kızlar ben nişanlıyım,nişanlımla aceleye gelmiş bi şekilde nişanlandık temmuzda biraz da onun ve ailesinin isteğiyle böyle acele oldu,neyse,ama benim kafam çok karışık,
sizce şu hayatta insana en yakın olan kişi kocası,eşi sevdiği insan değil midir?bişey olunca ilk ona anlatmak gelmezmi içinden insanın ?biz nişanlımla iyi vakit geçiriyoruz,geziyoruz ,kısacası zaman güzel geçiyo,ama fazla bişey paylaşamıyoruz...duygularımı rahatça anlatamıyorum mesela,artık bunu fazlasıyla hissetmeye başladım.bişeyler eksik,bu aralar biraz sorunlar yaşadık beni çok kırdı,ilk olarak hakaretler duydum bi tartışmamız sırasında,sonraki olayda da benim kendi mesleki alanımla ilgili hiçbişey bilmediğimi yüzüme vururcasına bi tavırla,sinirle söylemişti (,bu arada yeni mezunum ve sınavlara hazırlanıyorum) bu kırgınlıklar beni çok yıprattı,sonra özür de diledi ama sanki bi türlü eskiye dönemiyorum ben...beni kim ne derse onun lafıyla hareket eden biri olarak görüyo öyle bi insan olmadığım halde,ve ben artık ona bişey anlatamıyorum bile, anlatıcak oluyorum içimden boşver şimdi bunu da böyle anlıycak diyip vazgeçiyorum.,yani onun gözünden bakınca ben okadar aciz okadar aptal bi kızımki kendimi öyle görmeye tahammül edemiyorum....madem böyle düşünüyo neden benimle birlikte?? annemle paylaştım bunları çünkü güzelsin dedi...ünv. okumuş güzel bi kızsın dedi.herkesin onun nişanlısını beğenmesi,aileye çok güzel bi gelin getiriyo olmak,herkesin senden bahsetmesi hoşuna gidiyo dedi...
içim sıkılıyo zaten bütün günüm ders çalışmakla geçiyo arasın diye bekliyorum arıyo konuşuyoruz kapatınca yine içimde o sıkıntı...ruhum daralıyo sanki,çok sıkılıyorum diyorum sıkılıyorum diyip durursan sıkılırsın diyo.şimdi asker yine yakın şehirlerdeyiz 2 saat kadar görüşüyoruz 15 günde 1,kendisi uzakta ama aslında ruhen de okadar uzakki bana, ...şu an okadar yalnızımki sanki,biz nasıl bi aile olucaz,ben hep böyle yalnız mı hissedicem kendimi? belki de benden kaynaklıdır?hissettiklerim normal midir geçici mi bilmiyorum...sadece sürekli bi mutsuzluk hissediyorum...ve ne yapsam geçmiyo...
sizce şu hayatta insana en yakın olan kişi kocası,eşi sevdiği insan değil midir?bişey olunca ilk ona anlatmak gelmezmi içinden insanın ?biz nişanlımla iyi vakit geçiriyoruz,geziyoruz ,kısacası zaman güzel geçiyo,ama fazla bişey paylaşamıyoruz...duygularımı rahatça anlatamıyorum mesela,artık bunu fazlasıyla hissetmeye başladım.bişeyler eksik,bu aralar biraz sorunlar yaşadık beni çok kırdı,ilk olarak hakaretler duydum bi tartışmamız sırasında,sonraki olayda da benim kendi mesleki alanımla ilgili hiçbişey bilmediğimi yüzüme vururcasına bi tavırla,sinirle söylemişti (,bu arada yeni mezunum ve sınavlara hazırlanıyorum) bu kırgınlıklar beni çok yıprattı,sonra özür de diledi ama sanki bi türlü eskiye dönemiyorum ben...beni kim ne derse onun lafıyla hareket eden biri olarak görüyo öyle bi insan olmadığım halde,ve ben artık ona bişey anlatamıyorum bile, anlatıcak oluyorum içimden boşver şimdi bunu da böyle anlıycak diyip vazgeçiyorum.,yani onun gözünden bakınca ben okadar aciz okadar aptal bi kızımki kendimi öyle görmeye tahammül edemiyorum....madem böyle düşünüyo neden benimle birlikte?? annemle paylaştım bunları çünkü güzelsin dedi...ünv. okumuş güzel bi kızsın dedi.herkesin onun nişanlısını beğenmesi,aileye çok güzel bi gelin getiriyo olmak,herkesin senden bahsetmesi hoşuna gidiyo dedi...
içim sıkılıyo zaten bütün günüm ders çalışmakla geçiyo arasın diye bekliyorum arıyo konuşuyoruz kapatınca yine içimde o sıkıntı...ruhum daralıyo sanki,çok sıkılıyorum diyorum sıkılıyorum diyip durursan sıkılırsın diyo.şimdi asker yine yakın şehirlerdeyiz 2 saat kadar görüşüyoruz 15 günde 1,kendisi uzakta ama aslında ruhen de okadar uzakki bana, ...şu an okadar yalnızımki sanki,biz nasıl bi aile olucaz,ben hep böyle yalnız mı hissedicem kendimi? belki de benden kaynaklıdır?hissettiklerim normal midir geçici mi bilmiyorum...sadece sürekli bi mutsuzluk hissediyorum...ve ne yapsam geçmiyo...