Merhaba Arkadaşlar,
5.5 yıllık evli ve 29 yaşındayım, bugüne kadar eşimle hiç çocuk düşünmedik, hep korunduk, son dönemde eşim yavaş yavaş çocuk sahibi olan arkadaşlarımıza yakın ilgi göstermeye başladı...
Bu arada ben de işyerimde ciddi sorunlar yaşıyorum ve ayrılmayı düşünüyorum, ama içeride ciddi bir tazminatım var, kazancım da gayet iyi, şimdi eşim madem işten çıkacaksın çocuk yapalım, gebelikte bol bol rapor alır gitmezsin, sonra doğum izninde de paranı alırsın, ondan sonra istifa edersin diyor. Ya da hamile olduğunu öğrenip işten atarlar, tazminatını alırsın hem de çocuğumuz olur diyor.
Aslında biliyorum tazminat, doğum izni falan bahane, eşim ciddi şekilde çocuk istiyor (33 yaşında) ama ben hiç hazır değilim bu fikre, yani hayatım boyunca hep çocukları çok sevdim ama kendimi hiç anne olarak düşünmedim...
Böyle ani bir kararla çocuk sahibi olmak ne kadar doğru sizce? sonradan pişman olur muyum? bu durumu yaşayan arkadaşlardan deneyimlerini diğerlerinden görüşlerini alabilir miyim?
Gerçekten fikrinize çok ihtiyacım var, aklım çok karışık...
İnanın okurken kendimi gördüm ben 2 yıllık evliyim ve 29 yaşındayım eşim de 32
eşime kalsa bugün den tezi yok hemen çocuk istiyor.Oysaki ev için kredi ödüyoruz
Şirkette işler kötü gitti zarar oldu ve ben işten ayrılmak zorunda kaldım.Eşimin maaşı iyi ama nereye kadar,çocuk demek birikim,para demek bana göre,arkadaşlarının çocuklarına çok düşkün
hatta bana da"şu an evdesin çocuk yap"diyor neredeyse herkes.
Ama ben maddi olarak kendimi tam olarak hazır hissetmeden çocuk istemiyorum.Kelin ilacı olsa başına sürer derler ya aynı durumdayız ne yapsak ta bu kocaları vazgeçirip durumu biraz daha ertelesek???
İlk yorumu yapan arkadaşa tamamen katılıyorum,
''anne olmaya hazır olmak diye bir şey yok''
Hıı çok maddi sıkıntı içindesinizdir,çok kötü giden bir evliliğiniz vardır.
Gelecek göremediğiniz bir hayatı yaşıyorsunuzdur ''tamam''...
Ama sizin yaş olarakta,yaşam standardı olarakta şartlarınızın ve durumunuzun
uygun olduğunu düşünüyorum.
Şahsen ben bu düşünceyle evlendikten sonra sadece 2 ay geçirebildim.
2 ayın sonunda bebek düşüncesi içimi kemirirken,korunmayı bıraktım.
Ama malesef bebek''ha deyince olmuyor''
8 ay geçti hala bekliyoruz.
Bu arada yaşım 27,mümkünse 30 olmadan olsun istiyorum.
Daha erken düşüncesi sizden dah çok zaman çalmadan
bir an önce düşünmeyi bile bırakıp karar verin artık derim.
Tabi ki sizin hayatınız,en doğru kararıda siz verirsiniz ama
bebek sahibi olmanın bir kadının kendini keşfetmesi olduğunu düşünüyorum.
Yani ''anne''olmak ruhunuzda,kişiliğinizde eksik kalan yönleri tamamlayıp,
kendinize ayırdığınız zamana ve özene eskisi kadar yetemediğiniz için,
duruma acımak yerine size müthiş bir doygunluk verecektir...
Tecrübelerime dayanarak size en iyi dileğim ise;
''umarım istediğiniz zaman hamile kalıp,bebeğinizi kucağınıza alırsınız''
İnanın bu herkes için düşünüldüğü kadar kolay bir süreç olmayabiliyor...
İşte sizin durumunuz da nerdeyse aynı, yeniden işe girseniz en az 1 yıl erteleyeceksiniz, hemen tamam deseniz, tek maaşla hayat zor, of biz mi çok irdeliyoruz ya, anneannem hiç düşündü mü acaba 8 çocuğu doğururken
biz daha cok yeni evliyiz 7 aylık ama benim eşimin ileriye dönükte bir cocuk istegi ve sevgisi yok(31 yasında) sen istemesen hiç yapmam istemiyorum diyo.keske o istesede ben yapmasam biraz daha bekleyelim desem.. ama istemiyoo işte.. bende o istemeden istemeyecegime göre olmucak yanii. zaten 2 ay ilac kullanmadım doktor yasakladı. korunmadıkta. ama hamile kalmadımm. o da kafamı kurcalıoo. neyse yani belki size bir fikir olur diye yazdımm. bide böyle durumlar var
bencede bebek sahibi olmanızın tam zamanı...
ben 20 yaşındayım şuan 25 haftalık hamileyim belki sana çok yardımcı olamam çünkü bende bebeğim dünyaya gelince nelerin degişecegini pek bilemiyorum ama bi arkadaşımızın yazdıgı gibi hamilelikte bile başlıyor sorumluluk yediklerine içtiklerine dikkat ediyorsun öncelikle... ben şuan için sadece bunları yaşadım ama onun hareketlerini hissettigimde okadar mutlu oluyorum ki karnımdayken bile onu yiyesim geliyor. ben ev hanımıyım okadar çok uyuyorum uykuyu okadar çok seviyorum ama o dogdugunda uyuyamıycam diye korkmuyorum bian önce zaman geçsin istiyorum sabırsızlıkla onu bekliyorum :)
pişman olmuyacaksın bence de :)
Umarım siz de en doğru zamanda, bebeğinizi kucaklarsınız, iki ay hamile kalmak için kısa bir süre, yumurtlama günlerini tutturmak o kadar da kolay değil diye biliyorum, böyle şeyler kafanızı kurcalamasın, hiç stres yapmayın.
Hem erkekler evliliğin ilk yıllarında istemiyorlar pek, bakın benimki 5. yılda istemeye başladı ama ne istek başımın etini yiyor, başka konu konuşmaz olduk, eşinizin de yaşı çok genç değil, 1. yıldan sonra isteyeceğinden eminim.
Kızlar, hepinize çok teşekkür ederim,
Sözünüzü dinledim ve yarın için doktor randevusu aldım, bakalım ben psikolojimi hazırlamaya çalışırken doktor da bedenimi hazırlasın
Eşim de dün beni ikna etmek için son bombayı patlattı zaten: Bu aralar diyetteyim yine otlanıyordum ki, "boşuna zayıflamak için uğraşma, hamile kal, kimse sana kilo almışsın demez, hem çocuğu da doğur da sonra kalıcı olarak zayıflarsın, emzirmek zayıflatıyormuş" dedi, gülsem mi ağlasam mı bilemedim
bebişini kucağına aldığında neden bukadar düşünmüşümki diyeceksin emin ol
İnanın bu başlığı açtığım günden beri düşünmekten ömrümden ömür gitti.
Önce gelişmeleri anlatayım, gebelik öncesi kontrol için doktora gittik, onlarca test ultrason falan hiç bir sorun görülmedi (oysa içten içe bir sorun olmasını istediğimi itiraf etmeliyim:26:)
Sonra işte ilişki günlerini falan anlattı doktor, tam o günler gelince bende sinirler boşaldı, bunca yıl sonra neredeyse vajinismus olucam, başladım ağlamaya istemiyorum diye, sürekli düşünüyorum, çocuk olursa nasıl bakarım, ya düşerse, hasta olur ölürse, benim yüzümden sakat kalırsa, ya yemezse, ya kaçırılırsa offffffffffff deliriyorum galibasonra eşim de beni rahat bırakmaya karar verdi, 1 hafta kadar bu konuyu hiç açmadı ama şimdi yine başladık, ben hiç baba olamayacak mıyım, ben çocuğumla maça gitmek, gitar çalmak istiyorum diye duygu sömürülerine başladı, yine başka konu konuşmaz olduk, ya inanamıyorum bu hale geldiğimize, 6 yıldır örnek çifttik biz, herkes mutluluğumuzu kıskanırdı, şimdi her gün ya ben ağlıyorum ya o ağlamaklı, napıcam ben ya çok korkuyorum
Bana nedense hiç öyle gelmiyor,
Bir an geliyor, tamam diyorum madem eşim bu kadar istiyor, olsun diyorum sonra oturup ciddi ciddi düşününce hayır diyorum, derdin ne senin, gazeteleri okuyorum, çocuk tacizleri, cinayetleri, ben çocuğumu her şeyden korusam bunlardan nasıl korurum, düşünmekten kafayı yerim heralde
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?