinden başka felaket haberleri gelirken ben başka şeye odaklanamıyorum. Mesela bi kıyafet dükkanda kıyafet satsam yada alsam bile vicdan azabı duyuyorum artık. ülke bu haldeyken hala kendimizi düşünüyoruz, kapitalizme köle olmuşuz adeta ben içten içe çok vicdan yapiyorum bu durumu. Normal yaşayamıyorum, etrafımda hangi arabayı alsam, yada ikinci çocuğu mu yapsam gibi düşünceler çok garip geliyor. Ama biliyorum ki kimse rahatını bozmak istemiyor.

Ben her gün ağlıyorum neredeyse. Kendimi öldürmeyi bile düşünüyorum. Hayatımı adayacak amacım yok, kapitalist amaçlar boş geliyor para kazanayım, çocuk yapayım, araba alayım vs.
Hayvanları, doğayı kurtarmak istiyorum ama daha bi iki görüntü görsem ağlama geliyor, yeterince güçlü değilim psikolojik olarak. İçimi dökmek için yazdım bu konuyu da günlük işlere odaklanamıyorum çünkü hayatım tepetaklak oldu iyice. Yardım mi almam lazım ne yapmam lazım bilmiyorum.
Şimdi benim terligim koptu, terlik almak istiyorum (kaliteli bir şey),saçımın boyası akti dip boyasina gitmem lazım. Bunlar da size kapitalist ihtiyaçlar gibi gelebilir ama ülke yangın yeri diye bunları yapmaktan vazgececek değilim.
Düşüncelerinize tek bir noktada katılıyorum her şey bu kadar berbat giderken yarın yokmuscasina 2. Ve 3.cocugu yapanlari ben de anlamıyorum
 
Mesela ülkenin her tarafı yanıyor ama birileri “satın alma sahiplen” diye demeç veriyor, büyük haber kanalları da bunu sosyal medyada paylaşıyor.
Toplum önünde, örnek olmayan insanların kendi hayatlarına odaklanması kadar normal ne olabilir? Sokağa çıkıp protesto mu yapalım, izin verirler mi? Yapsak ne olur, faydası var mı? Uçağınızla gidip yangını söndüremiyorsanız üzülerek izlemekten ve hayatınıza devam etmekten daha normal birşey yok. Bence sizin durumunuz çok normal değil.
 
Sizinki de, hiç umursamayanların hali de normal değil.
Şimdi yangın var diye mesela bu akşam karnımızı doyurmayıp, ihtiyacımız olan pantolonu olmasak yangına ne faydamız olacak?
Yapabileceğim bir şey olmayan konularda dua etmek dışında bir şey yapmıyorum, elden gelmiyor çünkü.
Üzülüyor muyum? Çok. Hayata devam ediyor muyum? Elbette.
 
Ülkenin her yerinden başka felaket haberleri gelirken ben başka şeye odaklanamıyorum. Mesela bi kıyafet dükkanda kıyafet satsam yada alsam bile vicdan azabı duyuyorum artık. ülke bu haldeyken hala kendimizi düşünüyoruz, kapitalizme köle olmuşuz adeta ben içten içe çok vicdan yapiyorum bu durumu. Normal yaşayamıyorum, etrafımda hangi arabayı alsam, yada ikinci çocuğu mu yapsam gibi düşünceler çok garip geliyor. Ama biliyorum ki kimse rahatını bozmak istemiyor.

Ben her gün ağlıyorum neredeyse. Kendimi öldürmeyi bile düşünüyorum. Hayatımı adayacak amacım yok, kapitalist amaçlar boş geliyor para kazanayım, çocuk yapayım, araba alayım vs.
Hayvanları, doğayı kurtarmak istiyorum ama daha bi iki görüntü görsem ağlama geliyor, yeterince güçlü değilim psikolojik olarak. İçimi dökmek için yazdım bu konuyu da günlük işlere odaklanamıyorum çünkü hayatım tepetaklak oldu iyice. Yardım mi almam lazım ne yapmam lazım bilmiyorum.
Doğaya, dünyaya ve tüm canlıların yaşam haklarına duyarlı ve saygılı olmalıyız evet. Elbette üzüleceğiz çaresiz kaldığımız anlarda. Biraz önce sosyal medya üzerinden siyasileri de etiketleyerek yaptığım ülkemdeki yangınlarla ilgili paylaşıma fotoğraflar eklerken, yorum ve düşüncelerimi yazarken gözlerim doldu... Son yıllarda fazlasıyla artan kadınlara, çocuklara yönelik taciz ve eziyetlere göz yaşı dökmemek mümkün mü. Birazcık yüreğinde insanlık barındıran herkesi derinden yaralıyor bu ve daha nice konular. Ama dünya iyisiyle kötüsüyle böyle bir yer. Cennet gibi neden değil bu dünya diye üzülmekten günlük yaşamınızı sürdüremiyorsanız, kendinizi yok etmeyi düşünmeye başlayacak kadar hayattan nefret etme sınırına geldiyseniz yardım almalısınız. Dünya her gün daha kötüye gidiyor evet ama halen vazgeçilmez güzellikleri ve milyarlarca masum canlısı var. Üstelik duyarlı insanlara da fazlasıyla ihtiyaçları var. Yardım alın, dayanılır kılın hayatı kendinize. Sonra yaşamaya ve doğruyu güzeli savunmaya devam diyin kaldığınız yerden..
 
Doğaya, dünyaya ve tüm canlıların yaşam haklarına duyarlı ve saygılı olmalıyız evet. Elbette üzüleceğiz çaresiz kaldığımız anlarda. Biraz önce sosyal medya üzerinden siyasileri de etiketleyerek yaptığım ülkemdeki yangınlarla ilgili paylaşıma fotoğraflar eklerken, yorum ve düşüncelerimi yazarken gözlerim doldu... Son yıllarda fazlasıyla artan kadınlara, çocuklara yönelik taciz ve eziyetlere göz yaşı dökmemek mümkün mü. Birazcık yüreğinde insanlık barındıran herkesi derinden yaralıyor bu ve daha nice konular. Ama dünya iyisiyle kötüsüyle böyle bir yer. Cennet gibi neden değil bu dünya diye üzülmekten günlük yaşamınızı sürdüremiyorsanız, kendinizi yok etmeyi düşünmeye başlayacak kadar hayattan nefret etme sınırına geldiyseniz yardım almalısınız. Dünya her gün daha kötüye gidiyor evet ama halen vazgeçilmez güzellikleri ve milyarlarca masum canlısı var. Üstelik duyarlı insanlara da fazlasıyla ihtiyaçları var. Yardım alın, dayanılır kılın hayatı kendinize. Sonra yaşamaya ve doğruyu güzeli savunmaya devam diyin kaldığınız yerden..
Teşekkürler cevap için ben de bir şeyler yapmak istiyorum ama kendime hayrım yok daha.
Dünyanın ihtiyacı var buna yalnız olmadığımı bilmek güzel umarım bir gün hep birlikte bir şeyler yapabiliriz o zaman gücümüz yeter ancak.
 
Düşünmeden duramiyoruz ama elden bişey gelmiyor. Sosyal medyalarimi kapattım, aylardır TV acmiyorum. Yangınları whatsap durumlarından öğrendim, memleketimde de var yangın. Ben tatildeyim. Eşime dedim vicdan azabı çekiyorum diye ama yapacak biseyimiz yok. Bu dünyaya çocuk getirmek ne kadar doğruydu onu sorguluyorum sadece. Birde düşünmeden ureyenleri.
Yanginlar için yardım toplantınirsa elimden geldigince ona katkı saglayacagjm. Yapabileceğim bu çünkü.
 
Ülkenin her yerinden başka felaket haberleri gelirken ben başka şeye odaklanamıyorum. Mesela bi kıyafet dükkanda kıyafet satsam yada alsam bile vicdan azabı duyuyorum artık. ülke bu haldeyken hala kendimizi düşünüyoruz, kapitalizme köle olmuşuz adeta ben içten içe çok vicdan yapiyorum bu durumu. Normal yaşayamıyorum, etrafımda hangi arabayı alsam, yada ikinci çocuğu mu yapsam gibi düşünceler çok garip geliyor. Ama biliyorum ki kimse rahatını bozmak istemiyor.

Ben her gün ağlıyorum neredeyse. Kendimi öldürmeyi bile düşünüyorum. Hayatımı adayacak amacım yok, kapitalist amaçlar boş geliyor para kazanayım, çocuk yapayım, araba alayım vs.
Hayvanları, doğayı kurtarmak istiyorum ama daha bi iki görüntü görsem ağlama geliyor, yeterince güçlü değilim psikolojik olarak. İçimi dökmek için yazdım bu konuyu da günlük işlere odaklanamıyorum çünkü hayatım tepetaklak oldu iyice. Yardım mi almam lazım ne yapmam lazım bilmiyorum.
İnsansınız gayet normal
 
Şimdi benim terligim koptu, terlik almak istiyorum (kaliteli bir şey),saçımın boyası akti dip boyasina gitmem lazım. Bunlar da size kapitalist ihtiyaçlar gibi gelebilir ama ülke yangın yeri diye bunları yapmaktan vazgececek değilim.
Düşüncelerinize tek bir noktada katılıyorum her şey bu kadar berbat giderken yarın yokmuscasina 2. Ve 3.cocugu yapanlari ben de anlamıyorum
Katılıyorum bugün üzüldüm yangınlara ve yazamayacağım bir konuya . Ama dışarı çıktım ekmeğimi dondurmamı da alıp geldim. Hayat devam ediyor.neden ölmek isteyelim herşey kötü diye? Bizim suçumuz mu?
 
Katılıyorum bugün üzüldüm yangınlara ve yazamayacağım bir konuya . Ama dışarı çıktım ekmeğimi dondurmamı da alıp geldim. Hayat devam ediyor.neden ölmek isteyelim herşey kötü diye? Bizim suçumuz mu?
Aynen her şeye de oturup aglayamayız.ulkeyi bu hale biz getirmedik sonuçta. ..
 
Nerede bir ormanlık alana gitsem çöpler görüyorum sinirden deli oluyorum. geçen sene bir göle gitmiştim kamp yapan bir sürü insan vardı adım attığın her yer çöp.bu sene göl diye bir şey kalmamış kurumuş. daha kendi insanımızı eğitememişiz bu konuda mülteci doldu her yer onların bıraktıkları alanlar daha fena. Devlet de umarsız hiç bir çalışma yapmıyor önlem almıyorlar cebine giren maaş sayısına bakıyorlar. Elini kolunu sallayan ormanlara girip yakabiliyor devlet de sadece bakıyor. bunun sonu ne olacak üzülüp hasta olmaktan başka bizim elimizden gelen hiçbir şey de yok :(
 
Back
X