En zor rol: Annelik

Kalbinin sesini dinle .!.:
Mesela beslenme konusunda çok kötüyüm. Değişik,güzel tarifler yapamıyorum hep aynı şeyleri yiyiyor gibi geliyor. Uyku konusunda rutin oluşturamadım belli bir uyku saati yok. Kaliteli etkinlikler yapamıyorum hep aynı oyuncaklarla oynuyoruz. Yeteri kadar konuşmuyorum daha fazla kitap okuyup şarkı dinleyebiliriz. Araba sürmekte acemi olduğumdan korkuyorum değişik yerlere götüremiyorum. Takip ettiğim anneler çok güzel yemekler yapıyor,farklı yerlere götürüyor,oyunlar oynuyor ve hiç yorulmuyorlar 🙂
Genişletmek için tıkla...

Ben 15 aylik bir kuzunun annesiyim ve kesinlikle herşeye yetişemiyorum.
Bazi haftalar oyunlar ön planda oluyor. Bazen yeme icme konusunda daha dikkatliyim ama her konuyu 4/4lük yapamiyorum.
Calişiyorum ve zamanim zaten kisitli.
En önemlisi dengelemek.
Ceşit ceşit yemeklere, 7/24 oyunlara hic gerek yok. Kendi dinamiğiniz icinde mutlu olun yeter.
Kendi cocukluğuma bakarsam en severek yediğim yemek ekmek arasi peynir domates. Annemin hergün pişirdiği ceşit ceşit yemekleri hatirlamiyorum bile
 
Kalbinin sesini dinle .!.:
Merhaba,öncelikle yazacaklarımdan dolayı vicdan azabı çekiyorum ama birileriyle paylaşmam lazım.
1,5 yaşında bir kızım var 30lu yaşların başındayım. Evlilik ve çocuk sahibi olma konusunda eşim hep daha istekli olan taraftı. Ben de 5 yıllık evliliğin sonunda biraz isteyerek,çokça çevre baskısı altında kalarak çocuk yaptım. Çocuğumu çok seviyorum. Zaten bütün anneler aynı şeyi söyler,sevmeme ihtimalimiz yok.
Ama çocuklu hayat bana çok çok ağır geliyor. Sürekli çocuksuz hayatım devam etseydi nasıl olurdu diye düşünüyorum. Etrafım çok iyi ve sabırlı bir anne olduğumu söylüyor ama iç dünyamda ben her gün savaş veriyorum. Annelikle ilgili her şeyden çok sıkıldım. Artık oyun oynamak bile zulüm olarak gelmeye başladı.
Dışarı çıkartayım bana da ona da iyi gelir diyorum ama maşallahı var çok hareketli bir çocuk pertimiz çıkmış olarak eve dönüyoruz.
Benim gibi annelikte çok zorlanan,şunu şunu yaptım artık farklı açıdan bakabiliyorum diyen var mı?
Her gün çocuğuma layık bir anne olmadığımı düşünüyorum. Ben onu hiç hak etmiyorum,keşke hiç anne olmasaydım diyorum. Belki de psikoloğa gitmeliyim bilmiyorum. Çocuk sahibi olmak asla bana göre değilmiş.
Genişletmek için tıkla...
Oncelikle çocuğuna layıksın o konuda bi emin ol lütfen 🙏 yeteri kadar iyi ebeveynlik yapmayan insan bu ruh haline girmez . Annelik başlı başına dünyanın en zor şeylerinden biri küçük bir canlıdan ömür boyu sorumlu olmak çok zor . İki tane var bende , küçüğü 6 aylık devamlı hayatı sorguluyorum iyi ki var ama neden yaptım dediğim bile oluyor :) dışarı çıkıp dümdüz yürümeye bile hasret kalıyor insan . Ben ara sıra ikisini babalarına bırakarak dışarı çıkıyorum çok iyi geliyor sizde yapın lütfen 🙏 eşiniz onsuz bir yerleee gitmeniz konusunda size yardımcı olmalı bu çok rahatlatır
 
perdono pero no olvido .!.:
Sosyal medya kullanmiyorum.
Mukemmel anne degilim.
Cocuguma evet egitim veriyorum ama daha cok sevgi vermeye calisiyorum.
Sahane ek gidalar hazirlayan surekli etkinlik yapan instagram annelerinden hic olmadim.
Oglumla beraber bulasik makinesini yerlestiririz, camasirlari katlariz, yemek yapariz. Onunla ayri bir etkinlik saati yapmaktansa, hayatimizin olagan akisina onu dahil ediyorum.
Oglum bazen 10da uyur asiri mutlu olurum. Cunku genelde 12 gibi uyuyor. Bunu onceleri cok kafaya takiyordum, artik kabullendim.
Inanin cocugunuzu ve kendinizi oldugu gibi kabul ederseniz tum sorunlar cozuluyor.
Ben etkinlik ve instagram annesi olamadim malesef.
Genişletmek için tıkla...

Benim hafta ici etkinliklerim sizinkine benziyor.
Benim ufakliğa oyuncak Dyson aldik. Kendinden geciyor evi süpürürken :)
Haftada üc gün evde spor yapiyorum. Ufaklik benimle beraber Pilates yapiyor :)
 
Kalbinin sesini dinle .!.:
Merhaba,öncelikle yazacaklarımdan dolayı vicdan azabı çekiyorum ama birileriyle paylaşmam lazım.
1,5 yaşında bir kızım var 30lu yaşların başındayım. Evlilik ve çocuk sahibi olma konusunda eşim hep daha istekli olan taraftı. Ben de 5 yıllık evliliğin sonunda biraz isteyerek,çokça çevre baskısı altında kalarak çocuk yaptım. Çocuğumu çok seviyorum. Zaten bütün anneler aynı şeyi söyler,sevmeme ihtimalimiz yok.
Ama çocuklu hayat bana çok çok ağır geliyor. Sürekli çocuksuz hayatım devam etseydi nasıl olurdu diye düşünüyorum. Etrafım çok iyi ve sabırlı bir anne olduğumu söylüyor ama iç dünyamda ben her gün savaş veriyorum. Annelikle ilgili her şeyden çok sıkıldım. Artık oyun oynamak bile zulüm olarak gelmeye başladı.
Dışarı çıkartayım bana da ona da iyi gelir diyorum ama maşallahı var çok hareketli bir çocuk pertimiz çıkmış olarak eve dönüyoruz.
Benim gibi annelikte çok zorlanan,şunu şunu yaptım artık farklı açıdan bakabiliyorum diyen var mı?
Her gün çocuğuma layık bir anne olmadığımı düşünüyorum. Ben onu hiç hak etmiyorum,keşke hiç anne olmasaydım diyorum. Belki de psikoloğa gitmeliyim bilmiyorum. Çocuk sahibi olmak asla bana göre değilmiş.
Genişletmek için tıkla...
Ben de aynı hislerdeyim.Zaten genel olarak bir depresyonum vardı.Kizimi canımdan çok seviyorum.Sizin söylediklerimizi düşünüp ,asla dile getirmiyorum.Baska insanları samimi bulmuyorum.Kizim da nerdeyse 1.5 yaşında.Canini ver desen veririm ama çok yorucu.
 
Molaya ihtiyacınız var. Sevgisizlik değil aslında. Oyun ablaları oluyor. Evde siz varken bulabilirsiniz. Eş dost akraba varsa çocuğu bırakıp mola verin. İyi gelir... Bir çok anne kendini öyle hissediyor, korkmayın, normalsiniz
 
Kalbinin sesini dinle .!.:
Mesela beslenme konusunda çok kötüyüm. Değişik,güzel tarifler yapamıyorum hep aynı şeyleri yiyiyor gibi geliyor. Uyku konusunda rutin oluşturamadım belli bir uyku saati yok. Kaliteli etkinlikler yapamıyorum hep aynı oyuncaklarla oynuyoruz. Yeteri kadar konuşmuyorum daha fazla kitap okuyup şarkı dinleyebiliriz. Araba sürmekte acemi olduğumdan korkuyorum değişik yerlere götüremiyorum. Takip ettiğim anneler çok güzel yemekler yapıyor,farklı yerlere götürüyor,oyunlar oynuyor ve hiç yorulmuyorlar 🙂
Genişletmek için tıkla...
Takip etmeyin kimseyi. Onlar gerçek değiller... Yabancı bir kadın çocuklarına kamera arkası eziyet ediyormuş, biliyorsunuzdur o olayı. Öyle yaşamlar gerçek değiller...
 
Merhabalar.
Annelik bence sevilecek bir şey değil. Baştan ayağa yoğun bir sorumluluk ve yaşamsal ihtiyaçlar için ikna etme çabalarıyla dolu. Annelik ne deseler ben sorun çözme becerisi derim çünkü mütemadiyen bir sorun oluyor ve onların içinde debeleniyorsunuz. O sebeple anneliği sevemedim, buna alışamadım demek çok normal. Büyüdükçe fiziken biraz rahatlıyorsunuz ama o sorumluluk hissi yakanızı asla bırakmıyor. En basiti eskiden ben eşimle kavga edince kapıyı çeker çıkar yürürdüm, canım isterse eve dönmeyebilirdim de, böyle bir lüksüm vardı. Şimdi çocuk sizi o modda görsün istemiyorsunuz. Kitap gibi konuşup "şu an üzgün ve sinirliyim" diye ruh halinizi açıklıyorsunuz falan.
 
hindistancevizli .!.:
Hiç üzülmeyin bunu her anne hissediyor ama söylemeye cesaret herkes edemiyor
Yalnız değilsiniz
Genişletmek için tıkla...
Böyle genelleyerek bilgiç bilgiç cümleler kurmayın lütfen . Nasıl emin olabiliyorsunuz bundan? İki çocuğum var asla böyle birşey geçmedi aklımın ucundan bir an bile . Bilakis hep aklımdan geçen şey keşke daha erken evlenip daha erken anne olsaydım . İlk çocuğumu 30uasinda doğurdum. Nasip tabi ama daha erken anne olmak isterdim. Hep geç kalmışım bu mutluluğu yaşamaya diyorum. Maşallah diyelim. Allah herkesin evladını korusun. Konu sahibine gelince; hem çocuğu henüz çok küçük hem de çok fazla destek alamıyor veya başka sıkıntılar yaşıyor olabilir . Zihnen ve bedenen biraz dinlenmek iyi gelebilir.
 
Şu an kızım kollarımda uyuyor bu yazınızı okudum ve normal bu söyledikleriniz. Şu an var ya kokusunu içime çekince sen dünyanın en güzel çocuğusun diye çılgınlar gibi seviyorum ama misal 2 gündür hasta kreşten getirdi bizi de hasta etti acillerde perişan olduk ama geçecek biliyorum bağışıklığı virüse mikroba alıştıkça o da bu kadar hasta olmayacak. Bazen çok zorlanınca çocuksuz günlerime ahhh be ne kadar rahatmışım diye imreniyorum ama bi anlık bişey ve kızımı düşününce onsuz herhangi bir zamanda ya da yerde yapamam asla. Bi de kendini sözde müko annelerle kıyaslama. Ben bugün eşime mesela mesaj attım ben kötü bir anne miyim bu çocuk neden hep hasta diye saçmalamayı kes sen mi hasta ediyon bebeyi dedi bi de yahşi günde yar yahşidir yaman günde yetiş gardaş dedi ama konumuz o değil 😂
 
Kalbinin sesini dinle .!.:
Merhaba,öncelikle yazacaklarımdan dolayı vicdan azabı çekiyorum ama birileriyle paylaşmam lazım.
1,5 yaşında bir kızım var 30lu yaşların başındayım. Evlilik ve çocuk sahibi olma konusunda eşim hep daha istekli olan taraftı. Ben de 5 yıllık evliliğin sonunda biraz isteyerek,çokça çevre baskısı altında kalarak çocuk yaptım. Çocuğumu çok seviyorum. Zaten bütün anneler aynı şeyi söyler,sevmeme ihtimalimiz yok.
Ama çocuklu hayat bana çok çok ağır geliyor. Sürekli çocuksuz hayatım devam etseydi nasıl olurdu diye düşünüyorum. Etrafım çok iyi ve sabırlı bir anne olduğumu söylüyor ama iç dünyamda ben her gün savaş veriyorum. Annelikle ilgili her şeyden çok sıkıldım. Artık oyun oynamak bile zulüm olarak gelmeye başladı.
Dışarı çıkartayım bana da ona da iyi gelir diyorum ama maşallahı var çok hareketli bir çocuk pertimiz çıkmış olarak eve dönüyoruz.
Benim gibi annelikte çok zorlanan,şunu şunu yaptım artık farklı açıdan bakabiliyorum diyen var mı?
Her gün çocuğuma layık bir anne olmadığımı düşünüyorum. Ben onu hiç hak etmiyorum,keşke hiç anne olmasaydım diyorum. Belki de psikoloğa gitmeliyim bilmiyorum. Çocuk sahibi olmak asla bana göre değilmiş.
Genişletmek için tıkla...
Ay ben benziyorum o kadar olmasa da. 3 yaştan bildiriyorum baya güzel. Ben kendime geldim o büyüdü. Az kalmiş sizin de. 3 yaş iyi cidden
 
Kalbinin sesini dinle .!.:
Merhaba,öncelikle yazacaklarımdan dolayı vicdan azabı çekiyorum ama birileriyle paylaşmam lazım.
1,5 yaşında bir kızım var 30lu yaşların başındayım. Evlilik ve çocuk sahibi olma konusunda eşim hep daha istekli olan taraftı. Ben de 5 yıllık evliliğin sonunda biraz isteyerek,çokça çevre baskısı altında kalarak çocuk yaptım. Çocuğumu çok seviyorum. Zaten bütün anneler aynı şeyi söyler,sevmeme ihtimalimiz yok.
Ama çocuklu hayat bana çok çok ağır geliyor. Sürekli çocuksuz hayatım devam etseydi nasıl olurdu diye düşünüyorum. Etrafım çok iyi ve sabırlı bir anne olduğumu söylüyor ama iç dünyamda ben her gün savaş veriyorum. Annelikle ilgili her şeyden çok sıkıldım. Artık oyun oynamak bile zulüm olarak gelmeye başladı.
Dışarı çıkartayım bana da ona da iyi gelir diyorum ama maşallahı var çok hareketli bir çocuk pertimiz çıkmış olarak eve dönüyoruz.
Benim gibi annelikte çok zorlanan,şunu şunu yaptım artık farklı açıdan bakabiliyorum diyen var mı?
Her gün çocuğuma layık bir anne olmadığımı düşünüyorum. Ben onu hiç hak etmiyorum,keşke hiç anne olmasaydım diyorum. Belki de psikoloğa gitmeliyim bilmiyorum. Çocuk sahibi olmak asla bana göre değilmiş.
Genişletmek için tıkla...
Öncelikle güle güle büyütün kızınızı. Hepimiz aynı sanrıları yaşadık yaşıyoruz. İlk çocuğum özel gereksinimli bir kız ve bebeklikten 13 yaşına kadar hiç sorun yaşamamıştık. (26 yaşımda doğum yaptım) oğlumu 35 yaşında doğurdum ilk 3 sene çok zorlandım hayatım bitti ikinci çocuk çok zormuş dedim. Sizin dediğiniz gibi aşırı hareketli bir çocuk uykusu yemesi hep zorlayıcı olmuştu. Ne zaman wc eğitimi bitti konuşma becerileri gelişti ancak oh be dünya varmış dedik. Şimdi de hareketli ama kendi kendine oynadığı oyunlar da var arkadaşları da var ya da parkta da daha bağımsız olarak oynayabiliyor. Biraz dişinizi sıkın, hareketli dönemi olduğu için babayla paslaşın enerjiniz tükenmeden. Bir de 16 ay itibariyle oyun grupları başlıyor orası da faydalı olur. Bir saat de olsa enerji atar siz de dinlenirsiniz.
 
Hissettiklerimizden dolayı suçlu ya da sorumlu değiliz. Davranışlarımız önemli olan. Yanlış hissedemeyiz, bu yüzden hislerinizden dolayı kendinizi suçlamayın. Çocuksuzluğu özlemek çocuğa ihanet değil; böyle hissetmeniz de sizi suçlu yapmaz. Eğer çocuğa bunu yansıtmamaya çalışıyorsanız, elinizden geleni yapıyorsanız yeterli.

Nasıl ki çocukları büyütürken “üzülmek normal, öfkelenmek normal ama eşyaları fırlatmak, karşındakine vurmak normal değil.” Diyorsak aynı şey. Duygularınız normal, bunları kabullenmek ve yaşamak kendinizi suçlamadan sağlıklı anneliğin ilk adımı. Anne olunca insan olmaktan vazgeçemiyoruz. Bizim de duygularımız var, kendinize acımasız olmayın.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

Kristialia
Annelik günlüğüm..
Yorumlar
8
Görüntüleme
597
rainyy
R
K
40 yas ve ustu ilk gebelik
Yorumlar
10
Görüntüleme
987
kirazsapikarpuzcopu
K
T
Eski nişanlımla evlenirsek düzelir mi her şey
9 10 11
Yorumlar
216
Görüntüleme
9K
Pandora27
Pandora27
ginepigseverim
Herkes hamile olmalı mı?
5 6 7
Yorumlar
122
Görüntüleme
2K
Yumak88
Y
mahh
Çocuk Çalışıyor Diye Ödenen Sosyal Yardım Kesilir mi? Anneye Annelik Yapmak İstememe ve İç Dökme Konusu
2
Yorumlar
38
Görüntüleme
2K
Boniva
Boniva
X