Bugün okulda bir arkadaşla sohbet ettik yetiştirilme tarzlarımızla ilgili, ailemiz bizi hep -özellikle ilk çocuklarını- daha suskun yetiştirdi, tabir-i caizse daha pısırık yetiştirildik. Öğretmen olmamıza rağmen hala içimizden atamadık bu durumu, az çok hayatımızın belirli alanlarında ortaya çıkıyor ve zor durumda bıraktığı zamanlar da oluyor. Aslında seni çok iyi anlıyorum, senin tarafından bakmaya çalışıyorum bu duruma evet bu zamana kadar belki öyle olabilirdi ama bundan sonrasını düzeltmek senin elinde. Ağlamayana meme vermiyorlar bu hayatta, yeri geldiğinde hakkını söke söke alacaksın karşındaki kim olursa olsun, hep sus,hep idare et, hep karşındakini memnun et,sana da yazık değil mi? Kim değerini biliyor böyle davranınca? Sen kendine değer vereceksin ve saygı duyacaksın ki etrafındakiler de sana aynı gözle bakabilsin,sana saygı duyup değer verebilsin. Ben sana bağır,çağır ,tüm gemileri yak demiyorum ,zaten bağırmakla çağırmakla haklı olduğunu ispat edemezsin,haklıyken de haksız duruma düşersin. Sakince, kendinden emin bir şekilde tüm sıkıntılarını anlatabilirsin, anlayan biri olmayabilir belki ama en azından biraz da olsa rahatlamış ve kendine saygı duymuş olursun.