Benim bir engelim yok. En ufak bir saglik sorunum yok. Bu acidan 26 yillik hayatimi mukemmel geçirdim.
Ancak 1.5 aydir hastanelerdeyim. Dusunulen ön tani doğruysa ilerde sol bacagim benim hayatimi cok sinirlayacak. Hayal ettigim bircok seyi yapmami engelleyecek. Bir dizi ameliyat olmam gerekebilir. Uzun vadede bacagim kısalabilir ve topallamaya baslayabilirim. Tabii ki yine de bir bacagim olacağı icin cok mutluyum.
Tabii ki su anda esimin beni terk etmesi gibi bir durum soz konusu olamaz. Beni cok sevdigini, yataga bagimli kalsam bile cok sevecegine inancim tam.
Ama diyorum ki 10 yil once hastalansaydim ve o beni tanidiginda topalliyor olsaydim acaba yine de beni tanimak ve sevmek ister miydi? Tabii ki bu konuda net bir yargim yok. Tanimak istemese bu onu kotu biri mi yapardı? Hayir yapmazdı.
Ama simdi terk ederse, evet bu onu cok cok kötü biri yapar.
O yuzden sevmiyor ve sevilmiyorsa bir an once iliskisini kessin. Ne kadar gec, o kadar kötü.
Ama hayat boyle bir sey iste. Kimse de guzellligine, bacağına, koluna cok guvenmemeli.
Insan bir sorun yasayana kadar uzvunun varligini cok fark etmiyor. Ben ilahi adalete degil, vicdana inanirim. Kalbi ve ruhu guzel bir insan bulmanın her uzuvdan kıymetli oldugunu düşünür ve yerinde olsam buna gore hareket ederdim.
Ayrica bu konuda sorun cikarmayacak bir aile oldugunu da pek düşünmüyorum. Bizler gibi anne babalarimiz da bir gun aniden hepimizin engelli kalabilecegimizin farkinda degiller.