En baştan söyleyeyim güzel hanımlar (araba onların zaten ister verir ister vermez demeyin, derdim bu diiil)
Bizim maddi durumumuz iyidir. Yani evim varsa arabam varsa tamam başka da bi ihtiyacim yok. Ama kısa bi süre önce ticarete girdik ve işler ters gitti arabamızdan olduk. Arabamız varken eşim sürekli erkek ve kız kardeşine arabayı verirdi. Hiç gocunmadım. Onların yoktu, hani aile olmak budur falan filan safsataları. Bizim arabayla kız kardeşi tatile bile gitti. Gel zaman git zaman işte devir tersine döndü. Kız kardeşi araba aldı bizim arabamız gitti. Dün akşam çok kısa bir mesafe için arabayı rica ettim görümceciğimden. 3 tane çocuk biri bebek akşam akşam yürümeyelim karanlıkta abin de yok dedim. Cevabı şu oldu "kusura bakma veremeyiz. Hastane gibi acil bi işin varsa al." ne bileyim çok bozuldum. Tamam dedim. Neticede onların yani. İster verir ister vermez. Ama dünden beri kendimi enayi gibi hissediyorum. Ben niye verdim ki diye. Şimdi eşimle araba bakıyoruz. Borç harç ayağımızı kesecek bi şey bulacağız. Babamın yedek arabası var onu vermek istedi. Eşim gurur yaptı bu olaydan sonra. Kendim alacağım diyo. Ona da hak veriyorum. O da çok üzüldü. Kardeşim bu yabancı değil diye. Ama diyorum elbet bize de döner bu devran. Ben de o zaman aynısını yapacağım. Yoksa yapmayıp utandırmalı mıyım?
