Haklısın elimden geldiğince ayni ortamda bulunmamaya çalışacağım. Ortak akrabamiz var yakınımda. Oraya gelince de ben kendi evime geçerim. Konuşulacak anlaşılacak biri degil. Iki dk görsem ruh halim en az 2 saat etkileniyor.Akraba olunca cozum cok basit: asla ayni ortamda bulunma. "Mumkun degil" deme, tecrubeye sabit, gayet mumkun. Zaten goz gormeyince de, cookkk yillar sonra tesaduf eseri karsilassan bile, duygular sifirlanmis oldugundan, sorun da olmuyor.
Kisacasi, akraban bile olsa kim seni bunaltiyorsa, kes iletisimi olsun bitsin.
Update: hayir, akraba olunca gormek zorunda degilsin. Hayatta hicbirseye mecbur degilsin, bunaltma kendini bu kadar
Sorun cozulduHaklısın elimden geldiğince ayni ortamda bulunmamaya çalışacağım. Ortak akrabamiz var yakınımda. Oraya gelince de ben kendi evime geçerim. Konuşulacak anlaşılacak biri degil. Iki dk görsem ruh halim en az 2 saat etkileniyor.
Kendi karakterini belli ediyor yaptıklarıyla. Aslinda çoğu zaman patavatsizliklari ya da hadsizlikleri karşısında pasif kaldığım için kendi kendime çok kızıyorum artik.Karşımdakinin yaptığı veya söylediği kötü şeyler onun sorunu benim değil diyorum.
Yaptıkları veya söylediklerinin beni etkilemesine izin verirsem onun zehrini/kötülüğünü de yükleniyorum, beni zehirlemesine izin veririm düşüncesiyle bakıyorum karşımdakine. (bu demek değil ki herhangi bir saldırıya pasif kalacaksınız, aksine o saldırılara çok daha büyük özgüvenle karşılık verirsiniz. üstünüzden akar gider, takılmazsınız)
Yakından bakınca hepsi kendi yarattıkları cehennemde yaşıyorlar.
Bu şekilde bakmaya çalışın, bir süre sonra yüzyüze gelseniz bile kendinizi onlardan soyutladığınızı görüp şaşırabilirsiniz.
Aynen bunlari bu şekilde uygularsam bence de çözüldü.Sorun cozuldu
Aynen haklısınız.Yokmuş gibi davranın bir süre sonra alışırsıniz
Ay çok güldüm ya.Başlığı görünce aklıma bu kaçış geldi istemsiz
Görmezden gelirim ayni ortamda olsakta.
Aynen görmek zorunda kalinca iletişimi ne kadar azaltsak o kadar iyi. Birlikte bulunmak zorunda olduğumuz ortamda o süreyi kisaltmak lazim.Umursamamaya çalışıyorum.
Çocukluğumun en karanlık anını hatırlatan bir kadın akrabamız var.
Gerçekten sevmiyorum, hayat enerjimi bir kaç saatliğine aldığı yetmiyor gibi gitmeden önceki gün ve sonraki gün de delleniyor ruhum.
Ha ne oluyor işte mecburen görüşmelerde yüzüne bakmıyorum yada yalandan görüşüyorum.
Zihnimi başka şeylerle meşgul ediyorum.
Sorduğu soruların çoğunu duymazdan geliyorum. En azından kendim için bu kadarını yapabiliyorum.
Hayatimdan çıkararak yani. Boşanma gibi bişey söz konusu olmaz çünkü eş değil, arada görmek zorunda olduğum sinir hoplatan bir yakinim. :)Boşanarak diyesim geldi :)
Şuan konuşuyoruz sıkıntı yok gibi ama zamanında benim hiç alakam yokken başkasıyla baya tartışıp benimle de küsmüştü. Ben sonradan farkettim ve olayi anladim. Tartisma içinde benim de adim geçmiş ve o kişi de beni savunmuş (sonradan duydum bunlari). Bu da benimle de küstü. O zaman anladim beni hazetmedigini ki çok iyiliğim dokundu hani karşılık tabiki beklemem ama bilsin yani. Ben ne fedakarlıklar yapsam da nankör anlamaz dedim kendi kendime.O tartıştığı kişiyi degil de beni sosyal medyasından sildi. Sonra birsekilde baristik ama artik öyle soğudum ki görmek istemiyorum. Zaten o da bişeyleri düzeltmek için çabalamadi.Aranızda kavga tartışma türünden bişey varsa bulunduğu ortamda bulunmamaya, onun gittiği yere gitmemeye dikkat edin. Ama görünürde ilişkinizde bir sıkıntı yoksa sadece içten içe hoşlanmıyorsanız ona karşı mesafeli olun. Onun hakkında iyi şeyler düşünmeye çalışın. Cahil ama iyi niyetli olduğunu, sizi aslında sevdiğini varsayın. Ona olan öfkeniz azalır böylelikle.
İnsanın sevmediği biriyle aynı ortamı paylaşmak zorunda kalması gerçekten zorlayıcı oluyor. Bir daha yüzünü görmeme şansınız yoksa madem, olumlu düşünmeye çalışın. Sizi tanımadığı için, size iyi hisler beslememiş diye farzedin. Yaptığı hatayı affedin.Her insan hata yapar diye düşünün. Belki de siz ondan daha vasıflara sahip olduğunuz için kıskanıyordur. Gülün geçin.Size başka bir zararı yoksa, Allah’a havale edin.Şuan konuşuyoruz sıkıntı yok gibi ama zamanında benim hiç alakam yokken başkasıyla baya tartışıp benimle de küsmüştü. Ben sonradan farkettim ve olayi anladim. Tartisma içinde benim de adim geçmiş ve o kişi de beni savunmuş (sonradan duydum bunlari). Bu da benimle de küstü. O zaman anladim beni hazetmedigini ki çok iyiliğim dokundu hani karşılık tabiki beklemem ama bilsin yani. Ben ne fedakarlıklar yapsam da nankör anlamaz dedim kendi kendime.O tartıştığı kişiyi degil de beni sosyal medyasından sildi. Sonra birsekilde baristik ama artik öyle soğudum ki görmek istemiyorum. Zaten o da bişeyleri düzeltmek için çabalamadi.
Zorunlu olmadıkça bir araya gelmeyin, gelmek zorunda olduğunuz zamanlarda da mümkün olduğunca az iletişimEvet sorunun sonunda cvbi vermiş gibiyim aslinda. O insandan uzaklaşmak gerekir ama bu insan sık sık olmasa da arada görmek zorunda olduğunuz biriyse çözümü nedir? Sizin böyle görmekten hiç hoşlanmadığınız ama görmek zorunda olduğunuz kişiler varsa siz neler yapıyorsunuz? Bu bahsettiğim insanı şu andan itibaren ömrümde bir kere dahi görmek istemem ama maalesef ara ara karşılaşmak, aynı ortamı paylaşmak zorundayız. Enerjimi inanılmaz etkiliyor.
Yaşla birlikte yaşanmışlıklar insanı tahammülsüzlestiriyor. En iyisini yapıyorsunuz hakedene hak ettiği gibi davranarak. Umarım ben de bunu rahatlıkla başarabilirim.Ben kaçıyorum :) Akrabalarım var hiç görüşmüyorum aramıyorum gitmiyorum birkaç aradılar onlarda saldı.Mesela 7 senedir hiç görmedim.Sevdiğim bir kuzenin düğünü var bu yaz 7 yılın üstüne göreceğim eminim binbir naz niyaz yapıp gönül koyacaklar cidden umrum değil. Merhabalaşır 7 yıllık lafımı işitirim :) Bunlar aile büyüklerim atsan atılmaz satsan satılmaz işte,insan akrabasını seçemiyor.
İş yerimde var sevmiyorum arkadaş zorla mı ,belki çok iyi bilmiyorum da, hiç selam vermiyorum toplu iş yemeklerine o katılmışsa ben katılmıyorum.Aynı odadayken hiç göz teması kurmuyorum dinlemiyorum hatta o konuşurken yüksek sesle konuşup onun konuşturmasını bastırıyorumSöylediği saçmalıkları duymak istemiyorum çünkü her lafı saçma mı olur bir insanın tahammülüm yok.
Yazdıklarımı okuyunca ortamın uyuzu benmişim gibi olmuş ama öyle değil.Onu seven bir kişi yok herkes arkasından konuşuyor ,ben suratına belli ediyorum hepsi buŞaka bir yana ama yaşla beraber insanın tamammülsüzlüğü artıyor.
Kesinlikle böyle yapmak lazım.Zorunlu olmadıkça bir araya gelmeyin, gelmek zorunda olduğunuz zamanlarda da mümkün olduğunca az iletişim
Aynen Allah a havale ediyorum. Mutlu olsun tabiki ama benden uzak olsun.İnsanın sevmediği biriyle aynı ortamı paylaşmak zorunda kalması gerçekten zorlayıcı oluyor. Bir daha yüzünü görmeme şansınız yoksa madem, olumlu düşünmeye çalışın. Sizi tanımadığı için, size iyi hisler beslememiş diye farzedin. Yaptığı hatayı affedin.Her insan hata yapar diye düşünün. Belki de siz ondan daha vasıflara sahip olduğunuz için kıskanıyordur. Gülün geçin.Size başka bir zararı yoksa, Allah’a havale edin.
Bu kişi aileden akrabadan biriyse çok zor.İs arkadaşı ise yapmacık olmak zorundasıniz.Maalesef ki.Evet sorunun sonunda cvbi vermiş gibiyim aslinda. O insandan uzaklaşmak gerekir ama bu insan sık sık olmasa da arada görmek zorunda olduğunuz biriyse çözümü nedir? Sizin böyle görmekten hiç hoşlanmadığınız ama görmek zorunda olduğunuz kişiler varsa siz neler yapıyorsunuz? Bu bahsettiğim insanı şu andan itibaren ömrümde bir kere dahi görmek istemem ama maalesef ara ara karşılaşmak, aynı ortamı paylaşmak zorundayız. Enerjimi inanılmaz etkiliyor.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?