merhaba çilek reçeli, takma bu kadar diyeceğim biraz fazla umursamaz bir cevap diyeceksin sen de ama neden böyle söylediğimi anlatacağım.açtığın konuyu okurken kendimi gördüm sanki.benim de arkadaşlarım azaldı.benim eşimde çok dağınık ve toplamazdı.hamile iken tartışmakta bir çekinceme görmezdi.ama şimdi dur ne diyeceğim: erkekler çocuk gibi,hayvan gibi,eğitiyorsun ve tam olmasa da bayağı adam oluyorlar.daha az önce başka bir arkadaşın sorununda yazdığım gibi; bu erkekleri böyle yetiştiren başka dünyalardaki, başka anneler değil,bizim annelerimizin erkek evlatları kocalarımız.30 yaşına kadar işten gelip çorabını çıkarıp yere atmış,eve gelince 2 yumurta kırmayıp annesinin masaya hazırladığı sıcak içli köfteleri yiyip evde ar ayak ayak üstüne atarak uyuyuncaya kadar tv seyretmiş,evde ekmek alma görevi bile verilmemiş eşlerimizden bahsediyoruz.herhalde bu durumda evlendiklerinde bir şey beklememiz aptallık olur öyle değil mi? ben de çok şey bekledim ama nah! aldım:))
kızımı gecelerce kucağımda sallayıp eşimden erken işe gidip,yine ondan önce gelip bebeği devralıp duş yemek temizliğe sonra da yemeğe giriştim.eşim de eve gelince bırakın bebişini sevmeyi,ilgilenmedi bana da hiçbir işte yardım etmedi.ama hep şunu düşündüm;peki neden büyüklerim de bana akıl vermedi? hala da düşünürüm.her ikimiz de çalışıyoruz,ben öğretmenim.neden bir yardımcı tutmadım bakıcı haricinde diye.ve mantıklı düşündüm:düşünsenize siz çamaşırınızı yıkıyor yemeğinizi yapıyorsunuz diye o da iş yapmak zorunda değil,çok kadın tanıdım ev işi yemek yapmayı hiç sevmezler.evlerini b.k götürür,her gün makarna yerler:) sadece çocuk bakarlar,o da biz tititz kadınların tabiriyle yarım yamalak.hah,işte biraz ömnce bahsettiğim konuya geldim.işte o kadınları eşleri nasıl seviyor kabul ediyorsa biz de eşlerimizi o haliyle kabul etmeliyiz.eğer onu sevip yapıyorsak,kendimizi yıpratıyorsak,vücudumuz yeter yoruldun alarmı verdiğinde, kocamıza nefret duymamız pek mantıklı değil.örnek verecek olursam eşim temizlik istemez,yemek beklemez,bebeğe bakıcı bul der.yani kendini açıkça ifade eder.e ne yapayım zorla değil ya,40 yaşında adama bu saatten sonra çamaşır bulaşık mı yıkatayım.ben de bir yardımcı buldum;ayda 4000tlye haftanın 4 günü geliyor.yemek temizlik yapıyor gidiyor.çünkü eşime evde iş olunca ben duramam,ya biri yapacak ya beraber yapacağız,herşeyi üstüme yıkamazsın,zaten kıza kendim bakmaktan bel fıtığı oldum dedim.o da kabul etti.bir öğretmen arkadaşımın da yardımcısı var onunki haftasonu da geliyor,çünkü çok misafir ağırlıyor.evlerimiz de 225 m2 ve anca yetişiyoruz.neyse dağılmayayım.bu arada eşime de telkin ede ede çamaşır sermeyi,eve ekmek getirmeyi,bulaşıkları dizmeyi öğrettim.tabiki haftada 1 gün yapıyor bunlardan birini:) ama olsun.yıllar geçtikçe tanıyorsunuz eşinizi ve ayak uyduruyorsunuz.eğer gerçekten seviyorsa size 10 adım olmasa da 1 adım gelecektir.siz de tez elden bir yardımcı bulun ve işten gelince yemeğimi hazır istiyorum deyin eşinize.evi kirli görmek istemiyorum deyin ve yüz ifadesine bir bakın:))) ne yapalım bazı şeylerin değeri parayla ölçülmez.giden ömrünüzü geri getiremezsiniz.bakın ben apaçık bir örneğim size.yaklaşık 5 yıldır evliyimve koskocaman güneydoğu evlerinde bu kadar senedir ev işi yapmaktan bel fıtığı oldum
aklım başıma geldi ama geç geldi.
size tavsiyem ilk olarak bir yardımcı almakla başlayın işe,çok ciddiyim.sonra da keşke beraber yapsaydık hayatım bu işleri,o parayı yatırım yapardık filan diyin:)
çocuk konusunda ise; eşinize bırakıp çıktığınız olmadımı hiç?ben de hiç çıkmadım eşim bakmadığından değil,bakamayacağını bildiğim için.çocuğunuzu doyurup,altını temizleyip çıkın bakalım ne olacak,bakabilecek mi?ilgilenecek mi? denermisiniz bunu?
bir de yemek yapacağınız zaman ''canım 2 dk çocuğu tutarmısın? ben yemeğe bakıp geleyim,wcye gidip geleyim vs diyerek çocuğu babaya,babyı çocuğa alıştırsanız.aslında yapmamız gereken bu.neyse...bir deneseniz lütfen?
Sizin için zor olduğunu biliyorum ama sevgiyle aşarsınız umarım.kolaylıklar canım.