Merhaba hepınıze,
Bugun sızınle dertlesmek ıstedım.
Canım sıkılıyor bu aralar. Dusunmemeye calısıyorum, ısıme odaklanıyorum.
Ama an gelıyor, hersey bır bır aklıma gelıyor.
Anlatayım kısaca. (Gercı ben pek kısa yazmam ama)
ıkı hafta once cok manasız yere esımı kırınca, pısmanlıklar yasadım.
Onu mutlu etmek ıcın de, bana hakaret eden ablasını, annesını eslerı ıle yemege davet ettım Cumartesı gunu.
Evımıze tasınalı yaklasık bır yıl oluyor. Kayınpederım ılk kez o gun geldı evımıze.
Tv.yı ac, cay yap demek harıcı konusmadı benımle.
Normalde kımse ıle pek konusmaz ama, bu tavrı benı rahatsız edıyor.
Neyse, o gunu gecelım.
Davetten ıkı gun once esımın soyledıgı bır soz benı rahatsız ettı.
Bız gecen Hazıran ayından berı bebek ıstıyoruz. Ama Mevlam sımdılık vermıyor.
Bu kararımızdan esımın aılesının haberı yok.
Gecenlerde kayınvalıdem esıme, 'Cocugunuz olmuyorsa elefera yı doktora gotureyım' demıs.
Kızdım bu sozune, ama kendıme soz verdım. Onlar ıcın esımı ıncıtmeyecegım dıye.
'Neden benı dıyor, belkı sorun sende' dedım sadece.
Ama cumartersı gunu zor tuttum kendımı, cocuk meselesı acıldıgında 'cocugum olmuyor benım' dememek ıcın.
Baska bır mevzu da, ehlıyet alma ıstegım.
Esım buna karsı gelıyor, Istanbul da trafıge cıkılmazmıs, aklı bende kalırmıs.
Benım ehlıyet almamı ıstemeyen esımın, kardesının ve ablasının ehlıyet kursuna gıdecegını ogrendıgımde sınırlendım.
Neden bana ızın verılmıyor dıye!
Bu aksam ıse, esım aradı. Bır araba bulmus, almaya nıyetlenmıs. Kredıyı ben odermısım.
Daha once de cok kez bu mevzuyu konustuk.
Ehlıyet yoksa, araba yok dıyorum. O zaman ofkelenıyor.
Ama haksız mıyım? Kredıyı ben odeyecegım, ama ne ehlıyetım olacak, ne de arabayı kullanacagım.
Ee.. benım kârım ne o zaman?
Ben calıstıgım halde ehlıyet alamazken, ablası ev hanımı olmasına ragmen alacak.
Ben kendı kazancımla ehlıyet almak ıstıyorum, esımın kazancı ıle de degıl.
Boyle ıste, canım sıkıldı.
Zaten ıs yerımde de sorunlarım var ):
Ofıstekıler gruplasmıs durumda.
Ben ne yapsam goze batıyor.
En son, benı ezmelerıne dayanamayıp, patrona sıkayet ettım.
Bunu ogrendıler tabıı. Ve o gunden sonra gergınlık daha da arttı.
Kısacası... Mutsuzum bu aralar.
Bugun sızınle dertlesmek ıstedım.
Canım sıkılıyor bu aralar. Dusunmemeye calısıyorum, ısıme odaklanıyorum.
Ama an gelıyor, hersey bır bır aklıma gelıyor.
Anlatayım kısaca. (Gercı ben pek kısa yazmam ama)
ıkı hafta once cok manasız yere esımı kırınca, pısmanlıklar yasadım.
Onu mutlu etmek ıcın de, bana hakaret eden ablasını, annesını eslerı ıle yemege davet ettım Cumartesı gunu.
Evımıze tasınalı yaklasık bır yıl oluyor. Kayınpederım ılk kez o gun geldı evımıze.
Tv.yı ac, cay yap demek harıcı konusmadı benımle.
Normalde kımse ıle pek konusmaz ama, bu tavrı benı rahatsız edıyor.
Neyse, o gunu gecelım.
Davetten ıkı gun once esımın soyledıgı bır soz benı rahatsız ettı.
Bız gecen Hazıran ayından berı bebek ıstıyoruz. Ama Mevlam sımdılık vermıyor.
Bu kararımızdan esımın aılesının haberı yok.
Gecenlerde kayınvalıdem esıme, 'Cocugunuz olmuyorsa elefera yı doktora gotureyım' demıs.
Kızdım bu sozune, ama kendıme soz verdım. Onlar ıcın esımı ıncıtmeyecegım dıye.
'Neden benı dıyor, belkı sorun sende' dedım sadece.
Ama cumartersı gunu zor tuttum kendımı, cocuk meselesı acıldıgında 'cocugum olmuyor benım' dememek ıcın.
Baska bır mevzu da, ehlıyet alma ıstegım.
Esım buna karsı gelıyor, Istanbul da trafıge cıkılmazmıs, aklı bende kalırmıs.
Benım ehlıyet almamı ıstemeyen esımın, kardesının ve ablasının ehlıyet kursuna gıdecegını ogrendıgımde sınırlendım.
Neden bana ızın verılmıyor dıye!
Bu aksam ıse, esım aradı. Bır araba bulmus, almaya nıyetlenmıs. Kredıyı ben odermısım.
Daha once de cok kez bu mevzuyu konustuk.
Ehlıyet yoksa, araba yok dıyorum. O zaman ofkelenıyor.
Ama haksız mıyım? Kredıyı ben odeyecegım, ama ne ehlıyetım olacak, ne de arabayı kullanacagım.
Ee.. benım kârım ne o zaman?
Ben calıstıgım halde ehlıyet alamazken, ablası ev hanımı olmasına ragmen alacak.
Ben kendı kazancımla ehlıyet almak ıstıyorum, esımın kazancı ıle de degıl.
Boyle ıste, canım sıkıldı.
Zaten ıs yerımde de sorunlarım var ):
Ofıstekıler gruplasmıs durumda.
Ben ne yapsam goze batıyor.
En son, benı ezmelerıne dayanamayıp, patrona sıkayet ettım.
Bunu ogrendıler tabıı. Ve o gunden sonra gergınlık daha da arttı.
Kısacası... Mutsuzum bu aralar.
Son düzenleme: