Merhabalar herkese,
Ben de acısı henüz çok taze olan bir melek annesiyim. 13.12.2012 tarihinde pereeklampsi nedeniyle 28 haftalık 835 gr ağırlığında bir kız bebek dünyaya getirdim. Ne yazık ki 31 gün boyunca küvezde verdiği mücadeleyi kaybetti benim miniğim.
Benimle kalacağına beni bırakmayacağına o kadar inandırmıştım ki kendimi...Olmadı olamadı...
Oysa , herşey çok iyi gidiyordu bizim için, yavaş da olsa kilo almaya başlamıştı, 975 gra kadar gelmişti ve ilk defa o gün hemşiresi kucağıma vermişti kızımı. Ne kadar heyecanlandığımı, ne kadar mutlu olduğumu tahmin edersiniz herhalde, meğer kızım bana veda ediyormuş, meğer ona son dokunuşummuş bu, ertesi gün kaybettik bebeğimi, canım kızımı.
21 gün oldu bugün.
Kızımı topraga verdiğim 21 koca gün... Nefes alamıyorum, boğuluyorum, kalbimin sızısı bir an bile geçmiyor, sonsuz bir karanlığa girdim çıkamiyorum...
Burada yazılanların çogunu okudum, okumaya da devam ediyorum, inanın yalnız olmadığımı bilmek bana biraz da olsa güç veriyor, sizler de bu acıları çektiniz ve yılmayıp mücadele ettiniz ve bir çogunuz mutlu sona ulaştı.
Tüm bu zorluklardan sonra tekrar hamile kalan ve hatta bebeklerini sağsalim kucaklarına alan arkadaşlar nasıl umut oluyor benim gibi yüreği yananlara bilemezsiniz...
Yaşadığım bu acıdan ve girdiğim bu karanlıktan biraz olsun uzaklaşmaya başlarsam eğer, ben de sizler gibi bir kez daha deneyeceğim, çünkü yüreğime bir kez annelik sevgisi düşmüşken bu sonsuz mutluluktan mahrum edemem kendimi. İnşallah hepimiz için, tüm melek anneleri için mutlu günler yakındır.... İnşallah bir gün ben de sizlere hamile olduğum müjdesini verir ve tüm sürecimi sizlerle paylaşırım... Çünkü görüyorum ki sizin gibi yüreği güzel insanların dualarına, iyi dileklerine ihtiyacım var...
Ben de acısı henüz çok taze olan bir melek annesiyim. 13.12.2012 tarihinde pereeklampsi nedeniyle 28 haftalık 835 gr ağırlığında bir kız bebek dünyaya getirdim. Ne yazık ki 31 gün boyunca küvezde verdiği mücadeleyi kaybetti benim miniğim.
Benimle kalacağına beni bırakmayacağına o kadar inandırmıştım ki kendimi...Olmadı olamadı...
Oysa , herşey çok iyi gidiyordu bizim için, yavaş da olsa kilo almaya başlamıştı, 975 gra kadar gelmişti ve ilk defa o gün hemşiresi kucağıma vermişti kızımı. Ne kadar heyecanlandığımı, ne kadar mutlu olduğumu tahmin edersiniz herhalde, meğer kızım bana veda ediyormuş, meğer ona son dokunuşummuş bu, ertesi gün kaybettik bebeğimi, canım kızımı.
21 gün oldu bugün.
Kızımı topraga verdiğim 21 koca gün... Nefes alamıyorum, boğuluyorum, kalbimin sızısı bir an bile geçmiyor, sonsuz bir karanlığa girdim çıkamiyorum...
Burada yazılanların çogunu okudum, okumaya da devam ediyorum, inanın yalnız olmadığımı bilmek bana biraz da olsa güç veriyor, sizler de bu acıları çektiniz ve yılmayıp mücadele ettiniz ve bir çogunuz mutlu sona ulaştı.
Tüm bu zorluklardan sonra tekrar hamile kalan ve hatta bebeklerini sağsalim kucaklarına alan arkadaşlar nasıl umut oluyor benim gibi yüreği yananlara bilemezsiniz...
Yaşadığım bu acıdan ve girdiğim bu karanlıktan biraz olsun uzaklaşmaya başlarsam eğer, ben de sizler gibi bir kez daha deneyeceğim, çünkü yüreğime bir kez annelik sevgisi düşmüşken bu sonsuz mutluluktan mahrum edemem kendimi. İnşallah hepimiz için, tüm melek anneleri için mutlu günler yakındır.... İnşallah bir gün ben de sizlere hamile olduğum müjdesini verir ve tüm sürecimi sizlerle paylaşırım... Çünkü görüyorum ki sizin gibi yüreği güzel insanların dualarına, iyi dileklerine ihtiyacım var...