5 senelik evliyim. 4 yaşında bir kızım var 2 aylık hamileyim memurum. Esim de memur. Aylık 13 bin gelirimiz var. Kiradaydik ev sahibimiz çıkın dedi. En uyguna kiralar 2.5, 3 bin TL. Bu kadar vermek yerine ev bakalım dedik. Oturulacak orta derecede binalar 500 bin TL den başlıyor. 300 bin kredi çekeceğiz. Ama bir kaç konuda çok yoruldum.
Abim evlenirken dört dörtlük düğünü yapıldı evi alındı 400bin TL ye arabası alındı. Ev saray gibi duzuldu. Asla gözüm yok neden çünkü babam başlarda ev almamak için mırın kirin ediyordu. Ben kendisiyle tartıştım bile abim 4 bin maaşla yapamaz alamaz, kız isterken söz vermişsin tutman lazım diye... Ben onları böyle düşünürken suan benim için kimse tek kelime bile etmiyor.
Bir kız kardeşim var onunla abime okadar şey yapıldı ki gözüme gozukmezdi. Ben evlendim calismiyordum ozaman ele güne karşı bari 2 tane bilezik takın dedim düğün günü benim üzerime yürüdü babam. Şimdi düşünüyorum kendimi okadar dışlanmış hissediyorum ki. Annem bir kez bana cerenim demedi ama gelinine hergün bilgem nasılsın vs vsss konuşuyor. İçim cız ediyor.
Hamileyim dedim sevinmediler bile. Gelinimiz kendisine ev alınmadığı zaman bizimkilerin telefonunu açmiyordu. Sonra istedikleri oldu. O esnada biz bahçe aldık hemen onlarda gizlice bahçe aradılar. Babamdan yardım istemişler para için.
Yani şunu diyorum herseyin eksiksiz yapılmış. Fazlasıyla. Eşimin görevden alınma durumları var kendileri de biliyor. Bir kişi de bana demez mi destekcinim. Veya Ben abim için nasıl konuşup tartışma noktasına geldiysem biri de benim için neden konuşmuyor.
Bugun abimle konuştum kredi cok fazla odeyemezsiniz dedi. Ben de sırf laf aramak için babam yardım eder muhtemelen dedim. Bana direkt şunu dedi bize yardım edecekti arabanın modelini yukseltecegiz diye. Öyle mi dedim.
Sonra babama açtım ağzımı yumdum gözümü. Ya birkez sormadın bile ne yaptınız evi diye. Ev gösteriyorum daha iyisi yok mu diyor var 800 bin daha iyisi ben de biliyorum iyisini ama durumum bu.
Kırıldığım nokta şu. Ben evlat değil miyim? Bir gelininiz kadar da mı evladınız olmadım. Benim eşim birkez terbiyede kusur etmedi bir kez onu arayıp dertlestiniz mi? Ben ev bakarken kendileri geliniyle balkona sallanan salıncak bakıyorlar. Üzülüyorum evlat olarak düşünüldüğümü hissedemedim hiçbir zaman. Hep yalnız hep yalnız. Kendi kendime paralandim. Artık mesafe koymak istiyorum yüreğim el vermiyor. Ailemin durumu okadar iyiyken defalarca yardım istememe rağmen. Artık sustum istemiyorum. Şimdi diyecekler hakkını bırakma. İçlerinden evlatlarına yardım etmek istemeyen bir baba bir anneden neyin savaşını vereyim. Birileri yer yer doymaz. Gelip benimle dertlesirler arkamı dönerim babamı sömürürler. Sen benimle neden dertlesiyorsun ozaman. Geri mi cekileyim Artık babam da olsa? Artık bu ortamda bulunmayı, yaşanılan durumları her defasında tekrara maruz bırakılmak, her defasında üzülmek. Kaldıramıyorum