İnanın bu başlığı açtığım günden beri düşünmekten ömrümden ömür gitti.
Önce gelişmeleri anlatayım, gebelik öncesi kontrol için doktora gittik, onlarca test ultrason falan hiç bir sorun görülmedi (oysa içten içe bir sorun olmasını istediğimi itiraf etmeliyim:26:)
Sonra işte ilişki günlerini falan anlattı doktor, tam o günler gelince bende sinirler boşaldı, bunca yıl sonra neredeyse vajinismus olucam, başladım ağlamaya istemiyorum diye, sürekli düşünüyorum, çocuk olursa nasıl bakarım, ya düşerse, hasta olur ölürse, benim yüzümden sakat kalırsa, ya yemezse, ya kaçırılırsa offffffffffff deliriyorum galiba
sonra eşim de beni rahat bırakmaya karar verdi, 1 hafta kadar bu konuyu hiç açmadı ama şimdi yine başladık, ben hiç baba olamayacak mıyım, ben çocuğumla maça gitmek, gitar çalmak istiyorum diye duygu sömürülerine başladı, yine başka konu konuşmaz olduk, ya inanamıyorum bu hale geldiğimize, 6 yıldır örnek çifttik biz, herkes mutluluğumuzu kıskanırdı, şimdi her gün ya ben ağlıyorum ya o ağlamaklı, napıcam ben ya çok korkuyorum