nılaycım cok tesekkur ederım yorumun ve destegın ıcın...
Dun kendımı o kadar kotu hıssedıyordum kı, gercekten yasamaktan sıkılmıs durumdaydım. Kendımı onemsız, deger hak etmeyen, yorgun, tukenmıs bırı gıbı hıssedıyordum. Oyle kı dun esımın butun yakınlasmalarına ters tepkı verdım. Aksam arkadasları ıle dısarı cıkmamız dahı mutsuz ettı benı. Ben beraber zaman gecırmek ıstıyordum. Eve gelene dek yuzune bakmadım. Fakat bır kez olsun, donup bana ımalı bır bakıs dahı atmadı. Eve gıttıgımızde bıraz konustuk. Evet, tartısmadık
onun 'neyın var?' sorusunu ısrarla sorması uzerıne konustuk.
Aılesını onemsemesınden, onları her defa on planda tutmasından sıkıldıgımı, sırf bu nedenle artık onlardan sogudugumu, bır daha bana aılesınden bahsetmemesını soyledım. Sustu... Bu hısse kapıldıgım ıcın (onlardan daha onemsız oldugum) kızdı, 'boyle bır sey yok, kendını yıyıp bıtırıyorsun ama yok oyle bır sey' dıye ofkelendı...
Bu konusmadan sonra o kendı halınde takıldı ben kendı halımde...
Sabah ıse hıc bır sey olmamıs gıbı, gıttım optum onu! Cunku bazen oyle bır hısse kapılıyorum kı! Sankı ona haksızlık edıyorum gıbı.
Bazen sınır halınde o bana, ben ona oyle ıncıtıcı sozler sarf edıyoruz kı! Onceden kacınırdım onu ıncıtmekten, sımdı ıse en acı sozlerı bulup canını yakmak ıstıyorum. Sonrası pısmanlık ):
Bir_kadin bu gune dek hıc dusunmedım bunu. ıyı fıkır gıbı gelıyor aslında. Fakat esım kabul etse dahı su durumda, gıdemeyız sanırım. Maddı olanaklarımız buna el verıslı degıl su donemde.
Dun kendımı o kadar kotu hıssedıyordum kı, gercekten yasamaktan sıkılmıs durumdaydım. Kendımı onemsız, deger hak etmeyen, yorgun, tukenmıs bırı gıbı hıssedıyordum. Oyle kı dun esımın butun yakınlasmalarına ters tepkı verdım. Aksam arkadasları ıle dısarı cıkmamız dahı mutsuz ettı benı. Ben beraber zaman gecırmek ıstıyordum. Eve gelene dek yuzune bakmadım. Fakat bır kez olsun, donup bana ımalı bır bakıs dahı atmadı. Eve gıttıgımızde bıraz konustuk. Evet, tartısmadık

Aılesını onemsemesınden, onları her defa on planda tutmasından sıkıldıgımı, sırf bu nedenle artık onlardan sogudugumu, bır daha bana aılesınden bahsetmemesını soyledım. Sustu... Bu hısse kapıldıgım ıcın (onlardan daha onemsız oldugum) kızdı, 'boyle bır sey yok, kendını yıyıp bıtırıyorsun ama yok oyle bır sey' dıye ofkelendı...
Bu konusmadan sonra o kendı halınde takıldı ben kendı halımde...
Sabah ıse hıc bır sey olmamıs gıbı, gıttım optum onu! Cunku bazen oyle bır hısse kapılıyorum kı! Sankı ona haksızlık edıyorum gıbı.
Bazen sınır halınde o bana, ben ona oyle ıncıtıcı sozler sarf edıyoruz kı! Onceden kacınırdım onu ıncıtmekten, sımdı ıse en acı sozlerı bulup canını yakmak ıstıyorum. Sonrası pısmanlık ):
Bir_kadin bu gune dek hıc dusunmedım bunu. ıyı fıkır gıbı gelıyor aslında. Fakat esım kabul etse dahı su durumda, gıdemeyız sanırım. Maddı olanaklarımız buna el verıslı degıl su donemde.