en yakın arkadaşım için en yakın arkadaş değilim

benneyanginlargordum .!.:

Azra bazen insanların vadeleri dolar ve giderler. Bır sebep gerekir gitmelerine. Bazısı sevgili bulur gider, bazısı iş bulur bazısı sehır degıstırır, bazısı bosanır,bazısı sıkılır. Giderler.

Yerleri de mutlaka dolar ama. Kimse kimsesizlikten ölmüyor. O yuz ifadesini inan ki tahmin edebildim.

Su saatten sonra yapacagın sey, eger sen istersen gorusmek.
Asla ıstemedıgın seyleri o mutlu olsun diye yapma. Ona degıl kimseye yapma. Habıre yaparsın bigun yapmazsın, senden kotusu olmaz.
Fedakarlık yaparsın yapmasaydın derler.
Oyuzden hayatı kendı ıstedıgın sekılde yaşa. Merkezde sen ol.

Azra ne ister, bunu sor kendine. Aysenın bana ihtiyacı var diyip derslerini bırakma mesela. Ayse, Azra nın dersi var onu rahatsız etmeyim demeyi ogrensın gercek dostsa. Sen korkma sadece kaybetmekten, senı kaybetmekten de korksunlar.
Ozetle, kendını altın tepside sunma.
Ozaman daha mutlu olacaksın.

Genişletmek için tıkla...

gencbiryazar .!.:

Öncelikle herkese merhaba, okuyacak ve yardımcı olacaklara şimdiden çok teşekkür ederim. Ben 16 yaşında bir lise öğrencisiyim. Aynı sitede oturduğumuz neredeyse 9 yıllık bir arkadaşım var. Yıllardır yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmedi, neredeyse hiç kavga bile etmedik. Fakat geçen yılın başından beri arkadaşım için hep geri planda olduğumu hissetmeye başladım. 2020 şubat ayında yeni bir sevgilisi oldu, ama sevgilisi olduğunu benden sakladı, sonradan öğrendim. Hadi neyse dedim, olur böyle şeyler. Yazın da sık sık görüşürdük fakat yaz bitti, görüşmeyi resmen kesti. Sadece sevgilisiyle ve diğer arkadaşlarıyla görüşüyordu, işi düşmediği sürece bana mesaj bile atmıyordu. Annelerimiz çok yakın olduğu için annemden öğreniyordum yeni arkadaşları olduğunu, onlarla konuştuğunu. Ve sonra bu yılın ocak ayında sevgilisi ondan ayrıldı. Benimle hiç konuşmayan kız her gün kollarımda ağlamaya başladı. Tam o dönem ailemle ilgili çok problemim vardı, çok canım sıkkındı ama ben yine de sözde en yakın arkadaş olduğum için üzerime düşeni yapmak istedim, hep yanında oldum, kendi derdimi bir kenara bıraktım sadece onunla ilgilendim, neredeyse her gün izin saatlerinde dışarı çıkardım. Deniz kenarına gittik kahve içtik parklarda falan dolaştık. Bu bir ay kadar sürdü. Ve ona iyi gelmişti sanırım. Eski sevgilisini unutmaya başladı, eskisi gibi kötü değildi, aklına gelmiyordu. Daha sonra evlerde buluşmaya, sabahlamalara devam ettik. Eskisi gibiydi, sevgilisi olmadan öncesi gibiydi her şey. Ve, dün doğum günüydü arkadaşımın, ben hariç iki arkadaşını daha çağırmıştı. Gidip yemek yedik. Kahve içerken diğer arkadaşı okulda arkadaşımın eski sevgilisiyle ilgili bir olay anlattı. Ve ben de arkadaşıma böyle bir şey yaptığı için çok kızdım. -Olayı burada anlatırsam çok uzun olur ve pek de önemli değil zaten.- Ben ona kızınca tam söylenirken bana "sana ne ki?" dedi. O tavrı yüz ifadesi hala aklımda ve aklımdan çıkmıyor. O kadar kırıldım ki. Ben aylardır o iyi olsun, ağlamasın üzülmesin diye uğraşırken bana böyle bir şey söylemesi çok kalbimi kırdı. Hep onun için çabaladım ben, kendi sorunlarımı kendi üzüntümü düşünmedim onu mutlu etmeye çalıştım, iyi gelmeye çalıştım. Bunun karşılığı bu muydu diye soruyorum kendime. Veya gerçekten onun için yaptıklarımı hak etti mi? O şimdi gerçekten çok iyi, hep arkadaşlarıyla çıkıyor geziyor. Ve ben son derece haklı olduğumu düşünerek ona kızınca böyle bir muamele görüyorum, öyle korkunç bir tavırla. Bunu anneme anlatmak çok istedim fakat anlatırsam sen neden karşılık vermedin diyecek bana kızacak. Bu yüzden tepkisinden korkuyorum. Arkadaşım bana öyle dediğinde ciddi misin sen diye sordum. Şakaya vurdu, hayır tabii ki de falan dedi. Ama sana ne derkenki tavrı hiç öyle değildi. Zaten benim en yakın arkadaşım artık bambaşka biri, bunu söylediğim için kendimi suçluyorum ama bana karşı hiç samimi değil gibi geliyor artık. Sanki onun için öyle kenarda köşedeki bir arkadaşım, yenileri benden daha önemli. Çok da değişti zaten, böyle havalı havalı tavırlar, güzel güzel makyajlar falan. Azra onun için kim ki artık, bana gerek yok bir kere. Artık hep yanında olması gereken, kafasını dağıtması gereken bir arkadaşa ihtiyacı yok ne de olsa. Annem de tam olarak bu düşündüklerimi söylüyor en ufak şeyde. Ama ben böyle düşününce kendimi çok suçlu hissediyorum, onu suçluyor gibi hissediyorum. Azra diyorum, kuruntu yapma boşu boşuna, o da seni çok seviyor, o da seni önemsiyor. Ama ruhumun diğer yarısı saçmalama Azra diyor. O seni çoktan sildi, sevgilisinden ayrıldığında da seni kullandı. Ne yapmam gerektiğini, nerede durmam, nasıl davranmam gerektiğini bilmiyorum. Bir tartışma çıkarsa ne yapacağımı da bilmiyorum. O her konuda üste çıkabilen biri ve ben asla öyle değilim, tartışamam kimseyle. Ve bir de, geçenlerde o ailevi sorunumu ona anlattığımda, kendimi çok kötü hissettiğimi söylediğimde aman boşver ya dedi bana. Ardından hemen eski sevgilsiyle ilgili olan olayı anlattı. Sanırım her şey kafamda kurduğum gibi. Bir insan 9 yıllık arkadaşını öylece bir kenara bırakabilir mi? İkimizin de hiç arkadaşı olmadığı zamanlar oldu, o zamanlarda hep birbirimizin yanındaydık. Şimdi benim de o hariç bir iki tane arkadaşım var ama en çok onunla görüşüyorum. Onun ise dört bir yanı arkadaş dolu zaten, her gün internetten onlarla konuşuyor. Bu yüzden mi yani? Bilmiyorum, kafam çok karışık, hep ağlamak istiyorum, düşündükçe, bana verdiği değerin bu olduğunu gördükçe ağlamak istiyorum. Doğum günü için günlerce uğraşıp çok güzel bir hediye hazırladım, iki tane mektup yazdım. Tam da doğum gününde, aylardır onun yanında olmamın karşılığını görünce... Çok üzgünüm. Kimseye anlatamayınca sizden yardım almak istedim. Yardımcı olursanız çok teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

gencbiryazar .!.:

Öncelikle herkese merhaba, okuyacak ve yardımcı olacaklara şimdiden çok teşekkür ederim. Ben 16 yaşında bir lise öğrencisiyim. Aynı sitede oturduğumuz neredeyse 9 yıllık bir arkadaşım var. Yıllardır yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmedi, neredeyse hiç kavga bile etmedik. Fakat geçen yılın başından beri arkadaşım için hep geri planda olduğumu hissetmeye başladım. 2020 şubat ayında yeni bir sevgilisi oldu, ama sevgilisi olduğunu benden sakladı, sonradan öğrendim. Hadi neyse dedim, olur böyle şeyler. Yazın da sık sık görüşürdük fakat yaz bitti, görüşmeyi resmen kesti. Sadece sevgilisiyle ve diğer arkadaşlarıyla görüşüyordu, işi düşmediği sürece bana mesaj bile atmıyordu. Annelerimiz çok yakın olduğu için annemden öğreniyordum yeni arkadaşları olduğunu, onlarla konuştuğunu. Ve sonra bu yılın ocak ayında sevgilisi ondan ayrıldı. Benimle hiç konuşmayan kız her gün kollarımda ağlamaya başladı. Tam o dönem ailemle ilgili çok problemim vardı, çok canım sıkkındı ama ben yine de sözde en yakın arkadaş olduğum için üzerime düşeni yapmak istedim, hep yanında oldum, kendi derdimi bir kenara bıraktım sadece onunla ilgilendim, neredeyse her gün izin saatlerinde dışarı çıkardım. Deniz kenarına gittik kahve içtik parklarda falan dolaştık. Bu bir ay kadar sürdü. Ve ona iyi gelmişti sanırım. Eski sevgilisini unutmaya başladı, eskisi gibi kötü değildi, aklına gelmiyordu. Daha sonra evlerde buluşmaya, sabahlamalara devam ettik. Eskisi gibiydi, sevgilisi olmadan öncesi gibiydi her şey. Ve, dün doğum günüydü arkadaşımın, ben hariç iki arkadaşını daha çağırmıştı. Gidip yemek yedik. Kahve içerken diğer arkadaşı okulda arkadaşımın eski sevgilisiyle ilgili bir olay anlattı. Ve ben de arkadaşıma böyle bir şey yaptığı için çok kızdım. -Olayı burada anlatırsam çok uzun olur ve pek de önemli değil zaten.- Ben ona kızınca tam söylenirken bana "sana ne ki?" dedi. O tavrı yüz ifadesi hala aklımda ve aklımdan çıkmıyor. O kadar kırıldım ki. Ben aylardır o iyi olsun, ağlamasın üzülmesin diye uğraşırken bana böyle bir şey söylemesi çok kalbimi kırdı. Hep onun için çabaladım ben, kendi sorunlarımı kendi üzüntümü düşünmedim onu mutlu etmeye çalıştım, iyi gelmeye çalıştım. Bunun karşılığı bu muydu diye soruyorum kendime. Veya gerçekten onun için yaptıklarımı hak etti mi? O şimdi gerçekten çok iyi, hep arkadaşlarıyla çıkıyor geziyor. Ve ben son derece haklı olduğumu düşünerek ona kızınca böyle bir muamele görüyorum, öyle korkunç bir tavırla. Bunu anneme anlatmak çok istedim fakat anlatırsam sen neden karşılık vermedin diyecek bana kızacak. Bu yüzden tepkisinden korkuyorum. Arkadaşım bana öyle dediğinde ciddi misin sen diye sordum. Şakaya vurdu, hayır tabii ki de falan dedi. Ama sana ne derkenki tavrı hiç öyle değildi. Zaten benim en yakın arkadaşım artık bambaşka biri, bunu söylediğim için kendimi suçluyorum ama bana karşı hiç samimi değil gibi geliyor artık. Sanki onun için öyle kenarda köşedeki bir arkadaşım, yenileri benden daha önemli. Çok da değişti zaten, böyle havalı havalı tavırlar, güzel güzel makyajlar falan. Azra onun için kim ki artık, bana gerek yok bir kere. Artık hep yanında olması gereken, kafasını dağıtması gereken bir arkadaşa ihtiyacı yok ne de olsa. Annem de tam olarak bu düşündüklerimi söylüyor en ufak şeyde. Ama ben böyle düşününce kendimi çok suçlu hissediyorum, onu suçluyor gibi hissediyorum. Azra diyorum, kuruntu yapma boşu boşuna, o da seni çok seviyor, o da seni önemsiyor. Ama ruhumun diğer yarısı saçmalama Azra diyor. O seni çoktan sildi, sevgilisinden ayrıldığında da seni kullandı. Ne yapmam gerektiğini, nerede durmam, nasıl davranmam gerektiğini bilmiyorum. Bir tartışma çıkarsa ne yapacağımı da bilmiyorum. O her konuda üste çıkabilen biri ve ben asla öyle değilim, tartışamam kimseyle. Ve bir de, geçenlerde o ailevi sorunumu ona anlattığımda, kendimi çok kötü hissettiğimi söylediğimde aman boşver ya dedi bana. Ardından hemen eski sevgilsiyle ilgili olan olayı anlattı. Sanırım her şey kafamda kurduğum gibi. Bir insan 9 yıllık arkadaşını öylece bir kenara bırakabilir mi? İkimizin de hiç arkadaşı olmadığı zamanlar oldu, o zamanlarda hep birbirimizin yanındaydık. Şimdi benim de o hariç bir iki tane arkadaşım var ama en çok onunla görüşüyorum. Onun ise dört bir yanı arkadaş dolu zaten, her gün internetten onlarla konuşuyor. Bu yüzden mi yani? Bilmiyorum, kafam çok karışık, hep ağlamak istiyorum, düşündükçe, bana verdiği değerin bu olduğunu gördükçe ağlamak istiyorum. Doğum günü için günlerce uğraşıp çok güzel bir hediye hazırladım, iki tane mektup yazdım. Tam da doğum gününde, aylardır onun yanında olmamın karşılığını görünce... Çok üzgünüm. Kimseye anlatamayınca sizden yardım almak istedim. Yardımcı olursanız çok teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

gencbiryazar .!.:

Öncelikle herkese merhaba, okuyacak ve yardımcı olacaklara şimdiden çok teşekkür ederim. Ben 16 yaşında bir lise öğrencisiyim. Aynı sitede oturduğumuz neredeyse 9 yıllık bir arkadaşım var. Yıllardır yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmedi, neredeyse hiç kavga bile etmedik. Fakat geçen yılın başından beri arkadaşım için hep geri planda olduğumu hissetmeye başladım. 2020 şubat ayında yeni bir sevgilisi oldu, ama sevgilisi olduğunu benden sakladı, sonradan öğrendim. Hadi neyse dedim, olur böyle şeyler. Yazın da sık sık görüşürdük fakat yaz bitti, görüşmeyi resmen kesti. Sadece sevgilisiyle ve diğer arkadaşlarıyla görüşüyordu, işi düşmediği sürece bana mesaj bile atmıyordu. Annelerimiz çok yakın olduğu için annemden öğreniyordum yeni arkadaşları olduğunu, onlarla konuştuğunu. Ve sonra bu yılın ocak ayında sevgilisi ondan ayrıldı. Benimle hiç konuşmayan kız her gün kollarımda ağlamaya başladı. Tam o dönem ailemle ilgili çok problemim vardı, çok canım sıkkındı ama ben yine de sözde en yakın arkadaş olduğum için üzerime düşeni yapmak istedim, hep yanında oldum, kendi derdimi bir kenara bıraktım sadece onunla ilgilendim, neredeyse her gün izin saatlerinde dışarı çıkardım. Deniz kenarına gittik kahve içtik parklarda falan dolaştık. Bu bir ay kadar sürdü. Ve ona iyi gelmişti sanırım. Eski sevgilisini unutmaya başladı, eskisi gibi kötü değildi, aklına gelmiyordu. Daha sonra evlerde buluşmaya, sabahlamalara devam ettik. Eskisi gibiydi, sevgilisi olmadan öncesi gibiydi her şey. Ve, dün doğum günüydü arkadaşımın, ben hariç iki arkadaşını daha çağırmıştı. Gidip yemek yedik. Kahve içerken diğer arkadaşı okulda arkadaşımın eski sevgilisiyle ilgili bir olay anlattı. Ve ben de arkadaşıma böyle bir şey yaptığı için çok kızdım. -Olayı burada anlatırsam çok uzun olur ve pek de önemli değil zaten.- Ben ona kızınca tam söylenirken bana "sana ne ki?" dedi. O tavrı yüz ifadesi hala aklımda ve aklımdan çıkmıyor. O kadar kırıldım ki. Ben aylardır o iyi olsun, ağlamasın üzülmesin diye uğraşırken bana böyle bir şey söylemesi çok kalbimi kırdı. Hep onun için çabaladım ben, kendi sorunlarımı kendi üzüntümü düşünmedim onu mutlu etmeye çalıştım, iyi gelmeye çalıştım. Bunun karşılığı bu muydu diye soruyorum kendime. Veya gerçekten onun için yaptıklarımı hak etti mi? O şimdi gerçekten çok iyi, hep arkadaşlarıyla çıkıyor geziyor. Ve ben son derece haklı olduğumu düşünerek ona kızınca böyle bir muamele görüyorum, öyle korkunç bir tavırla. Bunu anneme anlatmak çok istedim fakat anlatırsam sen neden karşılık vermedin diyecek bana kızacak. Bu yüzden tepkisinden korkuyorum. Arkadaşım bana öyle dediğinde ciddi misin sen diye sordum. Şakaya vurdu, hayır tabii ki de falan dedi. Ama sana ne derkenki tavrı hiç öyle değildi. Zaten benim en yakın arkadaşım artık bambaşka biri, bunu söylediğim için kendimi suçluyorum ama bana karşı hiç samimi değil gibi geliyor artık. Sanki onun için öyle kenarda köşedeki bir arkadaşım, yenileri benden daha önemli. Çok da değişti zaten, böyle havalı havalı tavırlar, güzel güzel makyajlar falan. Azra onun için kim ki artık, bana gerek yok bir kere. Artık hep yanında olması gereken, kafasını dağıtması gereken bir arkadaşa ihtiyacı yok ne de olsa. Annem de tam olarak bu düşündüklerimi söylüyor en ufak şeyde. Ama ben böyle düşününce kendimi çok suçlu hissediyorum, onu suçluyor gibi hissediyorum. Azra diyorum, kuruntu yapma boşu boşuna, o da seni çok seviyor, o da seni önemsiyor. Ama ruhumun diğer yarısı saçmalama Azra diyor. O seni çoktan sildi, sevgilisinden ayrıldığında da seni kullandı. Ne yapmam gerektiğini, nerede durmam, nasıl davranmam gerektiğini bilmiyorum. Bir tartışma çıkarsa ne yapacağımı da bilmiyorum. O her konuda üste çıkabilen biri ve ben asla öyle değilim, tartışamam kimseyle. Ve bir de, geçenlerde o ailevi sorunumu ona anlattığımda, kendimi çok kötü hissettiğimi söylediğimde aman boşver ya dedi bana. Ardından hemen eski sevgilsiyle ilgili olan olayı anlattı. Sanırım her şey kafamda kurduğum gibi. Bir insan 9 yıllık arkadaşını öylece bir kenara bırakabilir mi? İkimizin de hiç arkadaşı olmadığı zamanlar oldu, o zamanlarda hep birbirimizin yanındaydık. Şimdi benim de o hariç bir iki tane arkadaşım var ama en çok onunla görüşüyorum. Onun ise dört bir yanı arkadaş dolu zaten, her gün internetten onlarla konuşuyor. Bu yüzden mi yani? Bilmiyorum, kafam çok karışık, hep ağlamak istiyorum, düşündükçe, bana verdiği değerin bu olduğunu gördükçe ağlamak istiyorum. Doğum günü için günlerce uğraşıp çok güzel bir hediye hazırladım, iki tane mektup yazdım. Tam da doğum gününde, aylardır onun yanında olmamın karşılığını görünce... Çok üzgünüm. Kimseye anlatamayınca sizden yardım almak istedim. Yardımcı olursanız çok teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

gencbiryazar .!.:

Öncelikle herkese merhaba, okuyacak ve yardımcı olacaklara şimdiden çok teşekkür ederim. Ben 16 yaşında bir lise öğrencisiyim. Aynı sitede oturduğumuz neredeyse 9 yıllık bir arkadaşım var. Yıllardır yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmedi, neredeyse hiç kavga bile etmedik. Fakat geçen yılın başından beri arkadaşım için hep geri planda olduğumu hissetmeye başladım. 2020 şubat ayında yeni bir sevgilisi oldu, ama sevgilisi olduğunu benden sakladı, sonradan öğrendim. Hadi neyse dedim, olur böyle şeyler. Yazın da sık sık görüşürdük fakat yaz bitti, görüşmeyi resmen kesti. Sadece sevgilisiyle ve diğer arkadaşlarıyla görüşüyordu, işi düşmediği sürece bana mesaj bile atmıyordu. Annelerimiz çok yakın olduğu için annemden öğreniyordum yeni arkadaşları olduğunu, onlarla konuştuğunu. Ve sonra bu yılın ocak ayında sevgilisi ondan ayrıldı. Benimle hiç konuşmayan kız her gün kollarımda ağlamaya başladı. Tam o dönem ailemle ilgili çok problemim vardı, çok canım sıkkındı ama ben yine de sözde en yakın arkadaş olduğum için üzerime düşeni yapmak istedim, hep yanında oldum, kendi derdimi bir kenara bıraktım sadece onunla ilgilendim, neredeyse her gün izin saatlerinde dışarı çıkardım. Deniz kenarına gittik kahve içtik parklarda falan dolaştık. Bu bir ay kadar sürdü. Ve ona iyi gelmişti sanırım. Eski sevgilisini unutmaya başladı, eskisi gibi kötü değildi, aklına gelmiyordu. Daha sonra evlerde buluşmaya, sabahlamalara devam ettik. Eskisi gibiydi, sevgilisi olmadan öncesi gibiydi her şey. Ve, dün doğum günüydü arkadaşımın, ben hariç iki arkadaşını daha çağırmıştı. Gidip yemek yedik. Kahve içerken diğer arkadaşı okulda arkadaşımın eski sevgilisiyle ilgili bir olay anlattı. Ve ben de arkadaşıma böyle bir şey yaptığı için çok kızdım. -Olayı burada anlatırsam çok uzun olur ve pek de önemli değil zaten.- Ben ona kızınca tam söylenirken bana "sana ne ki?" dedi. O tavrı yüz ifadesi hala aklımda ve aklımdan çıkmıyor. O kadar kırıldım ki. Ben aylardır o iyi olsun, ağlamasın üzülmesin diye uğraşırken bana böyle bir şey söylemesi çok kalbimi kırdı. Hep onun için çabaladım ben, kendi sorunlarımı kendi üzüntümü düşünmedim onu mutlu etmeye çalıştım, iyi gelmeye çalıştım. Bunun karşılığı bu muydu diye soruyorum kendime. Veya gerçekten onun için yaptıklarımı hak etti mi? O şimdi gerçekten çok iyi, hep arkadaşlarıyla çıkıyor geziyor. Ve ben son derece haklı olduğumu düşünerek ona kızınca böyle bir muamele görüyorum, öyle korkunç bir tavırla. Bunu anneme anlatmak çok istedim fakat anlatırsam sen neden karşılık vermedin diyecek bana kızacak. Bu yüzden tepkisinden korkuyorum. Arkadaşım bana öyle dediğinde ciddi misin sen diye sordum. Şakaya vurdu, hayır tabii ki de falan dedi. Ama sana ne derkenki tavrı hiç öyle değildi. Zaten benim en yakın arkadaşım artık bambaşka biri, bunu söylediğim için kendimi suçluyorum ama bana karşı hiç samimi değil gibi geliyor artık. Sanki onun için öyle kenarda köşedeki bir arkadaşım, yenileri benden daha önemli. Çok da değişti zaten, böyle havalı havalı tavırlar, güzel güzel makyajlar falan. Azra onun için kim ki artık, bana gerek yok bir kere. Artık hep yanında olması gereken, kafasını dağıtması gereken bir arkadaşa ihtiyacı yok ne de olsa. Annem de tam olarak bu düşündüklerimi söylüyor en ufak şeyde. Ama ben böyle düşününce kendimi çok suçlu hissediyorum, onu suçluyor gibi hissediyorum. Azra diyorum, kuruntu yapma boşu boşuna, o da seni çok seviyor, o da seni önemsiyor. Ama ruhumun diğer yarısı saçmalama Azra diyor. O seni çoktan sildi, sevgilisinden ayrıldığında da seni kullandı. Ne yapmam gerektiğini, nerede durmam, nasıl davranmam gerektiğini bilmiyorum. Bir tartışma çıkarsa ne yapacağımı da bilmiyorum. O her konuda üste çıkabilen biri ve ben asla öyle değilim, tartışamam kimseyle. Ve bir de, geçenlerde o ailevi sorunumu ona anlattığımda, kendimi çok kötü hissettiğimi söylediğimde aman boşver ya dedi bana. Ardından hemen eski sevgilsiyle ilgili olan olayı anlattı. Sanırım her şey kafamda kurduğum gibi. Bir insan 9 yıllık arkadaşını öylece bir kenara bırakabilir mi? İkimizin de hiç arkadaşı olmadığı zamanlar oldu, o zamanlarda hep birbirimizin yanındaydık. Şimdi benim de o hariç bir iki tane arkadaşım var ama en çok onunla görüşüyorum. Onun ise dört bir yanı arkadaş dolu zaten, her gün internetten onlarla konuşuyor. Bu yüzden mi yani? Bilmiyorum, kafam çok karışık, hep ağlamak istiyorum, düşündükçe, bana verdiği değerin bu olduğunu gördükçe ağlamak istiyorum. Doğum günü için günlerce uğraşıp çok güzel bir hediye hazırladım, iki tane mektup yazdım. Tam da doğum gününde, aylardır onun yanında olmamın karşılığını görünce... Çok üzgünüm. Kimseye anlatamayınca sizden yardım almak istedim. Yardımcı olursanız çok teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

gencbiryazar .!.:

Öncelikle herkese merhaba, okuyacak ve yardımcı olacaklara şimdiden çok teşekkür ederim. Ben 16 yaşında bir lise öğrencisiyim. Aynı sitede oturduğumuz neredeyse 9 yıllık bir arkadaşım var. Yıllardır yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmedi, neredeyse hiç kavga bile etmedik. Fakat geçen yılın başından beri arkadaşım için hep geri planda olduğumu hissetmeye başladım. 2020 şubat ayında yeni bir sevgilisi oldu, ama sevgilisi olduğunu benden sakladı, sonradan öğrendim. Hadi neyse dedim, olur böyle şeyler. Yazın da sık sık görüşürdük fakat yaz bitti, görüşmeyi resmen kesti. Sadece sevgilisiyle ve diğer arkadaşlarıyla görüşüyordu, işi düşmediği sürece bana mesaj bile atmıyordu. Annelerimiz çok yakın olduğu için annemden öğreniyordum yeni arkadaşları olduğunu, onlarla konuştuğunu. Ve sonra bu yılın ocak ayında sevgilisi ondan ayrıldı. Benimle hiç konuşmayan kız her gün kollarımda ağlamaya başladı. Tam o dönem ailemle ilgili çok problemim vardı, çok canım sıkkındı ama ben yine de sözde en yakın arkadaş olduğum için üzerime düşeni yapmak istedim, hep yanında oldum, kendi derdimi bir kenara bıraktım sadece onunla ilgilendim, neredeyse her gün izin saatlerinde dışarı çıkardım. Deniz kenarına gittik kahve içtik parklarda falan dolaştık. Bu bir ay kadar sürdü. Ve ona iyi gelmişti sanırım. Eski sevgilisini unutmaya başladı, eskisi gibi kötü değildi, aklına gelmiyordu. Daha sonra evlerde buluşmaya, sabahlamalara devam ettik. Eskisi gibiydi, sevgilisi olmadan öncesi gibiydi her şey. Ve, dün doğum günüydü arkadaşımın, ben hariç iki arkadaşını daha çağırmıştı. Gidip yemek yedik. Kahve içerken diğer arkadaşı okulda arkadaşımın eski sevgilisiyle ilgili bir olay anlattı. Ve ben de arkadaşıma böyle bir şey yaptığı için çok kızdım. -Olayı burada anlatırsam çok uzun olur ve pek de önemli değil zaten.- Ben ona kızınca tam söylenirken bana "sana ne ki?" dedi. O tavrı yüz ifadesi hala aklımda ve aklımdan çıkmıyor. O kadar kırıldım ki. Ben aylardır o iyi olsun, ağlamasın üzülmesin diye uğraşırken bana böyle bir şey söylemesi çok kalbimi kırdı. Hep onun için çabaladım ben, kendi sorunlarımı kendi üzüntümü düşünmedim onu mutlu etmeye çalıştım, iyi gelmeye çalıştım. Bunun karşılığı bu muydu diye soruyorum kendime. Veya gerçekten onun için yaptıklarımı hak etti mi? O şimdi gerçekten çok iyi, hep arkadaşlarıyla çıkıyor geziyor. Ve ben son derece haklı olduğumu düşünerek ona kızınca böyle bir muamele görüyorum, öyle korkunç bir tavırla. Bunu anneme anlatmak çok istedim fakat anlatırsam sen neden karşılık vermedin diyecek bana kızacak. Bu yüzden tepkisinden korkuyorum. Arkadaşım bana öyle dediğinde ciddi misin sen diye sordum. Şakaya vurdu, hayır tabii ki de falan dedi. Ama sana ne derkenki tavrı hiç öyle değildi. Zaten benim en yakın arkadaşım artık bambaşka biri, bunu söylediğim için kendimi suçluyorum ama bana karşı hiç samimi değil gibi geliyor artık. Sanki onun için öyle kenarda köşedeki bir arkadaşım, yenileri benden daha önemli. Çok da değişti zaten, böyle havalı havalı tavırlar, güzel güzel makyajlar falan. Azra onun için kim ki artık, bana gerek yok bir kere. Artık hep yanında olması gereken, kafasını dağıtması gereken bir arkadaşa ihtiyacı yok ne de olsa. Annem de tam olarak bu düşündüklerimi söylüyor en ufak şeyde. Ama ben böyle düşününce kendimi çok suçlu hissediyorum, onu suçluyor gibi hissediyorum. Azra diyorum, kuruntu yapma boşu boşuna, o da seni çok seviyor, o da seni önemsiyor. Ama ruhumun diğer yarısı saçmalama Azra diyor. O seni çoktan sildi, sevgilisinden ayrıldığında da seni kullandı. Ne yapmam gerektiğini, nerede durmam, nasıl davranmam gerektiğini bilmiyorum. Bir tartışma çıkarsa ne yapacağımı da bilmiyorum. O her konuda üste çıkabilen biri ve ben asla öyle değilim, tartışamam kimseyle. Ve bir de, geçenlerde o ailevi sorunumu ona anlattığımda, kendimi çok kötü hissettiğimi söylediğimde aman boşver ya dedi bana. Ardından hemen eski sevgilsiyle ilgili olan olayı anlattı. Sanırım her şey kafamda kurduğum gibi. Bir insan 9 yıllık arkadaşını öylece bir kenara bırakabilir mi? İkimizin de hiç arkadaşı olmadığı zamanlar oldu, o zamanlarda hep birbirimizin yanındaydık. Şimdi benim de o hariç bir iki tane arkadaşım var ama en çok onunla görüşüyorum. Onun ise dört bir yanı arkadaş dolu zaten, her gün internetten onlarla konuşuyor. Bu yüzden mi yani? Bilmiyorum, kafam çok karışık, hep ağlamak istiyorum, düşündükçe, bana verdiği değerin bu olduğunu gördükçe ağlamak istiyorum. Doğum günü için günlerce uğraşıp çok güzel bir hediye hazırladım, iki tane mektup yazdım. Tam da doğum gününde, aylardır onun yanında olmamın karşılığını görünce... Çok üzgünüm. Kimseye anlatamayınca sizden yardım almak istedim. Yardımcı olursanız çok teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

gencbiryazar .!.:

Öncelikle herkese merhaba, okuyacak ve yardımcı olacaklara şimdiden çok teşekkür ederim. Ben 16 yaşında bir lise öğrencisiyim. Aynı sitede oturduğumuz neredeyse 9 yıllık bir arkadaşım var. Yıllardır yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmedi, neredeyse hiç kavga bile etmedik. Fakat geçen yılın başından beri arkadaşım için hep geri planda olduğumu hissetmeye başladım. 2020 şubat ayında yeni bir sevgilisi oldu, ama sevgilisi olduğunu benden sakladı, sonradan öğrendim. Hadi neyse dedim, olur böyle şeyler. Yazın da sık sık görüşürdük fakat yaz bitti, görüşmeyi resmen kesti. Sadece sevgilisiyle ve diğer arkadaşlarıyla görüşüyordu, işi düşmediği sürece bana mesaj bile atmıyordu. Annelerimiz çok yakın olduğu için annemden öğreniyordum yeni arkadaşları olduğunu, onlarla konuştuğunu. Ve sonra bu yılın ocak ayında sevgilisi ondan ayrıldı. Benimle hiç konuşmayan kız her gün kollarımda ağlamaya başladı. Tam o dönem ailemle ilgili çok problemim vardı, çok canım sıkkındı ama ben yine de sözde en yakın arkadaş olduğum için üzerime düşeni yapmak istedim, hep yanında oldum, kendi derdimi bir kenara bıraktım sadece onunla ilgilendim, neredeyse her gün izin saatlerinde dışarı çıkardım. Deniz kenarına gittik kahve içtik parklarda falan dolaştık. Bu bir ay kadar sürdü. Ve ona iyi gelmişti sanırım. Eski sevgilisini unutmaya başladı, eskisi gibi kötü değildi, aklına gelmiyordu. Daha sonra evlerde buluşmaya, sabahlamalara devam ettik. Eskisi gibiydi, sevgilisi olmadan öncesi gibiydi her şey. Ve, dün doğum günüydü arkadaşımın, ben hariç iki arkadaşını daha çağırmıştı. Gidip yemek yedik. Kahve içerken diğer arkadaşı okulda arkadaşımın eski sevgilisiyle ilgili bir olay anlattı. Ve ben de arkadaşıma böyle bir şey yaptığı için çok kızdım. -Olayı burada anlatırsam çok uzun olur ve pek de önemli değil zaten.- Ben ona kızınca tam söylenirken bana "sana ne ki?" dedi. O tavrı yüz ifadesi hala aklımda ve aklımdan çıkmıyor. O kadar kırıldım ki. Ben aylardır o iyi olsun, ağlamasın üzülmesin diye uğraşırken bana böyle bir şey söylemesi çok kalbimi kırdı. Hep onun için çabaladım ben, kendi sorunlarımı kendi üzüntümü düşünmedim onu mutlu etmeye çalıştım, iyi gelmeye çalıştım. Bunun karşılığı bu muydu diye soruyorum kendime. Veya gerçekten onun için yaptıklarımı hak etti mi? O şimdi gerçekten çok iyi, hep arkadaşlarıyla çıkıyor geziyor. Ve ben son derece haklı olduğumu düşünerek ona kızınca böyle bir muamele görüyorum, öyle korkunç bir tavırla. Bunu anneme anlatmak çok istedim fakat anlatırsam sen neden karşılık vermedin diyecek bana kızacak. Bu yüzden tepkisinden korkuyorum. Arkadaşım bana öyle dediğinde ciddi misin sen diye sordum. Şakaya vurdu, hayır tabii ki de falan dedi. Ama sana ne derkenki tavrı hiç öyle değildi. Zaten benim en yakın arkadaşım artık bambaşka biri, bunu söylediğim için kendimi suçluyorum ama bana karşı hiç samimi değil gibi geliyor artık. Sanki onun için öyle kenarda köşedeki bir arkadaşım, yenileri benden daha önemli. Çok da değişti zaten, böyle havalı havalı tavırlar, güzel güzel makyajlar falan. Azra onun için kim ki artık, bana gerek yok bir kere. Artık hep yanında olması gereken, kafasını dağıtması gereken bir arkadaşa ihtiyacı yok ne de olsa. Annem de tam olarak bu düşündüklerimi söylüyor en ufak şeyde. Ama ben böyle düşününce kendimi çok suçlu hissediyorum, onu suçluyor gibi hissediyorum. Azra diyorum, kuruntu yapma boşu boşuna, o da seni çok seviyor, o da seni önemsiyor. Ama ruhumun diğer yarısı saçmalama Azra diyor. O seni çoktan sildi, sevgilisinden ayrıldığında da seni kullandı. Ne yapmam gerektiğini, nerede durmam, nasıl davranmam gerektiğini bilmiyorum. Bir tartışma çıkarsa ne yapacağımı da bilmiyorum. O her konuda üste çıkabilen biri ve ben asla öyle değilim, tartışamam kimseyle. Ve bir de, geçenlerde o ailevi sorunumu ona anlattığımda, kendimi çok kötü hissettiğimi söylediğimde aman boşver ya dedi bana. Ardından hemen eski sevgilsiyle ilgili olan olayı anlattı. Sanırım her şey kafamda kurduğum gibi. Bir insan 9 yıllık arkadaşını öylece bir kenara bırakabilir mi? İkimizin de hiç arkadaşı olmadığı zamanlar oldu, o zamanlarda hep birbirimizin yanındaydık. Şimdi benim de o hariç bir iki tane arkadaşım var ama en çok onunla görüşüyorum. Onun ise dört bir yanı arkadaş dolu zaten, her gün internetten onlarla konuşuyor. Bu yüzden mi yani? Bilmiyorum, kafam çok karışık, hep ağlamak istiyorum, düşündükçe, bana verdiği değerin bu olduğunu gördükçe ağlamak istiyorum. Doğum günü için günlerce uğraşıp çok güzel bir hediye hazırladım, iki tane mektup yazdım. Tam da doğum gününde, aylardır onun yanında olmamın karşılığını görünce... Çok üzgünüm. Kimseye anlatamayınca sizden yardım almak istedim. Yardımcı olursanız çok teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...