Geçmiş olsun
isyan etme ne olur sabrın sonu selamet demişler umudunu yitirme
güçlü olmaya da çalış:)
Aslında hep sağlıklı insanlara bakıp hayal kurduğumu farkettim. Geçen bir organizasyonda engelli çocuğu olan bir kadın vardı o kadar zorlanıyordu ki o an empati yapıp yerine koydum kendimi düşündüm onun sınavı da çok zor, eşime moral verirken de bu örnekleri söylüyorum biz yaşlanınca bize kim bakacak diyor eşim, bende ona evinde hasta haliyle beklerken oğlu veya kızı yanına uğramayan anneler var, oğlunu-kızını yetiştiremediği için cehenneme girecek amellerle karşılaşan anneler var, doğum yaparken ölen ya da sakat kalan kadınlar, çocuklar? çocuğu ölecek diye uyarılan öleceğini bildiği bebeğini kucağında taşıyan anneler var. Madde bağımlısı,kumarbaz anne babasını öldüren var.
Çocuk mu, anne mi, varlığı mı yokluğu mu, kızı mı erkeği mi.. hangisi bizim için hayırlı bilemeyiz ki?
Kaç günlük bu dünya ne kadar yaşayacağımı bilmiyorum ki.. Diyorlar ya cennet annelerin ayakları altında ee ben anne olamazsam ne olacak ama belki beni cennete sokacak şeydir bu sebep..
Bizi bizden başka kimse anlayamaz gerçekten çok zor karı koca olarak bile anladığımızı düşünmüyorum çocuk konusunda çünkü onun düşündüğü karşılaştığı yaşadığı şeylerle benimkiler farklı olabiliyor . İnstagramı mı bile sırf bu yüzden kapatasım var her yerde çocuk videoları fotoları mutlu aile tabloları gözüm kalmıyor dersem yalan olur. Sonuçta bende evlenirken bu hayalleri kurdum bazen resimlere bakarken eşimle kendimi hayal ediyorum. Ona babalık ne kadar yakışır diyorum. Arkadaşları çocuklarını severken onun bakışları içimi yakıyor. Ama ne gelir elden bu benim ya da onun seçimi değil ki? Bir tek şey bilir, bir tek şeye iman ederiz: Rabbimiz ne yaptıysa güzeldir o, ne emrettiyse hayırdır , o kimseyi kapısından geri çevirmez asla. Böyle bilir böyle inanırız. Ağlıyorum üzülüyorum, endişeleniyorum ama abartmamaya çalışıyorum. Günlük gibi içimi döktüm hee